آفرین لاهوری - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آفرین لاهوری مشهور به شاه ‎فقیرالله از شاعران پاکستانی قرن دوازدهم قمری بود^{[نیازمند منبع]}. وی سه مثنوی به نام راز و نیاز، انبان معرفت، ابجد فکر و تعدادی قصیده و غزل نوشته که در مجموع با عنوان کلیات آفرین گردآوری شده است.^[۲] بیشتر اشعار او دینی و مذهبی هستند.^[۳]

زندگینامه[ویرایش]

آفرین لاهوری در حدود ۱۰۷۰ (قمری) در لاهور متولد شد. او در نوجوانی، به شعر فارسی علاقه بسیاری نشان داد و بسیاری از اشعار شاعران بزرگ را حفظ می‌کرد. او در سال ۱۱۵۴ قمری در لاهور درگذشت و در خانه‌اش به خاک سپرده شد. آفرین لاهوری در مجالس ادبی شرکت می‌کرد و به دلیل مقام بالایش در صدر می‌نشست^{[نیازمند منبع]}.

منابع[ویرایش]