آقچه (سکه) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آقچه سکه‌ای از جنس نقره بود که در دوران حکومت امپراطوری عثمانی ضرب می‌شد و در تمامی سرزمین‌های تحت سلطه رایج بود. ریشه کلمه آغچه از زبان مغولی به معنی زر یا سیم سکه مانند به رنگ سفید می‌باشد.^[۱]

نخستین آقچه عثمانی در سال ۷۲۹ قمری(۱۳۲۹ میلادی) در شهر بورسا ضرب شد. سکه‌های اولیه تاریخ ضرب نداشت و شکل آن شبیه درهم سلجوقیان و معادل ۶ قیراط(۱/۴ مثقال)وزن و با عیار ۹۰٪ نقره بود. وزن و عیار سکه آقچه در دوره‌های مختلف همواره بالا و پائین می‌شد تا این که با اصلاحات پولی سلطان سلیمان دوم در ۱۰۹۹ قمری(۱۶۸۸ میلادی) ضرب آقچه ممنوع و به جای آن قروش انتخاب گردید.^[۲]^[۳]

آقچه در برخی فرهنگ‌ها به معنای واحد اندازه‌گیری برای دوازده ساعت آب است.^[۴](لغتنامه دهخدا ٫ فرهنگ فارسی معین و فرهنگ عمید)که برای آبیاری مزارع و باغات کاربرد داشت.

در بیت شعری از سعدی شیرازی آمده‌است:

^[۵]

مژدگانی که گل از غنچه برون می‌آید

صد هزار آقچه ریزند عروسان بهار