آنتی‌بیوتیک گلیکوپپتید - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گلیکوپپتید
کلاس دارویی
وانکومایسین، نمونه ای از یک یک گلیکوپپتید
شناسه‌های دسته‌بندی
موارد مصرف	عفونت باکتریایی
کد ای‌تی‌سی	J01X
هدف زیستی	مهار سنتز پپتیدوگلیکان
داده‌های بالینی
در وبگاه دراگز	antibiotics.html Drug Classes

آنتی‌بیوتیک‌های گلیکوپپتید(به انگلیسی: Glycopeptide antibiotic) گروهی از آنتی‌بیوتیک‌های مؤثر بر سنتز دیواره باکتری هستند. آنتی بیوتیک‌های گلیکوپپتیدی پرکاربرد عبارت اند از وانکومایسین، تئی‌کوپلانین، تلاوانسین،راموپلانین، دالباوانسین و اوریتاوانسین. وانکومایسین در صورت وجود عفونت مشکوک به استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی‌سیلین استفاده می‌شود.

سازوکار[ویرایش]

برخی از اعضای این دسته آنتی بیوتیک‌ها با مهار سنتز پپتیدوگلیکان، سنتز دیواره‌های سلولی در باکتری را مهار می‌کنند. آنها به اسیدهای آمینه درون دیواره سلولی متصل می‌شوند و از افزودن واحدهای جدید به پپتیدوگلیکان جلوگیری می‌کنند. به طور خاص ، آنها در پپتیدوگلیکان به آکریل-دی-الانیل-دی-الانین متصل می‌شوند. بسیاری از گلیکوپپتیدها عملکرد گلیکوزیل ترانسفرازها را مهار می‌کنند، که وظیفه پلیمر کردن بلوک‌های اسید آمینه/قند به پپتیدوگلیکان را بر عهده دارند.

کاربردها[ویرایش]

با توجه به سمیت آن‌ها، استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های گلیکوپپتید محدود به بیمارانی است که مبتلا به بیماری حاد هستند، مانند کسانی که دارای حساسیت شدید به بتا-لاکتام‌ها هستند، یا به گونه‌های مقاوم به بتا-لاکتام آلوده هستند. این آنتی بیوتیک‌ها عمدتاً در برابر کوکسی‌های گرم مثبت مؤثر هستند. آنها طیف محدودی از عملکرد را نشان می‌دهند و فقط در برابر انتروکوک‌ها خاصیت ضد باکتری دارند. برخی از بافت‌ها توسط گلیکوپپتیدها به خوبی قابل نفوذ نیست و به مایع مغزی-نخاعی نفوذ نمی‌کنند.

منابع[ویرایش]

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Glycopeptide antibiotic». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در March ۲۳, ۲۰۲۰.
• کاتزونگ، برترام (۱۳۹۸). فارماکولوژی پایه و بالینی. ج. ۲. ترجمهٔ مجید متقی‌نژاد. تهران: اندیشه رفیع. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۹۸۷-۸۰۱-۰.