اخلاق گفتمان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اخلاق گفتمان نوعی شیوهٔ استدلال است که با بررسی پیش‌فرض‌های گفتمان، تلاش دارد حقیقت‌های هنجاری یا اخلاقی را مشخص کند. انواع مختلفِ این استدلال در تدوینِ اخلاق مساوات‌طلبانه و نیز اخلاقِ لیبرترینیسم کاربرد داشته‌است.^[۱] یورگن هابرماس و کارل اتو آپل بنیان‌گذاران اخلاق گفتمانِ مدرن هستند.

منابع[ویرایش]

این یک مقالهٔ خرد فلسفه است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.