استثناگرایی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

استثناگرایی این تصور یا اعتقاد است که یک گونه، کشور، جامعه، نهاد، جنبش، فرد یا دوره زمانی " استثنایی " است (یعنی غیرمعمول یا خارق‌العاده). این اصطلاح این دلالت را دارد که، چه مشخص شده باشد یا نشده باشد، چیز مورد اشاره به نوعی برتر است.

اگرچه به نظر می‌رسد این نظر در مورد یک دوره زمانی ایجاد شده‌است، اما امروز به ویژه در مورد ملل یا مناطق خاص مورد استفاده قرار می‌گیرد.

کاربردهای دیگر این اصطلاح شامل استثناگرایی پزشکی و ژنتیکی است.

منابع[ویرایش]

• George M. Fredrickson. "From Exceptionalism to Variability: Recent Developments in Cross-National Comparative History," Journal of American History, Vol. 82, No. 2 (Sep. , 1995), pp. 587–604 in JSTOR
• Gallant, Thomas W. "Greek Exceptionalism and Contemporary Historiography: New Pitfalls and Old Debates," Journal of Modern Greek Studies, Volume 15, Number 2, October 1997, pp. 209–16
• Michael Kammen, "The Problem of American Exceptionalism: A Reconsideration," American Quarterly, Vol. 45, No. 1 (Mar. , 1993), pp. 1–43 in JSTOR
• Seymour Martin Lipset, American Exceptionalism: A Double-Edged Sword (1996)
• Lund, Joshua. "Barbarian Theorizing and the Limits of Latin American Exceptionalism," Cultural Critique, 47, Winter 2001, pp. 54–90 in Project Muse
• Pei, Minxin. "The Puzzle of East Asian Exceptionalism," Journal of Democracy, Volume 5, Number 4, October 1994, pp. 90–103
• Thompson, Eric C. "Singaporean Exceptionalism and Its Implications for ASEAN Regionalism," Contemporary Southeast Asia: A Journal of International and Strategic Affairs, Volume 28, Number 2, August 2006, pp. 183–206.