اعتراض (دستور زبان) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اعتراض یا حَشو اصطلاحی است از مباحث درازگویی در علم معانی، و همچنین در علم بدیع. اعتراض یا حشو آن است که در میانِ سخن لفظی یا عبارتی بیاورند که در سیاقِ اصلی سخن به آن نیازی نباشد.^[۱] در اصطلاح بلاغت به آن اعتراض الکلام قبل التمام می‌گویند. همان واژه، تعبیر یا جمله معترضهٔ که اگر حذف شود در معنی خللی پدید نمی‌آید.^[۲]