اقتصاد سنگاپور - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سنگاپور یکی از موفق‌ترین اقتصادهای بازار را دارد. اقتصاد این کشور در اصل بر پایه بازرگانی دریایی شکل گرفته‌است. سنگاپور در کنار کره جنوبی، هنگ کنگ و تایوان یکی از چهار ببر آسیا به‌شمار می‌رود اما این کشور توانست سه رقیب خود را از لحاظ درآمد سرانه پشت سر بگذارد. رشد اقتصادی سنگاپور از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۹۵ به‌طور میانگین سالانه ۶ درصد بود و باعث شد تا شیوه زندگی سنگاپوری‌ها به شدت بهبود یابد.[۱]

اقتصاد سنگاپور یکی از آزادترین،[۲] مبدع‌ترین،[۳] رقابتی‌ترین،[۴] پویاترین[۵] و تجارت‌پذیرترین[۶] اقتصادهای دنیا است. شاخص آزادی اقتصادی در سال ۲۰۱۵ این کشور را در رده دوم جهانی قرار داده و در طول یک دهه گذشته، سنگاپور رده نخست شاخص آسانی انجام کسب و کار را داشته‌است.[۷] این کشور از لحاظ شاخص احساس فساد در کنار نیوزیلند و کشورهای اسکاندیناوی همواره در رده سالم‌ترین کشورها قرار داشته‌است.[۸] در سال ۲۰۱۶ واحد اطلاعات مجله اکونومیست، برای سومین سال متوالی سنگاپور را به عنوان گرانترین شهر جهان رده‌بندی کرد.[۹][۱۰]

چندین سال متوالی است که سه مؤسسه بزرگ رتبه‌بندی اعتباری دنیا (مشهور به Big three) سنگاپور را در میان اندک کشورهایی قرار داده‌اند که رتبه اعتباری آن‌ها AAA است.[۱۱] همچنین سنگاپور تنها کشور آسیایی است که توانسته به چنین رتبه‌ای دست یابد.[۱۲] سنگاپور به خاطر موقعیت جغرافیایی، نیروی کار ماهر، مالیات پایین، زیربنای پیشرفته و برخورد قاطع با فساد توانسته مقدار بسیار زیادی سرمایهٔ خارجی جذب کند.[۱۳] سنگاپور در میان کشورهای دنیا یازدهمین ذخیره ارزی خارجی را دارد[۱۴] و توانسته یکی از بالاترین جایگاه‌ها بر پایه شاخص سرانه سرمایه‌گذاری خالص بین‌المللی را به دست آورد.[۱۵][۱۶] بیش از ۷۰۰۰ ابرشرکت چندملیتی از ایالات متحده، ژاپن و اروپا در سنگاپور فعال هستند. همچنین ۱۵۰۰ شرکت چینی و تقریباً همین تعداد شرکت هندی در سنگاپور مشغول فعالیت هستند. تقریباً ۴۴ درصد از نیروی کار سنگاپور از افراد غیرسنگاپوری تشکیل شده‌است.[۱۷] این کشور توانسته بیش از ۱۰ قرارداد تجارت آزاد با کشورها و مناطق مختلف به امضا برساند. با وجود اقتصاد بازار در این کشور، فعالیت دولت سنگاپور هم سهم بسزایی در اقتصاد این کشور دارد به طوری که ۲۲٪ از تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد.[۱۸]

سنگاپور دومین سرمایه‌گذار بزرگ خارجی در هند است.[۱۹] این کشور چهاردهمین صادرکننده و پانزدهمین واردکننده دنیا به‌شمار می‌رود.[۲۰][۲۱]

شاخص‌های اقتصادی سنگاپور: از ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴
منابع:[۲۲][۲۳][۲۴][۲۵][۲۶][۲۷][۲۸][۲۹] ارقام ذیل به دلار سنگاپور است.
سال تولید ناخالص داخلی
اسمی
(میلیارد) 		تولید ناخالص داخلی
اسمی
سرانه 		تولید ناخالص داخلی واقعی
(میلیارد) 		درآمد ناخالص ملی
اسمی
(میلیارد) 		درآمد ناخالص ملی
اسمی
سرانه 		ذخایر خارجی
(میلیارد) 		نرخ میانگین برابری ارز
(۱دلار آمریکا به دلار سنگاپور)
۲۰۱۱ ۳۴۶٬۳۵۳ ۶۶٬۸۱۶ ۳۴۲٬۳۷۱ ۳۳۸٬۴۵۲ ۶۵٬۲۹۲ ۳۷۳٬۹۶۰ ۱٫۲۵۷۳
۲۰۱۲ ۳۶۲٬۳۳۲ ۶۸٬۲۰۵ ۳۵۴٬۰۶۱ ۳۵۱٬۷۶۵ ۶۶٬۲۱۶ ۳۲۴٬۰۸۱ ۱٫۲۴۹۸
۲۰۱۳ ۳۷۸٬۲۰۰ ۷۰٬۰۴۷ ۳۲۴٬۵۹۲ ۳۶۶٬۶۱۸ ۶۷٬۹۰۲ ۳۴۴٬۷۲۹ ۱٫۲۵۱۳
۲۰۱۴ ۳۹۰٬۰۸۹ ۷۱٬۳۱۸ ۳۸۰٬۵۸۵ ۳۷۸٬۳۲۹ ۶۹٬۱۶۸ ۳۴۰٬۴۳۸ ۱٫۲۶۷۱

واحد پول سنگاپور دلار سنگاپور است که با نماد S$ نشان داده می‌شود و توسط بانک مرکزی این کشور چاپ می‌گردد.[۳۰] پول این کشور از سال ۱۹۶۷ به واسطه رابطه نزدیکی که سنگاپور از گذشته با بروونئی داشته با دلار برونئی قابلیت تبادل دارد.[۳۱] بانک مرکزی سنگاپور با استفاده از سیاست‌های پولی باعث می‌شود که برابری نرخ دلار سنگاپور با سایر ارزها در یک محدوده تجاری اعلان‌نشده بالا یا پایین برود. این وضع با طرز عمل بسیاری از بانک‌های مرکزی که با به‌کارگیری نرخ سود اعمال سیاست می‌کنند متفاوت است.[۳۲]

وضعیت ثروتمندان در سنگاپور[ویرایش]

سنگاپور در سال‌های اخیر به‌طور روزافزونی به عنوان یکی از گریزگاه‌های مالیاتی جهان شناخته شده‌است چون ثروتمندان دنیا در این کشور ملزم به پرداخت مالیات شخصی بالایی نیستند و درآمدهای خارجی در این کشور از مالیات معاف است. برای نمونه می‌توان به برت بلوندی میلیونر اتریشی و ادواردو ساورین میلیاردر آمریکایی که از مؤسسان فیسبوک است اشاره کرد که به ترتیب در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۲ به سنگاپور نقل مکان کرده‌اند.[۳۳] در سال ۲۰۰۹ سنگاپور از فهرست گریزگاه‌های مالیاتی سازمان همکاری و توسعه اقتصادی خارج شد[۳۴] اما در ۲۰۱۵ توسط شبکه عدالت مالیاتی از حیث شاخص پنهانکاری مالی در میان تأمین‌کنندگان خدمات مالی فراساحلی جهان در رده چهارم قرار گرفت. این در حالی است که سنگاپور در آن زمان یک‌هشتم سرمایه‌های فراساحلی جهان را در نظام مالی خود در جریان داشت و «فرصت‌های متعددی برای فرار یا امتناع از پرداخت مالیات در اختیار می‌گذاشت.»[۳۵] در اوت ۲۰۱۶ روزنامه استریت تایمز گزارش داد که اندونزی تصمیم گرفته دو جزیرهٔ خود را به گریزگاه مالیاتی تبدیل کند تا سرمایه‌های از دست‌رفتهٔ خود را از سنگاپور به کشور بازگرداند.[۳۶] در اکتبر ۲۰۱۶ بانک مرکزی سنگاپور به بانک‌های یوبی‌اس و دی‌بی‌اس تذکر داد و مجوز بانک فالکون پرایوت را به دلیل دخالت در رسوایی صندوق سرمایه‌گذاری مالزی لغو نمود.[۳۷][۳۸]

سنگاپور یکی از کشورهایی است که بیشترین شمار میلیونر را دارد به طوری که از میان هر شش خانوار سنگاپوری، یک خانوار دارایی بیش از یک میلیون دلار آمریکا به شکل نقد دارد. این رقم منهای املاک، کسب و کارها و کالاهای تجملاتی است که اگر این موارد نیز محاسبه شود تعداد میلیونرها بیشتر خواهد شد چون قیمت ملک در سنگاپور در میان کشورهای دنیا جزو گران‌ترین‌هاست.[۳۹] در سنگاپور دولت حداقل دستمزد اعلام نمی‌کند چون بر این باور است که تعیین این شاخص به رقابت‌پذیری آسیب می‌زند. همچنین سنگاپور در میان کشورهای توسعه‌یافته یکی از کشورهایی است که بالاترین نابرابری درآمدی را دارند.[۴۰][۴۱]

تاریخچه اقتصادی سنگاپور[ویرایش]

به‌طور کلی از لحاظ توسعه اقتصادی، پنج دوره در اقتصاد سنگاپور وجود داشته‌است: نخست، تأکید بر تکنولوژی کاربر و سیاست صنعتی شدن از طریق جایگزینی واردات (۱۹۵۹تا ۱۹۶۵)، دوره دوم، تأکید بر تکنولوژی کاربر و سیاست صنعتی شدن از طریق افزایش صادرات (۱۹۶۶ تا ۱۹۷۳)، سوم، نخستین تلاش برای ارتقای اقتصادی (۱۹۷۳ تا ۱۹۷۸)، چهارم، بازسازی ساختارهای اقتصادی (۱۹۷۹ تا ۱۹۸۴) و دوره پنجم، مستحکم‌سازی و متنوع کردن هرچه بیشتر اقتصاد (۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰)، یکی دیگر از عوامل مهم در تبدیل شدن سنگاپور به قطب اصلی اقتصاد جهان‌بخش حمل و نقل این کشور است و یکی از منابع مهم درآمد این کشور ترانزیت کالا است. داشتن زیرساخت‌های قوی و مستحکم به همراه حاکمیت قوی و برنامه‌ریزی مناسب در این زمینه از جمله عوامل مهم رشد این بخش است. هم‌اکنون بندر سنگاپور چند سالی است که لقب تجاری‌ترین بندر دنیا را به دست آورده و در سال ۲۰۰۵ نیز جایزه بهترین بندر در زنجیره تأمین را به خود اختصاص داده. نیمی از صادرات در سنگاپور را، بخش صادرات مجدد به خود اختصاص داده و این تنها به علت قدرت بالای این کشور در بخش حمل و نقل و ارائه تسهیلات مناسب به مشتریان است. این کشور در حال حاضر بنا بر آمارهای منتشرشده از سوی بانک جهانی، پنجمین کشور دنیا از نظر منی سرمایه‌گذاری است که یکی از دلایل این امر داشتن زیرساخت‌های قوی در بخش حمل و نقل است. ببرهای آسیایی (متشکل از هنگ‌کنگ، سنگاپور، تایوان و کره جنوبی)، از آغاز دهه ۱۹۶۰ تا دهه ۱۹۹۰ میلادی، رشد اقتصادی قابل توجهی را تجربه کردند. اما مهم‌ترین شاخصه مشترک میان این کشورها، نحوه استفاده آنها از مبادلات تجاری، یکپارچگی و پیوستن به اقتصاد جهان برای رسیدن به رشد اقتصادی است. سنگاپور در واقع یک اقتصاد مبتنی بر بازار است که در آن عرضه و تقاضا، قیمت را تعیین می‌کنند.[۴۲][۴۳]

اشتغال[ویرایش]

سنگاپور از گذشته یکی از پایین‌ترین نرخ‌های بی‌کاری را در میان کشورهای توسعه‌یافته داشته‌است. اندازهٔ بی‌کاری در این کشور در میان سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۴ هیچ‌گاه از ۴٪ بیشتر نشد. این رقم در ۲۰۰۵ به قلهٔ ۳٫۱٪ و در جریان بحران مالی جهانی ۲۰۰۹ به ۳٪ رسید. این نرخ در فصل نخست ۲۰۱۵ به ۱٫۸٪ سقوط کرد.[۴۴]

دولت سنگاپور از طریق وزارت توسعه اجتماعی و خانواده برای بی‌خانمان‌ها و افراد نیازمند برنامه‌های کمک‌رسانی متعددی دارد و توانسته اندازهٔ فقر مطلق را به حد بسیار کمی برساند. در برخی از این برنامه‌ها ماهانه ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار سنگاپور به خانوارهای نیازمند پرداخت می‌شود و مخارج بهداشت و درمان و شهریهٔ مدارس این خانوارها از سوی دولت تأمین می‌شود.[۴۵][۴۶][۴۷] سنگاپور برای عموم شهروندان خود نیز برنامه‌های رفاهی پرشماری برقرار کرده‌است، برای مثال دولت به ساکنان سنگاپور مبلغی پرداخت می‌کند تا به ورزشگاه‌های عمومی رفته و ورزش کنند.[۴۸] همچنین دولت برای تولد هر نوزاد مبلغی که حداکثر به ۱۶۶٬۰۰۰ دلار می‌رسد به خانواده‌ها می‌پردازد.[۴۹] از دیگر برنامه‌های مشابه می‌توان به نظام بهداشت و درمان یارانه‌ای، کمک مالی به معلولان، تحویل لپ‌تاپ ارزان به دانش‌آموزان تنگدست،[۵۰] تخفیف در هزینه‌های گوناگون مانند ترابری همگانی،[۵۱] صورت‌حساب‌های خدمات دولتی و غیره را اشاره کرد.[۵۲][۵۳]

هر چند کارگران خارجی بخش بزرگی از نیروی کار سنگاپور را شامل می‌شوند اما دولت می‌خواهد نسبت به کاهش شمار ایشان تصمیم‌گیری نماید[۵۴] چون هم‌اکنون حدود ۸۰٪ از کارگران بخش ساخت و ساز و ۵۰٪ از کارگران بخش خدمات، خارجی هستند.[۵۵][۵۶] سازمان مهاجرت و مرزهای سنگاپور مسئول اعلام معیارهای لازم برای اقامت دائم در سنگاپور است.[۵۷]

صنعت[ویرایش]

سنگاپور در سطح جهانی در برخی بخش‌های صنعتی و تجاری سرآمد است یا جزو بهترین‌ها است. برای نمونه این کشور سومین مرکز بازار تبادل ارز خارجی، سومین مرکز اقتصادی جهان،[۵۸][۵۹] دومین بازار قمارخانه‌ای،[۶۰] سومین مرکز پالایش و تجارت نفت، بزرگترین تولیدکنندهٔ تأسیسات نفتی، یکی از بزرگترین مراکز تعمیر کشتی[۶۱][۶۲][۶۳] و بهترین مرکز لجستیک جهان[۶۴] است.

صادرات سنگاپور بر مبنای نوع محصول (۲۰۱۴)[۶۵]

اقتصاد این کشور متنوع است اما سه بخش بزرگ آن مشتمل بر بخش خدمات مالی، تولید صنعتی و پالایش نفت است. اصلی‌ترین کالاهای صادراتی سنگاپور را فراورده‌های نفتی، مدارهای مجتمع، رایانه و محصولات زیست‌پزشکی است.[۶۶] این بخش‌ها ۲۷٪ از تولید ناخالص داخلی سنگاپور را در ۲۰۱۰ تأمین کرده‌اند. در سال ۲۰۰۶ سنگاپور ۱۰٪ از قرص سیلیسیم جهان که در ساخت تراشه‌های الکترونیکی و دیگر ریزابزارها کاربرد دارد را تولید کرد.[۶۷]

شرکت‌های بزرگ سنگاپوری[ویرایش]

بزرگترین شرکت‌های سنگاپوری در بخش‌های مخابراتی، بانکداری، ترابری و تولید قرار دارند. بسیاری از آن‌ها در آغاز کار، دولتی بودند و از همان زمان در بورس سنگاپور وارد شدند. برخی از این شرکت‌ها سینگ‌تل، شرکت مهندسی اس‌تی، کپل کورپوریشن، اوسی‌بی‌سی بانک، دی‌بی‌اس بانک، یونایتد اورسیز بانک هستند. بلومبرگ در سال ۲۰۱۱ و در میان بحران مالی جهانی طی چند نظرسنجی، بانک‌های اوسی‌بی‌سی، دی‌بی‌اس و یونایتد اورسیز بانک را به ترتیب در ردیف‌های اول، پنجم و ششم از فهرست «قوی‌ترین بانک‌های جهان» معرفی کرد.[۶۸]

برندهای مشهور سنگاپور[ویرایش]

مشهورترین برندهای سنگاپوری در دنیا عبارتند از سنگاپور ایرلاینز، فرودگاه چانگی سنگاپور و بندر سنگاپور. این سه توانسته‌اند بیش از رقبای خود جوایز جهانی را دریافت کنند. مجله فرچون در نظرسنجی سالانه خود تحت عنوان «۵۰ شرکت تقدیرشده در سطح جهان» در سال ۲۰۱۵، شرکت سنگاپور ایرلاینز را به عنوان تقدیرشده‌ترین شرکت هواپیمایی آسیا و نوزدهمین شرکت تقدیرشده هوایی جهان شناخت. مجله Travel + Leisure آمریکا در نظرسنجی‌هایی که از خوانندگان خود کرده، سنگاپور ایرلاینز را به مدت ۲۰ سال متوالی به عنوان بهترین ایرلاین بین‌المللی انتخاب کرده‌است.[۶۹][۷۰] فرودگاه چانگی سنگاپور ۱۰۰ ایرلاین را به ۳۰۰ شهر جهان متصل می‌کند. این قطب راهبردی بین‌المللی تا سال ۲۰۱۵ توانسته بود ۴۸۰ جایزه تحت عنوان «بهترین فرودگاه جهان» به دست آورد و به این ترتیب بهترین فرودگاه در سطح جهان شناخته شود.[۷۱]

صنعت گردشگری[ویرایش]

صنعت گردشگری، یکی از منابع عمده درآمد سنگاپور است. جاذبه‌های طبیعی فراوان، تنوع قومی، استفاده از زبان انگلیسی به عنوان یکی از زبان‌های اصلی و شبکه حمل و نقل گسترده و کارآمد، از جمله دلایل محبوبیت این کشور در بین جهانگردان است. تنها در سال ۲۰۱۷، ۱۷ میلیون گردشگر از سنگاپور دیدن کردند.[۷۲] دولت برای گسترش این بخش، کازینوها را در سال ۲۰۰۵ قانونی اعلام کرد اما فقط دو مجوز برای مراکز مجتمع صادر کرد تا بتواند از پولشویی و اعتیاد جلوگیری کند.[۷۳] سنگاپور خود را به عنوان قطب گردشگری پزشکی هم تبلیغ می‌کند و به این ترتیب توانسته سالانه حدود ۲۰۰ هزار خارجی را برای درمان به کشور جذب کند.[۷۴] هدف سنگاپور جذب ۱ میلیون گردشگر پزشکی است تا بتواند از این راه ۳ میلیارد دلار درآمد سالانه داشته باشد. در سال ۲۰۱۵ لونلی پلانت و نیویورک تایمز، سنگاپور را به ترتیب به عنوان نخستین و ششمین مقصد جذاب گردشگری معرفی کردند.[۷۵]

از جمله مراکز مورد علاقه جهانگردان می‌توان از محله اورچارد رود شامل مراکز خرید بزرگ، باغ وحش سنگاپور، باغ پرندگان جورونگ و جزیره گردشگری سنتوزا نام برد. این جزیره دارای جاذبه‌ها و فعالیت‌های بسیاری برای کودکان و بزرگسالان است که از جمله شامل نمایش آتش بازی شبانه، پارک دلفین‌ها، پارک پروانه‌ها و سینمای چهاربعدی می‌شود.

از نقاط دیدنی سنگاپور هتلی به نام مارینا بی سندز است که به شکل یک کشتی بر روی ۳ ساختمان بلند ساخته شده و استخری دارد که انتهای آن این ذهنیت را تداعی می‌کند که شناگران در حال افتادن از ساختمان هستند. پارک تفریحی یونیورسال استودیو که نمایش‌ها و وسایل بازی آن برپایه محصولات این استودیو طراحی شده، یکی دیگر از جاذبه‌های گردشگری سنگاپور است.

واردات، فروش و مصرف آدامس در سنگاپور ممنوع است.[۷۶] هم چنین سیگار کشیدن در بسیاری قسمت‌های سنگاپور ممنوع است و به‌طور مرتب تعداد مکان‌های شامل این ممنوعیت در حال افزایش می‌باشد.

گذرنامه‌های سنگاپور[ویرایش]

بر اساس رده‌بندی ۲۰۱۷ شاخص جهانی گذرنامه، گذرنامه سنگاپوری قوی‌ترین گذرنامه در سطح جهان معرفی شد. دارندگان گذرنامه سنگاپوری می‌توانند بدون نیاز به گرفتن ویزا یا با گرفتن ویزا در مبادی ورودی به ۱۵۹ کشور سفر کنند. این اولین باری بود که یک کشور آسیایی این عنوان را از آن خود کرد.[۷۷]

سنگاپور یک قطب آموزشی نیز هست به طوری که تنها در سال ۲۰۰۶، بیش از ۸۰ هزار دانشجوی خارجی در آن تحصیل می‌کردند.[۷۸] ۵۰۰۰ تن از این دانشجوها مالزیایی‌هایی هستند که روزانه از مرز رد می‌شوند تا به مدارس سنگاپوری برسند.[۷۹] در سال ۲۰۰۹ از کل دانشجویان دانشگاه‌های سنگاپور، ۲۰٪ خارجی بودند که بیشترین حدی است که دولت اجازه داده‌است. اکثریت این دانشجویان از کشورهای عضو آسه‌آن، چین و هند هستند.[۸۰]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Baten, Jörg (2016). A History of the Global Economy. From 1500 to the Present. Cambridge University Press. p. 292. ISBN 978-1-107-50718-0.
  2. ↑ Li, Dickson (1 February 2010). "Singapore is most open economy: Report". Asiaone. Singapore. Archived from the original on 7 February 2010. Retrieved 10 May 2011.
  3. ↑ "Singapore ranked 7th in the world for innovation". The Straits Times. Singapore. 5 March 2010. Retrieved 23 August 2010.
  4. ↑ "The Global Competitiveness Index 2009–2010 rankings and 2008–2009 comparisons" (PDF). World Economic Forum. 2010. Archived from the original (PDF) on 1 October 2009. Retrieved 18 February 2011.
  5. ↑ "Singapore jumps to top of Global Dynamism Index". The Straits Times. Singapore. 29 October 2015.
  6. ↑ "Singapore top paradise for business: World Bank". AsiaOne. Singapore. Agence France-Presse. 26 September 2007. Archived from the original on 7 July 2009. Retrieved 22 April 2010. For the second year running, Singapore tops the aggregate rankings on the ease of doing business in 2006 to 2007.
  7. ↑ "Economy rankings". Doingbusiness.org. 27 October 2015. Archived from the original on 6 February 2015. Retrieved 28 October 2015.
  8. ↑ Nur Asyiqin Mohamad Salleh (26 January 2017). "Singapore climbs to 7th on global least-corrupt index". The Straits Times. Retrieved 4 July 2018.
  9. ↑ Ungku, Fathin; Teo, Hillary (11 March 2017). "Water price hike sparks rare public protest in Singapore". Reuters. Retrieved 11 March 2017.
  10. ↑ Lee Yen Nee (10 March 2016). "Singapore ranked world's most expensive city for 3rd year running". Today. Singapore. Retrieved 11 March 2017.
  11. ↑ "The AAA-rated club: which countries still make the grade?". The Guardian. London. 15 October 2014.
  12. ↑ Ogg, Jon C. (8 August 2011). "Remaining countries with AAA credit ratings". NBC News. Archived from the original on 22 June 2013. Retrieved 12 October 2011.
  13. ↑ "CPIB Corruption Statistics 2015" (PDF). World Bank. 2 April 2015. Archived from the original (PDF) on 22 March 2016.
  14. ↑ Official Foreign Reserves بایگانی‌شده در ۱۷ ژانویه ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine, Monetary Authority of Singapore.
  15. ↑ "Statistics Singapore -IMF SDDS – Economic and Financial". Singstat.gov.sg. Archived from the original on 9 October 2013. Retrieved 14 October 2013.
  16. ↑ "Based on USD/SGD rate of 1.221". Xe.com. Retrieved 14 October 2013.
  17. ↑ "44 Percent of Workforce Are Non-Citizens" (our estimate) بایگانی‌شده در ۲۱ فوریه ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine. Your Salary in Singapore.
  18. ↑ Seung-yoon Lee (9 April 2014). "Ha-Joon Chang: Economics Is A Political Argument". HuffPost. Retrieved 18 July 2014.
  19. ↑ Ramesh, S. (14 January 2011). "S'pore is India's second-largest foreign investor". Singapore: Channel NewsAsia. Archived from the original on 22 July 2012.
  20. ↑ "Singapore". Export Britain. Archived from the original on 20 August 2017. Retrieved 28 August 2019.
  21. ↑ Perspectives on the Security of Singapore: The First 50 Years شابک ‎۹۷۸−۹۸۱۴۶۸۹۳۳۵ p. 128
  22. ↑ "Gross Domestic Product (US$)". World Bank. Retrieved 18 September 2015.
  23. ↑ "Gross Domestic Product (S$)". International Monetary Fund. Retrieved 18 September 2015.
  24. ↑ "Gross Domestic Product Per Capita (US$)". World Bank. Retrieved 18 September 2015.
  25. ↑ "Gross Domestic Product Per Capita (S$)". Department of Statistics, Singapore. Archived from the original on 7 August 2015. Retrieved 18 September 2015.
  26. ↑ "Gross National Income (US$)". World Bank. Retrieved 18 September 2015.
  27. ↑ "Foreign Reserves". Monetary Authority of Singapore. Retrieved 18 September 2015.
  28. ↑ "Exchange Rates". Department of Statistics Singapore. Archived from the original on 27 September 2015. Retrieved 18 September 2015.
  29. ↑ "Real Gross Domestic Product (S$), Gross National Income (S$), GNI Per Capita (S$)" (PDF). Department of Statistics Singapore. Archived from the original (PDF) on 1 July 2015. Retrieved 18 September 2015.
  30. ↑ Low Siang Kok (2002). "Chapter 6: Singapore Electronic Legal Tender (SELT) – A Proposed Concept". The Future of Money (PDF). Paris: Organisation for Economic Co-operation and Development. p. 147. ISBN 978-9264196728. Retrieved 28 December 2007.
  31. ↑ "The Currency History of Singapore" (Press release). Monetary Authority of Singapore. 9 April 2007. Archived from the original on 2 February 2010. Retrieved 22 April 2010.
  32. ↑ "This Central Bank Doesn't Set Interest Rates". Bloomberg. 13 April 2015.
  33. ↑ Andrew Heathcote (15 April 2013). "Tax havens: Brett Blundy latest to join the Singapore set". Business Review Weekly. Archived from the original on 14 April 2013. Retrieved 18 April 2013.
  34. ↑ Nooten, Carrie (4 April 2013). "Pourquoi Cahuzac a-t-il placé son argent à Singapour?". Slate (به فرانسوی). Archived from the original on 14 November 2016. Retrieved 13 November 2016.
  35. ↑ "Financial Secrecy Index – 2015 Results: Narrative Report on Singapore" (PDF). Tax Justice Network. 2015. Archived from the original (PDF) on 1 October 2016. Retrieved 23 November 2016.
  36. ↑ "Jakarta plans tax haven on two islands near Singapore". The Straits Times. 14 August 2016. Retrieved 13 November 2016.
  37. ↑ Anshuman Daga; Joshua Franklin (11 October 2016). "Singapore shuts Falcon bank unit, fines DBS and UBS over 1MDB". Reuters. Retrieved 13 November 2016.
  38. ↑ "UBS et Falcon sanctionnés à Singapour dans le scandale 1MBD". Bilan.ch (به فرانسوی). 11 October 2016. Archived from the original on 2 May 2018. Retrieved 13 November 2016.
  39. ↑ Mahtani, Shibani (1 June 2012). "Singapore No. 1 For Millionaires – Again". Wall Street Journal Southeast Asia blog. New York.
  40. ↑ "Minimum wage not a solution". MyPaper. Singapore. 12 January 2011. Archived from the original on 20 January 2013.
  41. ↑ "Countries with the Biggest Gaps Between Rich and Poor". Yahoo. 16 October 2009. Archived from the original on 8 October 2011.
  42. ↑ Central Intelligence Agency (6 August 2012). "The World Factbook". cia.gov. Archived from the original on 28 December 2010. Retrieved 13 August 2012.
  43. ↑ Ministry of Trade and Industry Singapore. "Free Market System". mti.gov.sg. Archived from the original on 7 October 2015. Retrieved 11 December 2018.
  44. ↑ "Unemployment". Ministry of Manpower. 2015. Retrieved 25 December 2015.
  45. ↑ "Assistance". Ministry of Social and Family Development. 26 اکتبر 2014. Archived from the original on 26 October 2014.
  46. ↑ "The stingy nanny". The Economist. London. 16 October 2009.
  47. ↑ "Welfare in Singapore: Singapore government response". The Economist. London. 17 February 2010.
  48. ↑ "ActiveSG$100 for Singaporeans to play sport". Today. Singapore. 26 April 2014. Archived from the original on 23 June 2016. Retrieved 13 July 2016.
  49. ↑ "Baby Bonus". Ministry of Social & Family Development. Retrieved 13 July 2016.
  50. ↑ "NEU PC Plus Programme". Infocomm Development Authority of Singapore. Retrieved 13 July 2016.
  51. ↑ "250,000 Public Transport Vouchers to Help Needy Families Cope with Fare Adjustment". Ministry of Transport. 21 January 2015. Archived from the original on 29 May 2016. Retrieved 13 July 2016.
  52. ↑ "Numbers and profile of homeless persons". Ministry of Social and Family Development. 13 August 2012. Archived from the original on 13 May 2016. Retrieved 13 July 2016.
  53. ↑ "Singapore Budget 2014 – Measures For Households". Government of Singapore. Retrieved 13 July 2016.
  54. ↑ "Singapore may cap low-skilled foreign workers". TV New Zealand. 2 February 2010. Archived from the original on 4 February 2010. Retrieved 11 April 2011.
  55. ↑ "Executive summary" (PDF). Building and Construction Authority. Retrieved 11 April 2011.
  56. ↑ Sudderuddin, Shuli (22 February 2009). "Singapore's phantom workers". The Straits Times. Singapore. Archived from the original on 25 February 2009. Retrieved 11 April 2011.
  57. ↑ "ICA– Immigration & Checkpoints Authority of Singapore". ica.gov.sg.
  58. ↑ "Singapore Edges Ahead of Hong Kong as No. 3 Financial Center". Bloomberg. New York. 8 April 2016.
  59. ↑ "Hong Kong overtaken by Singapore as third leading global financial centre". South China Morning Post. Hong Kong. 7 April 2016.
  60. ↑ Adam, Shamim (10 August 2011). "Singapore Miracle Dimming as Income Gap Widens Squeeze by Rich". Bloomberg. New York. Archived from the original on 16 August 2011.
  61. ↑ Facts and Figures – Singapore Economic Development Board. بایگانی‌شده در ۲۰ ژوئیه ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine
  62. ↑ Burton, John (10 April 2006). "Singapore economy grows 9.1% in first quarter". Financial Times. London.
  63. ↑ "Facts and Figures". Singapore Economic Development Board. 30 January 2012. Archived from the original on 18 April 2012. Retrieved 21 April 2012.
  64. ↑ Yang Huiwen (7 November 2007). "Singapore ranked No. 1 logistics hub by World Bank". The Straits Times. Singapore. p. 69.
  65. ↑ "What did Singapore export in 2014? – The Atlas of Economic Complexity". atlas.cid.harvard.edu.
  66. ↑ "Gross Domestic Product by Industry" (PDF). Singapore Statistics. 2007. Archived from the original (PDF) on 24 June 2008. Retrieved 22 April 2010.
  67. ↑ "Xilinx Underscores Commitment To Asia Pacific Market at Official Opening of New Regional Headquarters Building in Singapore" (Press release). Xilinx. 14 September 2007. Archived from the original on 29 March 2008. Retrieved 22 April 2010.
  68. ↑ "Singapore's OCBC Strongest Bank as Canadians Dominate". Bloomberg Business. New York. 10 May 2011. Archived from the original on 16 October 2015.
  69. ↑ "SIA tops Asian list among 50 most admired global firms". The Straits Times. Singapore. 26 February 2015. Archived from the original on 22 September 2015.
  70. ↑ "The world's best airlines". Fortune. New York. 7 July 2015.
  71. ↑ "Lee Kuan Yew, truly the father of Changi airport". The Business Times. Singapore. 12 September 2015.
  72. ↑ "Singapore tourism sector performance breaks record for the second year running in 2017". Singapore Tourism Board. 2017. Archived from the original on 16 February 2018. Retrieved 11 August 2018..
  73. ↑ "Proposal to develop Integrated Resorts – Statement by Prime Minister Lee Hsien Loong" (PDF) (Press release). Ministry of Trade and Industry. 18 April 2005. Archived from the original (PDF) on 27 November 2007.
  74. ↑ Dogra, Sapna (16 July 2005). "Medical tourism boom takes Singapore by storm". Express Healthcare Management. Mumbai. Archived from the original on 26 October 2005.
  75. ↑ "52 Places to Visit in 2015". The New York Times. 1 January 2015. Retrieved 11 December 2015.
  76. ↑ http://eresources.nlb.gov.sg/history/events/57a854df-8684-456b-893a-a303e0041891
  77. ↑ http://www.bbc.com/persian/world-41754347
  78. ↑ "Developing Asian education hubs". EU-Asia Higher Education Platform. 2011. Archived from the original on 23 October 2011. Retrieved 12 October 2011.
  79. ↑ "The long, long ride". New Straits Times. Kuala Lumpur. 7 May 2006. Archived from the original on 15 June 2013. Retrieved 12 October 2011.
  80. ↑ "Foreign Students in Singapore". Ministry of Education. 2011. Archived from the original on 9 April 2009. Retrieved 12 October 2011.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=اقتصاد_سنگاپور&oldid=37995112»