ام سی راید - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

راید
راید در ۲۰۱۴
راید در ۲۰۱۴
اطلاعات پس‌زمینه
نام تولداستفان کوربین برنت
نام(های) دیگر
  • Mxlplx
  • Ride
خاستگاهساکرامنتو، کالیفرنیا، ایالات متحده
ژانر
پیشه(ها)
  • رپر
  • ترانه‌سرا
  • هنرمند تجسمی
ساز(ها)آواز
سال‌های فعالیتc. 1998–c. 2004; 2010-اکنون
ناشر(ان)
همکاری‌های مرتبطدث گریپس، فایر
وبگاه

استفان کوربین برنت(به انگلیسی: Stefan Corbin Burnett) رپر، ترانه‌سرا و هنرمند تجسمی آمریکایی است که بیشتر با نام هنری خود ام سی راید (به انگلیسی: MC Ride) یا راید شناخته می‌شود. او رهبر گروه هیپ هاپ تجربی دث گریپس است.

برنت کار خود را در اواخر دهه ۱۹۹۰ قبل از تأسیس گروه دث گریپس با زک هیل و اندی موربین (در سال ۲۰۱۰)، آغاز کرد. راید به خاطر سبک رپ تهاجمی و اشعار مرموز خود مورد توجه قرار گرفت.

اوایل زندگی[ویرایش]

استفان کوربین برنت[۱] اهل ساکرامنتو، کالیفرنیا است. او در ابتدا به تحصیل در رشته هنرهای تجسمی در دانشگاه همپتون در همپتون، ویرجینیا می‌پرداخت. اما بعداً آن را رها کرد.[۲]

حرفه[ویرایش]

برنت با نام مستعار "Mxlplx" شروع به فعالیت کرد و به همراه برادرش (که از نام مستعار سوانک استفاده می‌کند) و یک رپر ساکن ساکرامنتو به نام یانگ جی، گروه هیپ هاپی به نام فایر(به انگلیسی: fyre) تشکیل دادند.[۳][۴] این پروژه پس از ازدواج سوانک و عدم ادامه همکاری او در گروه، پایان یافت.[۲]

در سال ۲۰۱۰، برنت نام "Ride" را برگزید و با همسایه خود، زک هیل، دث گریپس را تشکیل داد که به خاطر کار درامز با گروه Hella و کارهای نشسته اش شناخته شده بود. در ادامه هیل دوست خود اندی مورین را وارد گروه کرد.[۵][۶] در مارس ۲۰۱۱، دث گریپس اولین EP خود را که همنام گروه بود، منتشر کرد.[۷] یک ماه بعد، آنها میکس تپ Exmilitary را منتشر کردند که مورد تحسین و توجه منتقدان انتشارات موسیقی قرار گرفت.[۶][۸] این گروه در سال ۲۰۱۲ با اپیک رکوردز قرارداد امضا کردند و بلافاصله پس از آن اولین آلبوم خود را با نام The Money Store منتشر کردند.[۲]

در سال ۲۰۱۲، گروه آلبوم دوم خود را با نام No Love Deep Web به دلیل تردید شرکت ضبط برای انتشار آن تا سال ۲۰۱۳ درز پیدا کرد. متعاقباً اپیک رکوردز با حذف آنها از شرکت واکنش نشان داد.[۹][۱۰][۱۱] این گروه متعاقباً آلبوم سومی را با عنوان "Government Plates" در سال ۲۰۱۳ منتشر کرد. آنها این کار را با آلبوم چهارم خود، آلبوم دوگانه The Powers That B دنبال کردند. اولین دیسک، Niggas on the Moon، در سال ۲۰۱۴ منتشر شد که هر قطعه روی دیسک شامل نمونه‌های آوازی از بیورک، خواننده ایسلندی بود.[۱۲]

در ۲ ژوئیه ۲۰۱۴، گروه اعلام کرد که «دث گریپس به پایان رسیده و منحل شده‌است.» این موضوع با انتشار عکسی از نوشته‌ای بر روی دستمال کاغذی توسط صفحه توییتر گروه اعلام شد.[۱۳] این گروه در ژانویه ۲۰۱۵ با انتشار یک موسیقی متن بی کلام به نام هفته مد دوباره پا به عرصه موسیقی گذاشت.[۱۴] پنجمین آلبوم استودیویی گروه به نام Bottomless Pit در می ۲۰۱۶ منتشر شد. که نخستین همکاری با حضور تمام اعضای گروه از زمان انحلال آنها بود.[۱۵]

هنر[ویرایش]

اجرای ام سی راید به همراه گروه Death Grips در سال ۲۰۱۲

اجرای آوازی راید به عنوان «شکل احشایی و شاعرانه ای از رپ، ترکیبی از اجرای پانک هاردکور و اجرای کلامی »توصیف شده‌است.[۱۶] سبک او همچنین به عنوان «فریادهای شگفت انگیز» تشبیه شده است.[۱۷] نیت پاترین در نقدی به نام Death Grips's Exmilitary، در مورد آوازهای راید چنین می‌گوید: «صدای او یکپارچه و خشن به نظر می‌رسد که ضرب‌ها (بیت‌ها) را دو برابر می‌کند تا جایی که حتی وقتی در نیمه راه است، مشکلی به نظر نمی‌رسد.»[۱۸][۱۹]

اشعار راید به عنوان «شعارها و ناله‌ها، عناصر ریتمیک که به سختی قابل درک هستند - هر چند مملو از افکار تیره و تار، ناآرام، یا مواد مخدر» توصیف شده‌است.[۲۰] این اشعار با موضوعات مختلفی از جمله جنسیت، مواد مخدر، اعتیاد، فروپاشی اقتصادی، جنون، خودکشی، غیبت، پارانویا، و فوتوریسم درگیر است.[۲۱] جان کالورت از The Quietus نوشت: «دث گریپس آگاهی ام سی راید را در پیچ و خم طرح‌واره‌ای مانند براک، یک صورت فلکی درخشان، یک چیز سیناپسی درگیر می‌کند.» چیس وودراف از مجله اسلنت استدلال کرد که اشعار راید «به یک لبه سیاسی معاصر و مبهم که به تمام خشم و بیگانگی او اشاره می‌کند» نامید. جیمز اوباگس از The Quietus نوشت که «هیجان‌های پارانوئیدی و سیاسی راید ممکن است هیچ راه‌حلی برای مشکلات بی‌شمار جهان ارائه نکند، اما او حداقل به این موضوع توجه دارد که واقعاً بی شمار چیزهای لعنتی در این دنیا وجود دارند. و این بیش از آن چیزی است که شما می‌توانید در مقایسه با بسیاری از هنرمندان هم دوره اش ببینید».

راید در طی مصاحبه‌ای با پیچفورک اظهار داشت که اگرچه همیشه از موسیقی‌دانان مورد علاقه‌اش مانند جیمی هندریکس الهام گرفته، اما از مبارزات درونی‌اش بیشتر از دستاوردهای انسانی الهام می‌گیرد.[۲۲] او به عنوان یک هنرمند تجسمی حرفه ای نیز شناخته می‌شود. آثار او بیشتر شامل پرتره‌های تاریک و تک رنگ است. اولین نمایشگاه او در اسلو کالچر در چایناتاون لس آنجلس از ۷ ژانویه تا ۲۸ ژانویه ۲۰۱۷ برگزار شد.

زندگی شخصی[ویرایش]

برخلاف سبک رپ تهاجمی خود، برنت شخصیت آرامی دارد. در مصاحبه ای با اسپین در سال ۲۰۱۲، او گفت: «من یک فرد بسیار محافظه کار هستم، دوستان کمی دارم و به‌طور کلی به انسان‌ها و رسانه‌ها بسیار بی‌اعتماد هستم و هیچ علاقه ای از به اشتراک گذاشتن [جزئیات] زندگی شخصی ام با دنیا ندارم.»[۲] زک هیل او را فردی «انزواطلب» و «فوق خصوصی» می‌نامد.[۲۳]

ترانه‌شناسی[ویرایش]

با فایر

  • من (۱۹۹۸)
  • سوم (۱۹۹۹)
  • چهارم (۱۹۹۹)
  • هشتم (۱۹۹۹)
  • فایر ۱۰ (۲۰۰۰)
  • دوازدهم(۲۰۰۲)
  • سیزدهم (۲۰۰۲)
  • چهاردهم (۲۰۰۲)

منابع[ویرایش]

  1. ↑ BMI. "BMI Repertoire Search". BMI. Archived from the original on October 4, 2014. Retrieved October 5, 2014.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ Weingarten, Christopher R. (November 20, 2012). "Artist of the Year: Death Grips". Spin. Retrieved June 19, 2014.
  3. ↑ "Archived copy". www.inthecuts.net. Archived from the original on 6 November 2003. Retrieved 12 January 2022.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  4. ↑ Huddleston, Josh (May 3, 2013). "Past Grippin: MC Ride of Death Grips Previous Material". Americanaftermath.net. Archived from the original on December 24, 2014. Retrieved June 19, 2014.
  5. ↑ "Death Grips: Satanic Hip-Hop with No Expectations". Sabotage Times. February 9, 2013. Archived from the original on April 1, 2017. Retrieved June 19, 2014.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ "Suspicious Minds - The Resolute Mission Of Death Grips". Clash Music. Retrieved 25 November 2014.
  7. ↑ Gibsone, Harriet (June 9, 2014). "Death Grips land a 'thrilled' Björk on their new album". The Guardian. Retrieved June 19, 2014.
  8. ↑ "Death Grips - Exmilitary review". Drowned in Sound. Archived from the original on 2016-03-04. Retrieved 2014-06-19.
  9. ↑ Raymond, Adam K. (June 21, 2013). "Public Enemy and Death Grips Use New BitTorrent Bundle to Connect With Fans". Spin. Retrieved August 22, 2013.
  10. ↑ "Death Grips defy their label with free album release - listen". NME. October 1, 2012. Retrieved August 22, 2013.
  11. ↑ Stutz, Colin (2012-11-02). "Death Grips Dropped By Epic Records Following Album Leak". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. Retrieved 2012-11-02.
  12. ↑ "Death Grips drop surprise, Björk-featuring album niggas on the moon; download it now". Fact. June 8, 2014. Retrieved June 8, 2014.
  13. ↑ "Death Grips Break Up". Pitchfork.
  14. ↑ | title=Death Grips release bizarre video dubbed "Interview 2016" — watch | publisher=Consequence of Sound
  15. ↑ | title=Death Grips – Bottomless Pit | publisher= Consequence of Sound
  16. ↑ "Death Grips Implode Punk and Rap Borders on New LP". Rolling Stone. April 24, 2012. Archived from the original on 10 May 2015. Retrieved 19 June 2014.
  17. ↑ Kivel, Adam (December 12, 2012). "Band of the Year: Death Grips". Consequence of Sound. Retrieved June 19, 2014.
  18. ↑ Patrin, Nate (June 30, 2011). "Death Grips: Exmilitary". Pitchfork. Retrieved June 19, 2014.
  19. ↑ Rytlewski, Evan. "Death Grips: The Money Store". May 1, 2012. The A.V. Club. Retrieved June 19, 2014.
  20. ↑ Parales, Jon (November 29, 2013). "Offerings From Nashville, the Kitchen and This Side of Twisted". The New York Times. Retrieved June 19, 2014.
  21. ↑ Gieben, Bram E. (May 2, 2012). "Death Grips: "There's a lot of recycling and destruction in the making of our music"". The Skinny. Retrieved June 20, 2014.
  22. ↑ "Death Grips Discuss Moving Forward". Pitchfork.tv. Retrieved June 20, 2014.
  23. ↑ Greene, Jayson (April 25, 2012). "Death Grips". Pitchfork. Retrieved June 20, 2014.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ام_سی_راید&oldid=36950544»