انگلستان در عهد آنگلوساکسون‌ها - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سکونتگاه قبایل آنگلوساکسون و جوت در سرزمین بریتانیا

این نوشتار به‌طور خلاصه به تاریخ انگلستان در عهد آنگلوساکسون‌ها می‌پردازد.

آنگلوساکسون‌ها اقوامی ژرمن بودند که در انتهای سده ۴ میلادی و سال‌های آغازین سده ۵ میلادی، انگلستان را از تصرف رومیان خارج کرده، نام خود را به این خطه داده، و کشور و ملت انگلستان را پایه گذاردند.

از جمله آنگلوساکسون‌ها می‌توان به «آنگل‌ها»، «گوت‌ها»، «فریزی‌ها» و «ساکسون‌ها» اشاره نمود. قبرهای منطقه ساتن هو، به همراه یادداشت‌های راهبانی چون عالیجناب «بید»، اطلاعات مربوط به تاریخ آن‌ها را بیان می‌کند.

در انتهای سده ۴ میلادی، رهبر رومی انگلستان از قبایل ژرمنی خواست که در انگلستان مستقر گردند. او با این تصمیم می‌خواست که ژرمن‌ها را متحدانی صمیمی برای بخش رومی انگلستان سازد تا از حملات پیکت‌ها جلوگیری کند.

اما نتیجه خلاف انتظار بود. سیل اقوام ژرمن، در آغاز سده ۵ میلادی، رومیان انگلیسی را ناگزیر به ترک جزیره نمود و سلت‌ها را نیز به سمت غرب به عقب راند. آغاز قرون وسطا در انگلستان را همزمان با همین تهاجم‌ها ذکر کرده‌اند.

پاپ گرگوری کبیر، فرمان گسیل مبلّغان مسیحی به سوی آنگلوساکسون‌ها را امضا می‌کند.

پیش از آمدن مسیحیت توسط رومی‌ها، مردم پیرو مذاهب سلتی و ژرمنی-مشتمل بر انواعی از ستایش و پرستش طبیعت- بودند. ۱۵۰ سال پس از آخرین یورش‌های ژرمن‌ها، پاپ گرگوری کبیر رهبر کلیسای کاتولیک، جرات کرد که میسیونرهای خود را به رهبری سنت آگوستین به سوی انگلوساکسون‌ها بفرستد. شاه کنت از انگلوساکسون‌ها با شاهزاده‌ای مسیحی از فرانک‌ها ازدواج کرد. این ازدواج، شاه کنت را مسیحی کرد و به موجب همکاری شاه کنت با اگوستین، مسیحیت در جزیره گسترش یافت. تا سده هفتم، مسیحیان انگلستان تحت نظارت و کنترل مذهبی کلیسای رم قرار گرفتند.

در این زمان انگلستان از وحدت سیاسی برخوردار نبوده و به چندین کشور متخاصم تقسیم شده بود؛ که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به نورثامبریا، مرسیا، کنت و وسکس اشاره نمود.

سرانجام در سال ۸۲۹ میلادی، کلیه این ممالک، اگبرت، شاه وقت وسکس را به عنوان پادشاه انگلستان برگزیدند. اگبرت نخستین پادشاه از سلسله ساکسون‌های غربی بود؛ با این وجود در اسکاتلند و ایرلند حکومت‌های محلی دیگری قدرت داشتند.

در زمان جانشینان اگبرت، انگلستان با هجوم اقوام نورمان مواجه گردید. در سده ۹ میلادی، آلفرد کبیر از وسکس بزرگ‌ترین پادشاه انگلیس شمرده شد. او وایکینگهای دانمارکی را در سال ۸۷۸ میلادی شکست داد، و آن‌ها را وادار کرد تا تقسیم انگلستان را به دو قسمت پادشاهی وسکس و دانلا به رسمیت بشناسند. آلفرد کبیر مدارس زیادی ساخت، نیروی دریایی بریتانیا را تشکیل داد و لندن را از دست دانمارکی‌ها خارج کرد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

برای مطالعهٔ بیشتر[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]

الگو:فرمانروایان محلی انگلستان(۱)