باباشاه اصفهانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

باباشاه اصفهانی معروف به باباشاه عراقی، ملقب به رئیس‌الرؤسا[۱] معاصر شاه عباس صفوی و از معروفترین خوشنویسان سده دهم بوده و تا آن زمان کسی به درجهٔ او نرسیده بوده‌است. از زمان سلطنت شاه طهماسب تا دوره شاه عباس کبیر در عراق و خراسان در کتابت نستعلیق استاد مسلم شناخته شده‌است.[۲]

زندگی[ویرایش]

برخی او را از مردم کوهپایه اصفهان دانسته‌اند که در اصفهان نشو و نما یافته.[۳] باباشاه در اصفهان به انزوا می‌گذرانید و جز با اهل حال با کسی تکلم نمی‌کرد مگر به حسب ضرورت و از روی کدورت. او مردی موحد و سالکی مجرد، طالب کمالات و صاحب حالات بود.[۴] به سبب اخلاق درویشانه از نزدیکی با سلاطین و امرا پرهیز می‌کرد و روزگار را در گوشه نشینی به کتابت می‌گذرانید. اجرت هر هزار سطر کتابت او، گویا سه تومان بوده‌است.[۵] باباشاه را شاگرد سید احمد مشهدی دانسته‌اند.[۶] بعضی از تذکره‌ها نیز او را شاگرد میرعلی هروی (متوفی ۹۵۲) دانسته‌اند، ولی با ملاحظه سال وفات و عمر کوتاه او این ادعا از نظر تاریخی درست به نظر نمی‌آید.[۷]

باباشاه در جوانی به سال ۹۹۶ در مسافرتی که به عراق داشته در بغداد کشته شده‌است.[۸][۹] و همان‌جا دفن گردید. اما به روایتی دیگر در سال ۱۰۱۰ق زنده بوده‌است.[۱۰]

خوشنویسی[ویرایش]

صفحه‌ای از «جنگ اشعار» به خط باباشاه اصفهانی. کتابخانهٔ ملی ملک.

باباشاه در عصر خود از مشهورترین خطاطان بوده‌است و خطش را به «عذوبت» و پختگی و لطافت ستوده‌اند[۱۱] و نوشته‌های او را «به قیمت اعلی» می‌خریدند.[۱۲] بسیاری معتقدند که باباشاه پس از میرعماد بهترین نستعلیق است.[۶]

در دوران خودش در خط نستعلیق سرآمد بوده‌است.[۱۳] رساله منثور «آداب‌المشق» که دربارهٔ خوشنویسی است و برخی آن را به میرعماد منسوب کرده‌اند اثر اوست و نسخه اصل آن در کتابخانه دانشگاه پنجاب لاهور نگهداری می‌شود.[۶]

شعر[ویرایش]

باباشاه شعر نیز می‌سروده و تقی اوحدی نوشته‌است که «حالی» تخلص می‌کرده‌است.[۱۴] نمونه‌هایی از اشعار او در برخی از تذکره‌ها آمده‌است.[۱۵]

این بیت از اوست:[۴]

چه دیده‌اند گدایان عشق از در دوستکه هر دو عالم‌شان در نظر نمی‌آید

این رباعی از او است:[۱۶]

واحد چو بکثرت آورد روی ظهورگردد به حجابات مراتب مستور
تکرار وجود ماست این مرتبه‌هامائیم بتکرار خود از خود شده دور

آثار[ویرایش]

منظومه‌ای در آداب خوشنویسی بدو نسبت داده‌اند. رساله آداب المشق نیز که به خطا به میرعماد (متوفی ۱۰۲۴) نسبت داده شده از باباشاه اصفهانی است.[۱۷] این رساله را محمد شفیع براساس نسخه محفوظ در کتابخانه دانشگاه پنجاب چاپ کرده‌است[۱۸]

آثار او بین سال‌های ۹۷۷ و ۹۹۴ ه‍.ق دیده شده که بیشتر به قلم کتابت و همگی در نهایت قدرت و شیوایی است. از باباشاه، که به «کتابت» بیش از «قطعه نویسی» گرایش داشت، چند قطعه در کتابخانه‌های ترکیه هست، و نسخه‌های متعددی از آثار ادبی فارسی را که به خطّ اوست در برخی از کتابخانه‌ها می‌توان یافت.[۱۹]

پانویس[ویرایش]

  1. میرزای سنگلاخ، تذکره‌الخطاطین، تبریز، ۱۲۹۵ق، ص۱۸۷–۱۸۸.
  2. دائرةالمعارف. مؤلف: پرویز اسدی زاده. نشر:اشرفی. چاپ پنجم
  3. محمد اوحدی بلیانی، عرفات‌العاشقین، نسخه عکسی مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی، ص۲۱۵.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ رضا قلی‌خان هدایت
  5. امین احمد رازی ج ۲، ص ۴۳۰
  6. ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ فضاپلی
  7. بیانی، ص ۸۵–۸۶
  8. دکتر بیانی
  9. منشی قمی، ص ۱۱۹
  10. دائره‌المعارف بزرگ اسلامی، محمدحسن سمسار، ج۱۰، ص۴۲۴۹.
  11. امین احمد رازی، ج ۲، ص ۴۳۰
  12. اسکندرمنشی، ج ۱، ص ۱۷۱
  13. خلاصه‌الاشعار و و زبده‌الافکار (بخش کاشان)، میر تقی‌الدین کاشانی، به کوشش عبدالعلی برومند و محمدحسین نصیری کهنمویی، میراث مکتوب، 1384، تهران، ص321.
  14. بیانی، ص ۸۶
  15. دانشنامه جهان اسلام، منوچهر قدسی، ج۱، ص۲۵.
  16. خلاصه‌الاشعار و زبده‌الافکار (بخش کاشان)، همان، ص۳۲۴، به نقل از آینه پژوهش، رسول جعفریان، بهمن و اسفند 87، ش۱۱۴.
  17. ایرانی، ص ۱۴۰۱۴۱
  18. بیانی، ص ۸۷–۸۸
  19. دائره‌المعارف بزرگ اسلامی، همان.

منابع[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]

نمونه خط باباشاه اصفهانی