بازی با واژگان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آنچه را بازی با واژگان می‌نامیم پاره‌ای کاربردهای ویژه در بدیع است که ارزش هنری چندانی ندارند. این کاربردها تنها بازی‌هایی دشوار و پیچیده با واژه‌ها هستند که برای دو گروه می‌توانند سودمند باشند:

• ۱- شاعران تازه‌کار که به کمک این بازی‌ها می‌توانند طبع خویش را در سخنوری ورزیده و تیز و توانا کنند و بر شگردها و ترفندهای سخن چیره شوند.
• ۲-استادان شعر و ادب که از راه بازی با واژگان می‌توانند چیرگی و توانایی خودشان را بر سخن آشکار نمایند.

انواع بازی با واژه[ویرایش]

• واروخوانه
• ستردگی (حذف)
• رَقطا
• خَیفا
• گسسته (مُقَطع)
• پیوسته (موَصّل)
• بازبسته (موقوف)
• لب‌گسل (تفصیل)
• لب‌پیوند (توصیل)
• هجا
• چارسویه (مربع)
• خُردگی (تصغیر)
• آمیختگی
• گشتگی (تصحیف)

منابع[ویرایش]

کزازی، میرجلال‌الدین، زیباشناسی سخن پارسی، (۳) بدیع، چاپ دوم، کتاب ماد، تهران ۱۳۷۳.

این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.