بدیع بلخی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ابومحمد بدیع بن محمد بن محمود بلخی شاعر خراسانی نیمه دوم سده چهارم هجری است. او مدح‌کننده طاهر چغانی (مرگ: ۳۸۱ (هجری)) و هم‌روزگار با دقیقی و مُنجیک تِرمِذی بود. مثنوی پندنامه انوشیروان را از او می‌دانند. شعرهای او در لباب‌الالباب و مجمع‌الفصحا آمده‌است. شعر زیر از اوست:

منابع[ویرایش]

• محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، انتشارات علمی و فرهنگی
• لغتنامه دهخدا