بسام کرد - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

بسام کُرد از پیشگامان سرایش شعر به زبان پارسی است. بسام از خوارج سیستان بود و به یعقوب لیث صفاری پناه آورده بود.[۱] از نوشتهٔ مؤلف ناشناختهٔ تاریخ سیستان بر می‌آید که شعرها گفته‌است. خود مؤلف از وی تنها شعری یاد می‌کند که به مناسبت قضیهٔ جنگ یعقوب با عمار خارجی[۲] سروده شده‌است:[۱]

هر که نبود او به دل متهمبر اثر دعوت تو کرد نعم
عمر ز عمار بدان شد بریکاوی خلاف آرد، تا لاجرم
دید بلا بر تن و بر جان خویشگشت به عالم تن او در الم
مکه حرم کرد عرب را خدایعهد ترا کرد حرم در عجم
هر که درآمد همه باقی شدندباز فنا شد که ندید این حرم

پانویس[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ تاریخ سیستان ۲۱۶
  2. تاریخ سیستان ۲۱۲

منابع[ویرایش]

  • تاریخ سیستان، به کوشش به تصحیح محمدتقی بهار (ملک‌الشعرا).، تهران: معین، ۱۳۸۱، شابک ۹۶۴-۵۶۴۳-۹۶-۱