بنیادگرایی اسلامی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

بُنیادگرایی اسلامی یا اصول‌گرایی اسلامی (به انگلیسی: Islamic fundamentalism) به عنوان جنبشی احیاگر و اصلاح‌طلب از سوی طیفی از مسلمانان تعریف شده که هدفشان بازگشت به متون مقدس اسلام است. این اصطلاح در کنار عباراتی مانند اسلام‌گرایی، احیای اسلامی، قطب‌گرایی، افراط گرایی اسلامی، استفاده شده است، اما در کنار همه این‌ها به لفظی با بار معنایی منفی نیز تعبیر گردیده است، منتقدان باور دارند که این اصطلاح توسط خارجی‌ها استفاده می‌شود و در عوض باید از اصطلاحات با بار مثبتی مانند کنشگری اسلامی یا احیای اسلامی استفاده کنند.[۱][۲]

برخی از اعتقادات منسوب به بنیادگرایان اسلامی این است که منابع اولیه اسلام (قرآن، حدیث و سنت) را باید به صورت تحت اللفظی و اصیل تفسیر کرد.[۳] «فساد» نهفته در رفتارهای غیراسلامی باید از همه بخشهای زندگی مسلمانان حذف شود و اینکه جوامع، اقتصاد و حکومت کشورهای مسلمان نشین به مبانی اسلام و نظام اسلام برگردند و به دولت اسلامی تبدیل شوند.[۴]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. John L. Esposito, The Islamic Threat: Myth or Reality? (New York: Oxford University Press, 1992), p. 8.
  2. Roy, Failure of Political Islam, 1994: p. 215
  3. DeLong-Bas, Natana J. (2004). Wahhabi Islam: From Revival and Reform to Global Jihad (First ed.). New York: Oxford University Press, USA. p. 228. ISBN 0-19-516991-3.
  4. Arjomand, Said A. (1995). "The Search for Fundamentals and Islamic Fundamentalism". In van Vucht Tijssen, Lieteke; Berting, Jan; Lechner, Frank (eds.). The Search for Fundamentals: The Process of Modernisation and the Quest for Meaning. Dordrecht: Springer Verlag. pp. 27–39. doi:10.1007/978-94-015-8500-2_2. ISBN 978-0-7923-3542-9.