تاریخ‌نگاری انسان‌گرا - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

تاریخ‌نگاری انسان‌گرا یا باستان‌شناسی انسان‌گرا شاخه‌ای از تاریخ‌نگاری و باستان‌شناسی پسااستعماری و روشی در تاریخ‌نویسی و پژوهش‌های باستان‌پژوهی است که به اصولِ اومانیستی پایبند است.

بخشی از پایه‌های تاریخ‌نگاری انسان‌گرا عبارت است از: توجه به ظلم‌های تاریخی نسبت به انسان و بیان آنها، مقاومت در برابر تحریف و دستکاری داده‌های فرهنگی، تاریخی، جغرافیایی و باستان‌شناختی برای مقاصد سیاسی، روشنگری در قبال بهره‌گیری سیاسی و استعماری از تاریخ و باستان‌شناسی.

منابع[ویرایش]

• کریمر، جوئل ل.، احیای فرهنگی در عهد آل‌بویه: انسان‌گرایی در عصر رنسانس اسلامی، ترجمه محمدسعید حنایی کاشانی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۷۵.
• Ianziti, Gary, Humanistic Historiography Under the Sforzas: Politics and Propaganda in Fifteenth-century Milan, Oxford University Press, 1988.

این یک مقالهٔ خرد تاریخ است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.