تعادل ترمودینامیکی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

تعادل ترمودینامیکی، در سیستم‌های ترمودینامیکی، به حالتی گفته می‌شود که در آن، سیستم در حالت تعادل مکانیکی، تعادل شیمیایی و تعادل گرمایی باشد.

وقتی که مختصات ترمودینامیکی یک سیستم به هر طریقی، چه خود به خود و چه به سبب عوامل خارجی تغییر کنند، گفته می‌شود که سیستم تغییر حالت داده است. هنگامی که حالت یک جسم تغییر می‌کند، معمولاً برهم‌کنش‌هایی بین سیستم و محیط آن رخ می‌دهد. هنگامی که شرایط برای هر سه نوع تعادل مکانیکی، شیمیایی و گرمایی برقرار باشند، اصطلاحاً گفته می‌شود که سیستم در حالت تعادل ترمودینامیکی است. تحت این شرایط هیچ‌گونه تمایلی برای تغییر حالت، نه در سیستم و نه در محیط آن، وجود ندارد.

تعادل گرمایی[ویرایش]

هنگامی که در مختصات سیستمی که در حال تعادل است و از محیط خود توسط یک دیواره گرمابر جدا شده است هیچ‌گونه تغییر خودبه‌خودی رخ ندهد، تعادل گرمایی وجود دارد. در تعادل گرمایی تمام قسمت‌های یک سیستم در یک دما به‌سر می‌برند و این دما با دمای محیط یکسان است. اگر این شرایط برقرار نباشند، تغییر حالت ایجاد می‌شود که تا برقراری تعادل گرمایی ادامه دارد.

از دیدگاه انرژی آزاد گیبس[ویرایش]

تعادل زمانی برقرار است که G (انرژی آزاد گیبس) حداقل باشد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• ترمودینامیک

منابع[ویرایش]

• مارک زیمانسکی و ریچارد دیتمن (۱۳۸۰)، «فصل دوم، سیستم‌های ترمودینامیکی ساده»، حرارت و ترمودینامیک، ترجمهٔ حسین توتونچی و دیگران، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ص. ۳۵