حالت ندایی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

حالت ندایی[۱] (انگلیسی: Vocative case) یا حالت آیی، در زبان‌شناسی حالتی دستوری است که در آن اسم یا گروه اسمی منادا قرار می‌گیرد و در فارسی با «ای» یا «ایا» پیش از اسم یا «ا» در پایان آن یا صرفاً با تغییر آهنگ مشخص می‌شود.

نمونه: سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز

منابع[ویرایش]

  1. ↑ «حالت ندایی» [زبان‌شناسی] هم‌ارزِ «vocative case»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر دهم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۱۴۳-۳۴-۷ (ذیل سرواژهٔ حالت ندایی)
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=حالت_ندایی&oldid=38697430»