حال‌گرایی (فلسفه) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

حال‌گرایی یا اصالت حال[۱] این دیدگاه است که نه آینده و نه گذشته وجود ندارند.[۲] در برخی از نسخه‌های حال‌گرایی، این دیدگاه به اشیاء یا ایده‌های بی‌زمان (مانند اعداد) بسط داده می‌شود. براساس حال‌گرایی، حوادث و موجوداتی که کاملاً گذشته یا کاملاً آینده باشند اصلاً وجود ندارند. حال‌گرایی با ابدیت‌گرایی و نظریه عالم در حال رشد زمان که معتقدند که رویدادهای گذشته، مانند نبرد ملازگرد، و موجودات گذشته، مانند بوکفالوساسب جنگی اسکندر کبیر، واقعاً وجود دارند، اگر چه نه در زمان حال. ابدیت‌گرایی به رویدادهای آینده نیز بسط می‌یابد.[۳]

منابع[ویرایش]

  1. «اصل اصالت حال (متاخر) (049-002) – Daydaad». www.daydaad.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۱۷.
  2. Presentism, Eternalism, and The Growing Universe Theory.
  3. "Philosophical presentism". Wikipedia (به انگلیسی). 2020-03-06.