حدیث نجوم - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

حدیث نجوم یا حدیث امان از دیگر احادیث محمد است که در آن مَثَل اهل بیت خود را ستارگان آسمان می‌داند که مایهٔ امان اهل زمین‌اند.[یادداشت ۱] این حدیث دست‌کم در ۷ لفظ از پنج نفر — علی بن ابی‌طالب، عبدالله بن عباس، سلمة بن اکوع، جابر بن عبدالله انصاری و منکدر بن عبدالله قرشی — و از ۷ طریق و با مجموع ۲۲ سند مستقل در ۱۷ منبع اهل سنت تا سدهٔ ششم ه‍.ق روایت شده‌است.[۱]

جستارهای وابسته[ویرایش]

یادداشت[ویرایش]

  1. ↑ یکی از لفظ‌های حدیث نجوم: «اَلنُّجومُ اَمانٌ لاَهْلِ السَّماءِ وَ اَهْلُ بَیْتى اَمانُ لِأُمَّتى: ستارگان مایهٔ امنیت و آرامش اهل آسمان، و اهل بیت من امان امت من هستند». ببینید: چگینی، «اعتبارسنجی «حدیث امان»»، امامت‌پژوهی.

پانویس[ویرایش]

  1. ↑ چگینی، «اعتبارسنجی «حدیث امان»»، امامت‌پژوهی.

منابع[ویرایش]

  • چگینی، رسول (پاییز ۱۳۹۳). «اعتبارسنجی «حدیث امان» در روایات اهل سنت». امامت‌پژوهی. قم (۱۵): ۱۴۷–۱۷۶.
آیکون خرد

این یک مقالهٔ خرد شیعه است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=حدیث_نجوم&oldid=35136711»