داستان‌های بیدپای - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

داستان‌های بیدپای ترجمه‌ای دیگر از کتاب کلیله و دمنه به فارسی است.

تاریخچه[ویرایش]

این ترجمه به امر اتابک سیف الدین غازی اول، از اتابکان موصل، به دست محمد بن عبدالله بخاری بین سال‌های ۵۴۱ تا ۵۴۴ ق انجام شده‌است. از این کتاب تنها یک نسخه در کتابخانۀ موزۀ طوپقاپوسرای ترکیه موجود است.^[۱] این ترجمه از کلیله و دمنه بر خلاف ترجمۀ نصرالله منشی، از پیچیدگی و لفاظی به‌دور است و سبکی ساده‌تر دارد. غلامحسین یوسفی ترجمۀ بخاری را «ساده و روشن و گیرا» توصیف کرده‌است.^[۲] وی صفت عمدۀ نثر بخاری را ایجاز و جمله‌های کوتاه می‌داند. ظاهراً داستان‌های بیدپای در ۱۵ باب نگارش شده‌است، ولی نسخۀ اساس آن افتادگی‌هایی دارد. بهترین تصحیح داستان‌های بیدپای را پرویز ناتل خانلری و محمد روشن فراهم کرده‌اند.

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• داستان‌های بیدپای، محمد بن عبدالله بخاری، تصحیح پرویز ناتل خانلری و محمد روشن، شرکت سهامی انتشارات خوارزمی، چاپ اول مهر ماه ۱۳۶۱.
• بررسی بعضی اختلاف‌های کلیله و دمنه نصرالله منشی با ترجمه عربی ابن مقفع و داستان‌های بید پای و پنجا کیانه، علی حیدری، نشریه علوم انسانی دانشگاه الزهرا، شماره ۶۸ و ۶۹.