زایلین - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ساختار ایزومری: اورتو-زایلین, ام-زایلین, و پارا-زایلین

زایلین (به انگلیسی: Xylene) عبارتی است که در مورد مخلوط سه ایزومر زایلین یعنی اورتو-زایلین، متا-زایلین و پارا-زایلین استفاده می شود. از عمده کاربردهای این مخلوط به عنوان حلال در صنایع مختلف است.

خطرات زایلین[ویرایش]

کار کردن با زایلین مخلوط بدون رعایت نکات ایمنی تبعات و آسیب‌هایی فیزیکی را همچون سوزش بینی، گلو و گوش، سردرد، عدم هماهنگی عضلات، سرگیجه، تداخل در سیستم تنفسی و ریه‌ها، افزایش دمای بدن، رعشه، سرگیجه، تأخیر در عكس‌العمل به محرک‌های بصری، عوارض قلبی و در مواردی باعث ایجاد سرطان می‌شود.

تاریخچه[ویرایش]

شیمی­دان فرانسوی آگوست کاهورس زایلن را کشف کرد. وی دی متیل بنزن را از قطرات چوب کشف و ثبت نمود.این نام برگرفته از همین موضوع می باشد.

انواع زایلین[ویرایش]

این ماده شیمیایی (xylene)، بر اساس این که کدام اتم کربن به گروه متیل متصل شده است، نامگذاری می شود. این ایزومرها دارای خواص فیزیکی و شیمیایی مختلف از جمله قطبیت و اسیدیته هستند. این ایزومرها شامل موارد زیر می باشد.

  • *متا زایلن (meta-xylene) (MX)
  • *پارا زایلن (para-xylene) (PX)
  • *اورتو زایلن (ortho-xylene) (OX)
  • *اتیل بنزن (ethyl benzene)

ویژگی و خواص[ویرایش]

P-xylene به شکل مایع آبکی بی رنگ و بوی شیرین در محیط ظاهر می شود. کمتر از آب متراکم است. نامحلول در آب و بخار آن تحریک کننده است. نقطه انجماد و جرم مولکولی آن به ترتیب 56 درجه فارنهایت و 106.16 گرم بر مول است.

منابع[ویرایش]

آیکون خرد

این یک مقالهٔ خرد شیمی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=زایلین&oldid=39239389»