زبان‌های ترکی میانه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زبان‌های ترکی میانه به فاز توسعه زبان های ترکی برمیگردد. به‌طور خاص، این اصطلاح توسط زبان‌شناسان برای اشاره به گروهی از قارلق و اغوز و زبان‌های مرتبط در این دوره در آسیای میانه، ایران و دیگر بخش‌های خاورمیانه فتح شده توسط سلجوقیان استفاده می‌شود. بهترین حالت ادبی آن قراخانی است که در کاشغر، بلاساغون و دیگر شهرهای که در راه ابریشم قرار دارد صحبت شده‌است. زبان ادبی خانات جغتای شکلی از ترکی میانه در نظر گرفته شده‌است. اشتباهاً، دوره قارلق و اغوز "ترکی میانه" هم‌دوره است با ترکی‌شرقی ترکی باستان که قرن‌های هشتم الی سیزدهم را دربر می‌گیرد.

آثار ادبی[ویرایش]

• کتاب دده قورقود
• افسانه کوراوغلو
• کتاب دیوان حکمت توسط خواجه احمد یسوی
• دیوان لغات الترک توسط محمود کاشغری (عربی و ترکی)
• قوتادغو بیلیگ توسط یوسف خاص حاجب بلاساغونی
• هبة الحقایق توسط احمد یوکنکی
• بابرنامه نوسط امپراتور گورکانی بابر (به زبان جغتایی)
• آثار علی شیر نوایی (به زبان جغتایی)، از جمله:
  • غرائب الصغار (شگفتی‌های کودکی)
  • نوادر الشباب (طنزهای جوانی)
  • بداء الوسط (شگفتی‌های میان‌سالی)
  • فوائد الکبار (سودهای پیری)

منابع[ویرایش]

• ویکی‌پدیا انگلیسی