چینی گن - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گن
贛語/赣语
عبارت گن اوا (زبان گن) نوشته شده با حروف چینی
زبان بومی درجمهوری خلق چین
منطقهمرکز و شمال جیانگشی، شرق هونان، بخش‌هایی از فوجیان، آن‌هوئی، هوبئی
قومیتمردم گن (چینی هان)
شمار گویشوران
۲۲ میلیون  (۲۰۰۷)[۱]
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹gan
گلاتولوگganc1239[۲]
{{{mapalt}}}
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

چینی گَن (چینی ساده‌شده: 赣语، چینی سنتی: 贛語، پین‌یین: Gon ua) یکی از گونه‌های چینی و زبان مادری حدود ۲۲ میلیون نفر در استان جیانگشی و نواحی اطراف آن در هونان، هوبئی، آن‌هوئی و فوجیان است. گن عضوی از شاخه چینی خانواده زبان‌های چینی-تبتی است و هاکا نزدیک‌ترین گونهٔ چینی به آن است.

گن دارای گویش‌های متعددی است و گویش نانچانگ معمولاً به عنوان گویش معیار در نظر گرفته می‌شود. دستور زبان گن شبیه به دستورهای گونه‌های جنوبی چینی است. در گن تعدادی کلمه و اصطلاح باستانی وجود دارد که در اصل مربوط به زبان چینی کلاسیک هستند و اکنون در ماندارین کاربردی ندارند یا دارای کاربرد کمی هستند.

گویش‌های گن

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Mikael Parkvall, "Världens 100 största språk 2007" (The World's 100 Largest Languages in 2007), in Nationalencyklopedin
  2. ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Gan Chinese". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. {{cite book}}: Invalid |display-editors=4 (help)
  • ویکی انگلیسی
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=چینی_گن&oldid=29686146»