زبان کلاسیک - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زبان کلاسیک یک زبان طبیعی است که با ادبیات کلاسیک همراه باشد. جرج هارت زبان‌شناس دانشگاه برکلی کالیفرنیا می‌نویسد: «زبان کلاسیک باید باستانی باشد. باید سنتی مستقل باشد و به اتکای خود رشد کرده باشد، نه این‌که شعبه‌ای از یک سنت دیگر به حساب آید. این زبان باید متکی بر بدنه‌ای عظیم و بسیار غنی از ادبیات کهن باشد.»[۱]

بنابراین زبان‌های کلاسیک یا جزو زبان‌های مرده به حساب می‌آیند یا درجهٔ بالایی از حالت دوزبانی را نشان می‌دهند زیرا گونه‌های گفتاری این زبان در طول سده‌های متوالی از زبان نوشتاری کلاسیک دورتر و دورتر شده‌اند.

استفاده عمومی[ویرایش]

در ادامه زبان‌هایی می‌آید که به‌طور کلی در دوره‌ای از زمان کلاسیک حساب می‌شده‌اند که عصر طلایی ادبیات آن زبان حساب می‌شده است.

باستان[ویرایش]

سده‌های میانی[ویرایش]

آمریکا پیش از استعمار[ویرایش]

  • مایای کلاسیک
  • کوچوآ کلاسیک
  • ناهوتال کلاسیک
  • کیچه کلاسیک
  • کلاسیک توپی

آغاز دوران نوین[ویرایش]

  • ایتالیایی رنسانس
  • اواخر پرتقالی کهن
  • اوایل اسپانیایی نوین
  • لهستانی میانه
  • اوایل انگلیسی نوین
  • ترکی عثمانی کلاسیک
  • اوایل فرانسوی نوین
  • اوایل هلندی نوین

پانویس[ویرایش]

  1. «دانشگاه برکلی». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۵ ژوئیه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۸ ژانویه ۲۰۱۳.

منابع[ویرایش]

  • مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیای انگلیسی، مدخل Classical language