زبور مانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زبورمانی دارای مجموعه دعاهایی بوده که تاکنون هیچ یک از آن‌ها به فارسی میانه شناسایی نشده‌است. از متن زبور مانوی به قبطی برمی‌آید که در میان کتاب‌های مانی دو زبور منظوم وجود داشته‌است. ترجمهٔ قطعاتی مفصلی از یکی از آن دو به پارتی و نیز قطعاتی از آن به فارسی میانه و سغدی در دست است و در پارتی عنوان آفرین بزرگان را دارد. این زبور مشتمل بر دعاهایی است خطاب به پدر عظمت و خدایان خلقت سوم که امور جهان کنونی را برعهده دارند، و دارای بخش‌هایی است و در هر بخش عبارات معینی در طول متن تکرار می‌شود. زبور دیگر آفرین تقدیس نامیده شده زیرا هر کدام از دعاها با کلمهٔ قادوش شروع می‌شود. احتمالاً در زبان اصلی نیز این زبور همین نام را داشته‌است. در متن سغدی آمده‌است که این سرودها، تألیف شخص مانی بوده‌است. این زبور نیز از نظر ساختمان همانند نخستین زبور است. ^[۱]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۷۶ شابک ‎۹۶۴−۵۹۸۳−۱۴−۲