ستیهندگی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ستیهندگی[۱][۲] (یعنی ستیزندگی[۳]) یا آنتاگونیسم (به انگلیسی: antagonism) (به آلمانی: Antagonismus) به دید کلی معاشرت غیراجتماعی انسان‌ها گفته می‌شود و به معنی دشمنی است که سبب مقاومت فعال، تعارض یا جدل شود.

دربارهٔ واژه[ویرایش]

ستیهندگی برابر فارسی واژهٔ آنتاگونیسم[۲] و برگرفته از «ستیهنده + ی (پسوند مصدری)»،[۱] ستیزی است که با لجاجت و جنگ و سرکشی و نافرمانی باشد. واژهٔ آنتاگونیسم از ریشهٔ یونانی: آنتی (anti) به معنای ضد و آگونیسما (agonisma) به معنای ستیزه می‌آید.

روشن‌سازی[ویرایش]

ستیهندگی بیش از همه در بافت فلسفهٔ اجتماعی و در ارتباط با تضاد، نزاع و آشتی‌ناپذیری به کار می‌رود. این اصطلاح را نخستین بار کانت برای نامیدن «معاشرت غیراجتماعی انسان‌ها» به کار برد. بر پایهٔ نگرهٔ مارکسیستی جامعه، هر جامعهٔ شکافته به طبقات، به‌طور الزامی آنتاگونیستی است، یعنی مشخصهٔ آن تضاد منافع آشتی‌ناپذیر است، که این تضادها در نگرش کارل مارکس تنها در یک جامعهٔ بی‌طبقه (کمونیستی) از بین می‌روند.

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ «معنی ستیهندگی | لغت‌نامه دهخدا | واژه‌یاب». واژه یاب. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۲۵.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ فرهنگ فلسفی دودِن، ترجمهٔ رحمان افشاری و واهیک کشیش زاده
  3. https://vajehyab.com/?q=ستیزندگی&f=amid