سرمایه‌داری رفاقتی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سرمایه‌داری رفاقتی لفظی است که اقتصادی را توصیف می‌کند که در آن موفقیت در کسب و کار به ارتباطات نزدیک بین اهالی کسب و کار و مقامات دولت بستگی دارد. نمود آن ممکن است در استثنا قائل شدن در توزیع مجوزهای قانونی، امتیازات دولتی، معافیت‌های مالیاتی ویژه، یا دیگر اشکال کنترل دولتی امور باشد.[۱] باور بر این است که وقتی نفع پروری و پارتی بازی سیاسی به دنیای کسب و کار سرازیر می‌شود، سرمایه داری رفاقتی ظهور می‌کند؛ پیوندهای خانوادگی و دوستانه بین اهالی کسب و کار و دولت بر اقتصاد و جامعه تا حدی تأثیر می‌گذارد که ایده‌آل‌های اقتصادی و سیاسی خدمت عمومی را فاسد می‌کند.

لفظ سرمایه‌داری رفاقتی به عنوان توضیحی برای بحران مالی آسیا اثر قابل توجهی در عرصهٔ عمومی بر جا گذاشت.[۲] همچنین در سرتاسر جهان برای توصیف هر تصمیم دولتی که به نفع «رفقای» مقامات دولتی گرفته شود به کار می‌رود.

مرور شاخص میزان فساد سازمان شفافیت

منابع[ویرایش]

Vernon, Raymond (1989), "Technological Development", EDI Seminar Paper, 39, ISBN 978-0-8213-1162-2

یادداشت‌ها[ویرایش]

  1. Helen Hughes (Vol. 15 No. 3 (Spring, 1999)). "Crony Capitalism and the East Asian Currency and Financial 'Crises'". Policy [۱]. Archived from the original on 15 May 2013. Retrieved 2012-07-22. Japan’s dismal performance in the 1990s and the East Asian collapses of 1997 indicate that dirigisme can only boost economies in the short run and at high cost. It breaks down in the long run (Lindsey and Lukas 1998). {{cite web}}: Check date values in: |date= (help); External link in |magazine= (help)
  2. Kang, David C. (2002). Crony Capitalism: Corruption and Development in South Korea and the Philippines (PDF). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-00408-4. Focused only on explaining successful outcomes, the conventional model provided no analytic way to explain the 1997 crisis. Countries previously regarded as miracles now were nothing more than havens for crony capitalists (p.3)

برای مطالعهٔ بیشتر[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]