French
Deutschسفر تثنیه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
 | |||||
| تنخ (یهودیت) | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| | |||||
| عهد عتیق (مسیحیت) | |||||
| | |||||
تَثنیه (به عبری: דְּבָרִים) (به انگلیسی: Book of Deuteronomy)، به معنی «سخنان»، نام آخرین کتاب تورات و از بخش‌های عهد عتیق است و مشتمل بر سی و چهار فصل است. بر اساس روایات یهودی، کتاب را موسی نوشته‌است.[۱] در انجیل‌های چهارگانه موسی نویسندهٔ تثنیه دانسته شده‌است.[۲] سایر نویسندگان عهد جدید نیز تأیید کرده‌اند که تثنیه را موسی نوشته‌است.[۳] در انجیل متی چندبار عیسی از تثنیه نقل قول کرده‌است.[۴] در این کتاب حوادث بدون رعایت ترتیب تاریخی آن بیان شده‌است.[۵] در پایان این کتاب سه خطابه از موسی نقل شده‌است.[۶] این کتاب با مرگ موسی پایان یافته‌است؛ یهودیان نویسندهٔ این بخش را یوشع بن نون دانسته‌اند.
مجازات پرستش خدایان دیگر[ویرایش]
«اگر بشنوید مرد یا زنی در یکی از شهرهای سرزمینتان از عهد خدا تخلف نموده، بت یا خورشید و ماه و ستارگان را که من پرستش آنها را اکیداً قدغن کرده ام عبادت می‌کند، اول خوب تحقیق کنید و بعد که معلوم شد چنین گناهی در اسرائیل بوقوع پیوسته است، آنگاه آن مرد یا زن را به بیرون شهر ببرید و سنگسارش کنید تا بمیرد.» (تثنیه، ۱۷، ۵). هر کس تشویق به بت پرستی کرد: «او را بکشید. دست خودتان باید اولین دستی باشد که او را سنگسار می‌کند و بعد دستهای تمامی قوم اسرائیل. او را سنگسار کنید تا بمیرد، چون قصد داشته است شما را از خداوند، خدایتان که شما را از مصر یعنی سرزمین بردگی بیرون آورد دور کند» (تثنیه، ۱۳، ۱۰-۹ ).[۷]
پانویس[ویرایش]
- ↑ تثنیه ۱:۵، ۳۱:۹، ۲۲:۴، ۲۴:۱۱؛ اول پادشاهان ۲:۳، ۸:۵۳؛ دوم پادشاهان ۱۴:۶، ۱۸:۱۲
- ↑ متی ۱۹:۷؛ مرقس ۱۰:۳؛۱۲:۱۹؛ لوقا ۸:۱۴یوحنا ۵:۴۶
- ↑ اعمال رسولان ۳:۲۲، ۷:۳۷؛ رومیان ۱۰:۱۹
- ↑ متی ۴:۴؛۷:۳؛۱۰:۱
- ↑ اعداد ۱۰:۳
- ↑ اعداد ۴۳:۴؛۶۸:۲۸؛۴۴:۴؛۳۳:۲۹؛۱:۱
- ↑ «خشونت در کتاب مقدس». رادیو زمانه ـ گزارشگریِ مستقل، تحلیل، بحث و گفتگو. ۲۰۱۵-۱۰-۲۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۱-۲۴.
منابع[ویرایش]
- کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، شابک ۹۶۴−۳۳۱−۰۶۸-X
- یاردون سیز (۱۳۸۰)، دانشنامه کتاب مقدس، ترجمهٔ بهرام محمدیان، تهران: روز نو، ص. ۱۹۱۲
- جیمز هاکس (۱۳۷۵)، قاموس کتاب مقدس، ترجمهٔ عبدالله شیبانی، تهران: اساطیر، ص. ۱۱۴