سکندر لودی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نظام خان سکندر لودی بن بهلول (درگذشت: ۲۱ نوامبر ۱۵۱۷) دومین فرمانروا از سلطان‌های دهلی از پشتون هایه قبیله لودی بود که حدود ۳ دهه بر بخش بزرگی از هندوستان فرمان راندند.

سکندر لودی بخش بزرگی از زمان فرمانروایی‌اش را در جنگ و لشکرکشی سپری کرد.

سکندر به زبان فارسی توجه داشت و خود به فارسی شعر می‌گفت و «گلرخی» تخلص می‌کرد. از جمله اصلاحاتی که در زمان خود انجام داد قرار دادن زبان فارسی به عنوان زبان حسابداری و دفتر حساب در هندوستان بود. او نخستین پادشاهی بود که زبان فارسی را در هند زبان رسمی دربار می‌کرد.^[۱]

در زمان آشوب پیش از او، رواج زبان فارسی در هندوستان نیز دچار آشفتگی شده‌بود و حاکمان پشتون با فارسی دشمنی می‌کردند. چنانچه آخوند درویزه در این باره می‌نویسد:

به حکم آن‌که جهل و سختی بر افغانان غالب است هر که در زبان فارسی نطق و تکلم کند او را دشمن گیرند.

^{[نیازمند منبع]}

سکندر لودی در سال ۱۵۱۷ میلادی درگذشت و آرامگاه او در دهلی نو است.

منابع[ویرایش]

• بر پایه پیشگفتار: جمالی دهلوی، مثنوی مهر و ماه (۹۰۵ ه.)، مقدمه و تصحیح حسام‌الدین راشدی، راولپندی: مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان، ۱۳۵۳ خورشیدی. صص۱۸-۱۹.