French
Deutschسیاست اجتماعی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سیاست اجتماعی (به انگلیسی: Social policy) به خط مشی‌هایی گفته می‌شود که توزیع منابع، منزلت و قدرت را بین گروه‌ها تعیین می‌کنند.[۱] در یک معنای دقیق‌تر «سیاست اجتماعی» را می‌توان به مجموعه‌ای از کنش‌ها و سیاست‌گذاری‌هایی اطلاق نمود که بر رفاه و زندگی افراد جامعه تأثیر می‌گذارد. محدودهٔ این کنش‌ها و سیاست‌گذاری‌ها در ارتباط با خدمات رفاهی عمومی است که از طریق مداخلهٔ دولت و نهادهای حکومتی در توزیع و بازتوزیع ثروت‌های عمومی به ثمر می‌رسد. به گفتهٔ تی.اچ. مارشال سیاست اجتماعی «سیاست حکومت‌هایی است که عمل آنها تأثیر مستقیم بر رفاه شهروندان دارد و این تأثیر از طریق ارائهٔ خدمات یا درآمد است.»[۲]
سیاست اجتماعی به طور معمول به مسائلی چون تأمین اجتماعی، مسکن، بهداشت و درمان، خدمات اجتماعی شخصی و آموزش و ارائهٔ آن از طرف دولت مربوط می‌شود. در بعضی از آثار نیز نویسندگان مسائلی چون ایجاد اشتغال و خدمات شغلی، خدمات حقوقی رایگان و برخورد با جرایم را نیز جزئی از سیاست اجتماعی تلقی کرده‌اند. در کشوری مثل بریتانیا نیز سیاست اجتماعی معادل تقسیم رسمی و اجرایی خدمات دولت به عنوان سنتی غالب در مدیریت اجتماعی است.[۳]
سیاست‌گذاری اجتماعی، رشته‌ای علمی است که شامل جزئیات پیچیده‌ای دربارۀ طراحی و تحلیل سیاست‌های اجتماعی است. سیاست گذاری اجتماعی، هم چنین، مجموعه اقدام هایی است که دولت ها برای مواجهه با مشکلات اجتماعی، به ویژه، در حوزه های بهداشت، آموزش، مسکن، رفاه و تأمین اجتماعی در دستور کار قرار می دهند که نقش تأثیرگذاری در ارتقای مشروعیت سیاسی آنها دارد. توجه به این نوع سیاست گذاری، به ویژه، در دورانی که جوامع مختلف با انواعی از عدم قطعیت ها و مخاطره های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی مواجه اند اهمیت دوچندانی یافته است و به همین نسبت، انواعی از مناقشه های نظری و عملی حول این بحث ها وجود دارد. به رغم اینکه در ایران، سیاست های اجتماعی درمعنای عملی آن از چند دهه پیش از جانب دولت ها اعمال می شده است، اما در معنای علمیِ آن بحث جدیدی است و در دانشگاه ها چندان مورد توجه نیست. این موضوع سبب شده است که مفاهیم و نظریه های این حوزه، گاه با تداخل ها و نارسایی هایی مطرح شود.[۴]
از دهه 1990، حقوق بشر و عدالت اجتماعی در عرصه سیاست اجتماعی وارد شده است. در گذشته بیشتر بر وجوه اقتصادی و سیاسی حقوق بشر تاکید می‌شده اما امروز بر حق برخورداری از فرصت برابر برای مشارکت در جامعه صحبت به میان آمده است[۵].
همچنین صحبت از کیفیت زندگی نیز در سیاست‌گذاری اجتماعی مطرح است. این موضوع که افراد باید چگونه زندگی کنند؟ از چه خدماتی بهره‌مند شوند؟ میزان بهره‌مندی آنها به چه میزان باشد؟ چه منابعی به آنها اختصاص داده شود؟ و بسیاری از سؤالات دیگر در اینباره نیز مربوط به این حوزه است. کیفیت زندگی شاخص‌هایی دارد که جامعه به واسطه این شاخص‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرد. همچنین سیاست‌گذاران اجتماعی نیز در تعیین این شاخص‌ها اهمیت دارند. اینکه چه موضوعی جزء این شاخص‌ها باشد و چه موضوعی نباشد در حوزه اختیارات آنها قرار می‌گیرد. از جمله کسانی که در این باره در ایران تحقیق نموده‌اند غلامرضا غفاری و رضا امیدی می‌باشند؛ که نتایج تحقیقات آنها در کتاب کیفیت زندگی شاخص توسعه انسانی ارائه شده است.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ باتامور و آوتوِیت، فرهنگ علوم اجتماعی قرن بیستم، ۵۸۷.
- ↑ باتامور و آوتوِیت، فرهنگ علوم اجتماعی قرن بیستم، ۵۸۴.
- ↑ باتامور و آوتوِیت، فرهنگ علوم اجتماعی قرن بیستم، ۵۸۴.
- ↑ رضا امیدی، سعید وصالی. «سیاست گذاری اجتماعی: زمینه ها و رویکردها (مقاله)». انگاره. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژوئیه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۶ ژوئیه ۲۰۱۸.
- ↑ هال، آنتونی و میجلی، جیمز (1388). سیاست اجتماعی و توسعه. ترجمه مهدی ابراهیمی و علیرضا صادقی. انتشارات جامعه شناسان. ص 29-30
- باتامور، تام؛ آوتوِیت، ویلیام (۱۳۹۲). فرهنگ علوم اجتماعی قرن بیستم. ترجمهٔ حسن چاوشیان. نشرنی.
این یک مقالهٔ خرد سیاست است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
