شافعیان ایران - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مسلمانان شافعی‌مذهب ایرانی

شافعیان ایران به مسلمانان سنی پیرو فقه شافعی در ایران می‌گویند که از کهن‌ترین مذاهب اسلامی در سرزمین ایران است. شافعیان ایران هم‌اکنون در استان‌های کرمانشاه، کردستان، گیلان (شهرستان رضوان‌شهرفارس (شهرستان خنج و شهرستان لارستانهرمزگان (شهرستان بندرخمیر و شهرستان بستکاستان اردبیل (نمین)، و استان آذربایجان غربی پراکنده‌اند.

پیشینه[ویرایش]

برپایهٔ سخن مقدسی در احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم نوشتهٔ ۹۸۵م؛ در ربع نیشابور در خوره‌های چاچ، طوس، ابیورد، اسفراین و حومهٔ آن شافعی مذهب‌اند و آیین ایشان به کار بسته می‌شود. خطیب‌های شهر نیشابور، همه شافعی‌مذهب بودند.[۱]
از سدهٔ سوم تا ششم قمری نیشابور از مراکز تصوف بوده و بیشتر صوفیان در نیشابور اهل سنت و پیروی مذهب شافعی بودند که مشهورترین اینان، عطار نیشابوری است.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. مقدسی، احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم، ص. ۴۷۳
  2. عبدالحسین زرین‌کوب، «فصل کتاب»، جستجو در تصوف ایران، امیرکبیر