شعر غنایی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ادبیات
اشکال عمده ژانر
درام درام غیرصحنه‌ای پرفورمانس فولکلور حکایت افسانه اسطوره ادبیات شفاهی ضرب‌المثل شعر شعر غنایی اشعار جفنگ نثر رمان رمان کوتاه داستان کوتاه
ژانرهای نثر
ادبیات داستانی رمان تربیتی عشق شهواری داستان تاریخی ماجراجویی ادبیات گمانه‌زن فانتزی داستان ترسناک علمی-تخیلی ناداستان خودزندگی‌نامه زندگی‌نامه دفتر خاطرات روزانه مستند رساله جستار تاریخ خبرنگاری شرح حال فلسفه گفتار سفرنامه ادبیات جفنگ اسطوره‌آفرینی ادبیات عاشقانه طنز هجو پرفورمانس نمایش‌نامه کتاب
ژانرهای شعر
شعر روایی حماسه شعر درام و شعر نمایشی رمان آیه شعر ملی شعر غنایی بالاد (ادبیات) سوگواره تقریظ غزل هایکو لیمریک (شعر) قصیده غنایی قصیده طنز سونت ویلانل
ژانرهای دراماتیک
تراژدی کمدی تراژی‌کمدی طنز
تاریخ و فهرست‌ها
نمای کلی واژه‌نامه اصطلاحات تاریخ تاریخ کتاب‌ها نویسنده‌ها جوایز ادبی / شعر
گفتگو
نقد نظریه جامعه‌شناسی مجله‌ها
درگاه ادبیات
ن ب و

شعر غنایی در لغت به معنای آواز خوانی، سرود و نغمه است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که بیان‌گر عواطف و احساسات شخصی شاعر باشد. اینگونه اشعار بیشتر به صورت کوتاه بیان می‌شوند. منظومه شعر ویس و رامین یا خسرو و شیرین از جمله اشعار غنایی محسوب می‌شوند.^[۱]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.