شینزو آبه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

در این نام ژاپنی، «آبه» نام خانوادگی است.
شینزو آبه
安倍 晋三
پرترهٔ رسمی در سال ۲۰۱۵
نخست‌وزیر ژاپن
دوره مسئولیت
۲۶ دسامبر ۲۰۱۲ – ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۰
پادشاه
قائم‌مقامتارو آسو
پس ازیوشیهیکو نودا
پیش ازیوشیهیده سوگا
دوره مسئولیت
۲۶ سپتامبر ۲۰۰۶ – ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۷
پادشاهآکی‌هیتو
پس ازجونیچیرو کویزومی
پیش ازیاسوئو فوکودا
رئیس حزب لیبرال دموکرات
دوره مسئولیت
۲۶ سپتامبر ۲۰۱۲ – ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۰
معاون رئیس‌جمهورماساهیکو کومورا
دبیرکلشیگرو ایشیبا
ساداکازو تانیگاکی
توشیهیرو نیکای
پس ازساداکازو تانیگاکی
پیش ازیوشیهیده سوگا
دوره مسئولیت
۲۰ سپتامبر ۲۰۰۶ – ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۷
دبیرکلتسوتومو تاکبه
هیدنائو ناکاگاوا
تارو آسو
پس ازجونیچیرو کویزومی
پیش ازیاسوئو فوکودا
دبیر ارشد کابینه
دوره مسئولیت
۳۱ اکتبر ۲۰۰۵ – ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۶
نخست‌وزیرجونیچیرو کویزومی
پس ازهیرویوکی هوسودا
پیش ازیاسوهیسا شیوزاکی
عضو مجلس نمایندگان
از یاماگوچی
دوره مسئولیت
۲۰ اکتبر ۱۹۹۶ – ۸ ژوئیه ۲۰۲۲
پس ازحوزهٔ انتخابیه تأسیس شد
پیش ازTBA
حوزه انتخاباتیناحیهٔ ۴
اکثریت۸۶٬۲۵۸ (۵۸٫۴۰٪)
دوره مسئولیت
۱۸ ژوئیه ۱۹۹۳ – ۲۰ اکتبر ۱۹۹۶
پس ازحوزهٔ انتخابیه تأسیس شد
پیش ازماساهیکو کومورا
حوزه انتخاباتیناحیهٔ ۱
اطلاعات شخصی
زاده
安倍晋三 (آبه شینزو؟)

۲۱ سپتامبر ۱۹۵۴
توکیو، ژاپن
درگذشته۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۲ (۶۷ سال)
نارا، استان نارا، ژاپن
حزب سیاسیحزب لیبرال دموکرات
همسر(ان)آکیه آبه (ا. ۱۹۸۷)
مادریوکو آبه
پدرآبه شینتارو
محل تحصیل
امضا

شینزو آبه (安倍 晋三، Abe Shinzō، تلفظ ژاپنی: [abe ɕindzo:]؛ ۲۱ سپتامبر ۱۹۵۴ – ۸ ژوئیه ۲۰۲۲) سیاستمدار اهل ژاپن بود که از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۷ به عنوان نخست‌وزیر و رئیس حزب لیبرال دموکرات فعالیت داشت و دوباره از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۲۰ در همین سمت‌ها خدمت کرد. او طولانی‌ترین نخست‌وزیر در تاریخ ژاپن بود.[۱][۲] آبه همچنین از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۶ به عنوان دبیر ارشد کابینه تحت رهبری جونیچیرو کویزومی خدمت کرد و در سال ۲۰۱۲ برای مدت کوتاهی رهبر اپوزیسیون بود.

آبه که در یک خانوادهٔ سیاسی برجسته متولد شده بود، در انتخابات ۱۹۹۳ به مجلس نمایندگان راه یافت. او در سپتامبر ۲۰۰۵ توسط نخست‌وزیر جونیچیرو کویزومی به عنوان دبیر ارشد کابینه منصوب شد و سپس در سپتامبر ۲۰۰۶ به عنوان نخست‌وزیر و رئیس حزب لیبرال دموکرات جایگزین او شد و به جوانترین نخست‌وزیر ژاپن پس از جنگ، و اولین کسی که پس از جنگ جهانی دوم متولد شد تبدیل گردید. آبه درست پس از یک سال حضور در سمت نخست‌وزیری، به دلیل عوارض پزشکی ناشی از کولیت اولسراتیو، اندکی پس از شکست حزبش در انتخابات مجلس شورای آن سال، از نخست‌وزیری استعفا داد. یاسوئو فوکودا جایگزین او شد، که اولین نفر از یک سری پنج نخست‌وزیر بود که هیچ‌کدام نتوانستند بیش از شانزده ماه در سمت خود باقی بمانند.

آبه پس از بهبودی از بیماری‌اش، یک بازگشت سیاسی غیرمنتظره انجام داد و در سال ۲۰۱۲ شیگرو ایشیبا، وزیر دفاع را در رأی‌گیری شکست داد و برای دومین بار رئیس حزب لیبرال دموکرات شد. پس از پیروزی قاطع حزب لیبرال دموکرات در انتخابات عمومی در دسامبر ۲۰۱۲، او اولین نخست‌وزیر سابق شد که از زمان یوشیدا شیگه‌رو در سال ۱۹۴۸ به مقام خود بازگشت. در اوت ۲۰۲۰، آبه دومین استعفای خود را از نخست‌وزیری اعلام کرد و دلیل آن را تشدید قابل توجه کولیت اولسراتیو اعلام کرد.[۳] او در ۱۶ سپتامبر استعفای خود را ارائه کرد، که دایت ملی یوشییده سوگا را به عنوان جانشین او انتخاب کرد.[۴]

آبه یک محافظه‌کار بود که مفسران سیاسی به‌طور گسترده او را ناسیونالیست ژاپنی جناح راست توصیف می‌کردند.[۵][۶][۷][۸][۹] او عضو «نیپون کایگی» بود و دیدگاه‌های انکارگرایانه دربارهٔ تاریخ ژاپن داشت،[۱۰] از جمله انکار نقش اجبار دولت در استخدام زنان آسایشگر در جنگ جهانی دوم.[۱۱] او با توجه به سیاست دفاعی ژاپن یک تندرو محسوب می‌شد و از بازنگری مادهٔ ۹ قانون اساسی دربارهٔ اجازه دادن به ژاپن برای حفظ نیروهای نظامی دفاع می‌کرد.[۵][۱۲][۱۳] او قانون اصلاحات امنیتی را در سال ۲۰۱۵ پیشنهاد، حمایت و با موفقیت به تصویب رساند تا امکان اجرای امنیت جمعی توسط ژاپن فراهم شود که تصویب آن بحث‌برانگیز بود و با اعتراضات گسترده‌ای روبرو شد.[۱۴] نخست‌وزیری آبه در سطح بین‌المللی به دلیل سیاست‌های اقتصادی دولتش با نام مستعار Abenomics که تسهیل کمی، محرک مالی و اصلاحات ساختاری را دنبال می‌کرد، شهرت داشت.[۱۵][۵]

آبه در ۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۲ حوالی ساعت ۱۱:۳۰ صبح به وقت ژاپن در حین ایراد سخنرانی در مبارزات انتخاباتی، در نارا دو روز قبل از انتخابات مجلس ترور شد. گزارش شده‌است که وی بلافاصله پس از تیراندازی دچار ایست قلبی شد هیچ‌گونه علائم حیاتی نشان نداد.[۱۶] پلیس فرد تیرانداز، یاماگامی تتسویای ۴۱ ساله را به دلیل اقدام به قتل دستگیر کرد.[۱۷] آبه بعد از ظهر همان روز در دانشگاه پزشکی نارا بر اثر جراحاتش درگذشت. آبه ششمین نخست‌وزیر ژاپن است که ترور می‌شود.[۱۸][۱۹]

سال‌های آغازین[ویرایش]

خانواده آبه در سال ۱۹۵۶: مادرش یوکو آبه، شینزو آبه در دو سالگی (چپ)، پدرش شینتارا آبه و برادر بزرگترش هیرونوبو

شینزو آبه در توکیو در یک خانواده سیاسی برجسته و دارای نفوذ اقتصادی قابل توجهی در طول ژاپن قبل از جنگ، زمان جنگ و پس از جنگ متولد شد. پدربزرگ او نوبوسوکه کیشی عملاً «پادشاه اقتصادی» چین اشغالی، کره و مانچوکو، یک کشور دست نشانده ژاپنی در شمال چین بود. خانواده وی اصالتاً اهل استان یاماگوچی هستند و محل اقامت ثبت شده آبه (هونسکی چی) ناگاتو، یاماگوچی، محل تولد پدربزرگ او است. پدربزرگش، کان آبه و پدرش، شینتارو آبه، ابتدا در یک مرکز خرید کار می‌کردند. پدربزرگ بزرگ وی، ویسکونت یوشیماسا imashima، به عنوان ژنرال در ارتش شاهنشاهی ژاپن خدمت می‌کرد. در طول جنگ اقیانوس آرام، پدرش شینتارو داوطلبانه یک خلبان کامیکاز شد اما جنگ قبل از پایان دوره آموزش به پایان رسید.

زندگی شخصی[ویرایش]

آبه و همسرش آکیه آبه در کنار دونالد و ملانیا ترامپ

پدر آبه، شینتارو آبه از سال ۱۹۵۸ تا ۱۹۹۱ در مجلس نمایندگان خدمت می‌کرد و از ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۶ وزیر امور خارجه بود. او پسر کان آبه است که از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۶ در مجلس خدمت می‌کرد. مادر آبه، یوکو آبه، دختر نوبوسوکه کیشی، وزیر کابینه زمان جنگ است که به عنوان مظنون جنایات جنگ "کلاس A" زندانی شده‌است، تا سال ۱۹۵۷ نخست‌وزیر ژاپن شد.[۲۰] برادر بزرگتر او، هیرونوبو آبه، رئیس و مدیرعامل شرکت بسته‌بندی میتسوبیشی شوجی شد، در حالی که برادر کوچک وی، نوبو کیشی، معاون ارشد امور خارجه شد.

آبه در سال ۱۹۸۷ با آکی ماتسوزاکی، یک سوسیالیست و سابق سوارکار دیسک رادیویی ازدواج کرد. وی دختر رئیس موریناگا، یک تولیدکننده شکلات است. وی به دلیل دیدگاه‌های صریح خود که اغلب با نظرات همسرش در تضاد است، در بین مردم به عنوان «حزب مخالف داخلی» شناخته می‌شود. وی به دنبال اولین دوره نخست‌وزیری شوهرش، ایزاکایای ارگانیک را در منطقه کاندا در توکیو افتتاح کرد، اما به دلیل اصرار مادرشوهرش در مدیریت فعالیت نمی‌کند.[۲۰] این زوجین هیچ فرزندی ندارند، در اوایل ازدواج خود تحت درمان‌های ناموفق باروری قرار گرفتند.[۲۱]

آبه علاوه بر زبان مادری ژاپنی، انگلیسی صحبت می‌کند.[۲۲][۲۳][۲۴]

فعالیت‌ها[ویرایش]

او سابقاً با کسب اکثریت آرا در دو مجلس نمایندگان ژاپن و مجلس مشاوران (مجلس اعلای دیت ژاپن) در روز سه‌شنبه ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۶ به این سمت برگزیده شد. وی جوانترین نخست‌وزیر ژاپن از زمان خاتمه جنگ دوم جهانی است. شینزو آبه بعدها جانشین جونیچیرو کویزومی شد که پس از پنج سال تصدی سمت نخست‌وزیری و رهبری حزب لیبرال دموکرات از این دو مقام کناره گرفته بود.[۲۵] وی در روز ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۷ و در پی رسوایی‌های مالی چند تن از اعضای کابینه و ناکامی حزب در انتخابات مجلس علیای این کشور از سمت نخست‌وزیری و ریاست حزب لیبرال دموکرات ژاپن اعلام استعفا کرد.[۲۶]

در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۲، آبه وزیر دفاع سابق را در انتخابات داخلی حزب لیبرال دمکرات شکست داد و سپس با یک پیروزی قاطع در انتخابات سرتاسری سال ۲۰۱۲ بار دیگر به نخست‌وزیری رسید. او نخستین نخست‌وزیر سابق از زمان یوشیدا شیگه رو است که به این سمت بازمی‌گردد. در سال ۲۰۱۴، آبه با پیروزی مجدد در انتخابات موفق به حفظ اکثریت دو سومی خود در پارلمان در ائتلاف با حزب کمیتوی نو شد.

دوره اول نخست‌وزیری[ویرایش]

در ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۶، آبه به عنوان نخست‌وزیر ژاپن شروع به کار کرد.[۲۷] وی که در ۵۲ سالگی انتخاب شد، جوانترین نخست‌وزیر از زمان فومیمارو کونو در سال ۱۹۴۱ بود.[۲۸]

سیاست داخلی[ویرایش]

آبه نسبت به اصلاحاتی که توسط سلف خود، جونیچیرو کویزومی ایجاد شد، تعهد کلی داشت.[۲۹] وی برخی گامها را در جهت متعادل سازی بودجه ژاپن برداشت، مانند انتصاب یک کارشناس سیاست مالیاتی، کوجی اومی، به عنوان وزیر دارایی. اومی قبلاً از افزایش مالیات مصرف ملی حمایت می‌کرد، اگرچه آبه از این سیاست فاصله گرفت و تلاش کرد تا از طریق کاهش هزینه‌ها، بیشترین تعادل بودجه خود را به‌دست آورد.[۳۰]

سیاست خارجی[ویرایش]

آبه به همراه لی که چیانگ نخست‌وزیر چین و پارک گون-هه رئیس جمهور کره جنوبی

کره شمالی[ویرایش]

آبه به‌طور کلی موضع تندی نسبت به کره شمالی، به ویژه در مورد آدم‌ربایی شهروندان ژاپنی توسط کره شمالی اتخاذ کرده‌است.

در مذاکرات سال ۲۰۰۲ بین ژاپن و کره شمالی، نخست‌وزیر کویزومی و دبیرکل کیم جونگ ایل موافقت کردند که ربوده شدگان اجازه بازدید از ژاپن را داشته باشند. چند هفته بعد از این دیدار، دولت ژاپن تصمیم گرفت که بازگشت افراد ربوده شده به کره شمالی و محل زندگی خانواده‌های آنها محدود شود. اعتبار این تصمیم سیاسی در کتاب پرفروش آبه، به سوی یک ملت زیبا (美 し い 国 へ، Utsukushii kuni e) متجلی است. کره شمالی از این تصمیم ژاپن به عنوان نقض وعده دیپلماتیک انتقاد کرد و مذاکرات به پایان رسید.

چین[ویرایش]

آبه علناً لزوم بهبود روابط با جمهوری خلق چین را تشخیص داده و همراه با تارو آسو، وزیر امور خارجه، به دنبال جلسه ای سرانجام با هو جینتائو، رهبر ارشد سابق چین بود.[۳۱] آبه همچنین گفته‌است که روابط چین و ژاپن نباید براساس احساسات ادامه یابد.[۳۲]

دوره دوم نخست‌وزیری[ویرایش]

پس از استعفای رئیس حزب LDP، ساداکازو تانیگاکی، آبه در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۲ مجدداً به عنوان رئیس حزب انتخاب شد و در دور اول رای‌گیری از پنج نامزد دوم شد، اما در انتخابات دور دوم شیگرو ایشیبا وزیر دفاع پیشین را با ۱۰۸ رای موافق در برابر ۸۹ رای شکست داد.[۳۳]

در ۲۶ دسامبر ۲۰۱۲، آبه با حمایت ۳۲۸ از ۴۸۰ عضو مجلس نمایندگان، به‌طور رسمی به عنوان نخست‌وزیر انتخاب شد. او و کابینه دوم خود، که وی آن را «کابینه بحران زده» خواند، بعداً همان روز سوگند یاد کردند.[۳۴][۳۵] دولت جدید شامل وزنه‌های سنگین حزب LDP مانند نخست‌وزیر پیشین تارا آسو به عنوان معاون نخست‌وزیر و وزیر دارایی، یوشیهیده سوگا به عنوان دبیر ارشد کابینه و آکیرا عماری به عنوان وزیر اقتصاد بود. آبه پس از پیروزی خود گفت: «من با قدرت کابینه کامل خود، سیاست پولی جسورانه، سیاست مالی انعطاف‌پذیر و استراتژی رشد را تشویق می‌کنم که سرمایه‌گذاری خصوصی را تشویق کند و با این سه رکن سیاست، به نتیجه می‌رسم.»[۳۶]

دوره سوم نخست‌وزیری[ویرایش]

مقبولیت کابینهٔ آبه از دسامبر ۲۰۱۲

در ۲۴ دسامبر ۲۰۱۴ آبه توسط مجلس نمایندگان مجدداً به سمت نخست‌وزیر انتخاب شد. تنها تغییری که وی هنگام معرفی کابینه سوم خود انجام داد جایگزینی ژنرال ناکاتانی وزیر دفاع آکینوری اتو بود که وی نیز درگیر یک بحث اقتصادی بودجه بود. در سخنرانی سیاست خود در ماه فوریه، در حالی که کابینه با رسوایی مدرسه موریتومو گاکوئن روبرو شد، آبه از رژیم جدید خواست «شدیدترین اصلاحات از پایان جنگ جهانی دوم» را در زمینه‌های اقتصادی، کشاورزی، بهداشت و درمان و سایر بخشها اعمال کند.[۳۷][۳۸]

سیاست خارجی[ویرایش]

آبه و نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل
آبه و محمود عباس رئیس‌جمهور تشکیلات خودگردان فلسطین

آبه در تور خاورمیانه در ژانویه ۲۰۱۵، اعلام کرد که ژاپن به عنوان بخشی از بسته کمک ۲٫۵ میلیارد دلاری، به ۲۰۰ میلیون دلار کمک غیرنظامی به کشورهایی که علیه دولت اسلامی عراق و شام می‌جنگند، کمک خواهد کرد.[۳۹] اندکی پس از این، داعش ویدئویی را منتشر کرد که در آن شخصیتی نقابدار (با نام محمد اموازی یا "جهادی جان") تهدید به قتل دو گروگان ژاپنی، کنجی گوتو و هارونا یوکاوا، به تلافی این اقدام شد مگر اینکه دولت آبه ۲۰۰ میلیون دلار باج بپردازد. آبه سفر خود را برای مقابله با بحران کوتاه کرد، اعلام کرد که چنین اقدامات تروریستی "غیرقابل بخشش" است و قول داد که گروگان‌ها را نجات دهد در حالی که از پرداخت دیه خودداری می‌کرد.[۴۰] کابینه آبه با دولت اردن تلاش کرد تا آزادی هر دو گروگان را تأمین کند، پس از انتشار فیلم‌های دیگر توسط داعش که سرنوشت آنها را به سرنوشت خلبان موآث الکاسبه مرتبط می‌کند، و یاسوحیده ناکایاما، معاون وزیر امور خارجه در حال انجام مذاکرات در امان است. هر دو گروگان کشته شدند، داعش خبر مرگ یوکاوا را در ۲۴ ژانویه و گوتو را در ۳۱ ژانویه منتشر کرد. آبه این قتل‌ها را به عنوان «اقدامی شنیع» محکوم کرد، اعلام کرد که ژاپن «تسلیم تروریسم نخواهد شد» و متعهد شد که برای محاکمه قاتلان با جامعه جهانی همکاری خواهد کرد. [۱۵۵] برخی انتقادات از آبه به دلیل اقدام وی برای تعهد کمک به داعش در حالی که شهروندان ژاپنی را به گروگان گرفته بودند، وجود داشت، اما نظرسنجی‌ها نشان می‌داد که حمایت از دولت وی پس از بحران افزایش یافته‌است.[۴۱] وی بعداً از مثال بحران گروگان‌گیری برای بحث در مورد قانون دفاع شخصی جمعی که دولت وی در تابستان ۲۰۱۵ وضع کرد استفاده کرد.[۴۲]

در آوریل ۲۰۱۵، وی در جلسه مشترک کنگره ایالات متحده، اولین نخست‌وزیر ژاپن که این کار را انجام داد، سخنرانی کرد. وی در سخنرانی خود از اتحاد ژاپن و ایالات متحده به عنوان «اتحاد امید» یاد کرد، وعده داد که ژاپن نقش امنیتی و دفاعی فعال تری در اتحاد بازی خواهد کرد و استدلال کرد که TPP هر دو مزایای اقتصادی و امنیتی را برای منطقه اقیانوس آرام و آسیا به همراه خواهد داشت. این سخنرانی به عنوان بخشی از سفر ایالتی به ایالات متحده، هشتمین دوره ریاست جمهوری اوباما بود که رئیس‌جمهور از آن به عنوان «جشن روابط دوستی» بین آمریکا و ژاپن یاد کرد. در طول بازدید، آبه در یک ضیافت شام دولتی در کاخ سفید شرکت کرد.[۴۳]

سیاست خارجی[ویرایش]

ترور[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: ترور شینزو آبه
Exterior of Yamato-Saidaiji Station
تقاطع جاده در ایستگاه یاماتو سیدیجی در ۸ ژوئیه ۲۰۲۲، چند ساعت پس از ترور آبه

شینزو آبه حدود ساعت ۱۱/۳۰ صبح روز ۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۲ هنگام سخنرانی در شهر نارا، در نزدیکی ایستگاه یاماتو-سایدایجی،[۴۴][۴۵] از پشت هدف گلولهٔ مهاجمی قرار گرفت و در پی آن رسانه‌های ژاپنی از ایست قلبی و ریوی وی خبر دادند و با بالگرد به بیمارستان محلی وابسته به دانشگاه پزشکی نارا منتقل شد. کشورهای مختلفی، این اقدام را محکوم کردند.[۴۶][۴۷]پس از این سوء قصد وی در بیمارستان جان سپرد.[۴۸]

روابط با ایران[ویرایش]

آبه و علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی ایران

سال ۱۳۶۲ «شینزو آبه وزیر خارجه وقت ژاپن و پدر شینزو آبه با سفر به ایران برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق تلاش کرد که البته چندان نتیجه بخش نبود. آبه پدر برای خاتمه جنگ با مسافرت به منطقه در سال ۱۳۶۶ طرح معروف خودش را دایر بر جداسازی آتش جنگ از خلیج فارس اعلام کرد که با استقبال ایران و عدم تمایل عراق رو به رو شد. این کشور همچنین ۱۰ میلیون دلار از بودجه مالی سالانه خود را در اختیار ناظران نظامی سازمان ملل متحد که در سال ۱۹۸۸ تشکیل شده بود، قرار داد تا بر آتش‌بس میان ایران و عراق نظارت کنند.

سال ۱۳۹۸ نیز آبه در سفر به تهران تلاش داشت تا با میانجی گری از تنش‌ها میان ایران و آمریکا بکاهد.[۴۹]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Sposato, William. "Shinzo Abe Can't Afford to Rest on His Laurels".
  2. ↑ "Japanese PM Shinzo Abe resigns for health reasons". BBC News. 28 August 2020. Retrieved 28 August 2020.
  3. ↑ "Abe to resign over health, ending era of political stability". The Japan Times. 28 August 2020. Archived from the original on 8 July 2022. Retrieved 3 November 2020.
  4. ↑ "Suga announces candidacy for race to succeed PM Abe". The Mainichi Shimbun. 2 September 2020. Archived from the original on 2 September 2020. Retrieved 2 September 2020.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ Sieg, Linda (28 August 2020). "Japan's Shinzo Abe sought to revive economy, fulfil conservative agenda". Reuters. Retrieved 29 August 2020.
  6. ↑ Lucy Alexander (17 December 2012). "Landslide victory for Shinzo Abe in Japan election". The Times.
  7. ↑ "Japan election: Shinzo Abe set for record tenure". BBC News. 23 October 2017. Retrieved 13 June 2019.
  8. ↑ Ohi, Akai (20 December 2018). "Two Kinds of Conservatives in Japanese Politics and Prime Minister Shinzo Abe's Tactics to Cope with Them". East-West Center. Retrieved 13 June 2019.
  9. ↑ Justin McCurry (28 September 2012). "Shinzo Abe, an outspoken nationalist, takes reins at Japan's LDP, risking tensions with China, South Korea". گلوبال‌پست.
  10. ↑ Kato، Norihiro (۲۰۱۴-۰۹-۱۲). «Opinion | Tea Party Politics in Japan» (به انگلیسی). The New York Times. شاپا 0362-4331. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۸.
  11. ↑ "Gov't distances itself from NHK head's 'comfort women' comment". Japan Today (به انگلیسی). 27 January 2014. Retrieved 22 July 2018.
  12. ↑ New Japanese Leader Looks to Expand Nation's Military بایگانی‌شده در ۳ نوامبر ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine, NewsHour, 20 September 2006.
  13. ↑ «Japan upgrades its defence agency» (به انگلیسی). ۲۰۰۷-۰۱-۰۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۸.
  14. ↑ «Abe Shinzo has been assassinated». The Economist. شاپا 0013-0613. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۸.
  15. ↑ "Definition of Abenomics". Financial Times Lexicon. Archived from the original on 18 November 2017. Retrieved 28 January 2014.
  16. ↑ "Former Japanese PM Shinzo Abe 'showing no vital signs' after attack". South China Morning Post.
  17. ↑ "Former Japanese PM Abe Shinzo shot in Nara, man in his 40s arrested". NHK World News -- Japan. NHK Broadcasting. Retrieved 8 July 2022.
  18. ↑ "安倍晋三元首相死亡 奈良県で演説中に銃で撃たれる". NHK (به ژاپنی). Tokyo, Japan. 8 July 2022. Retrieved 8 July 2022.
  19. ↑ Takahara, Kanako; Otake, Tomoko; Martin, Alex K. T. (8 July 2022). "Former Prime Minister Shinzo Abe dies after being shot in Nara". The Japan Times. Retrieved 8 July 2022.
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ "Akie Abe not afraid to speak her mind". Japan Today. 4 January 2014. Retrieved 15 January 2014.
  21. ↑ "BBC NEWS – Asia-Pacific – Japan PM's wife in rare interview". Retrieved 14 December 2014.
  22. ↑ "Shinzo Abe Addresses Australian Parliament (July 8, 2014)". YouTube. Malcolm Farnsworth. Retrieved 15 December 2018.
  23. ↑ "Prime Minister Shinzo Abe of Japan's Address to a Joint Meeting of Congress". YouTube. John Boehner. Retrieved 15 December 2018.
  24. ↑ "Davos 2014 – The Reshaping of the World Vision from Japan". YouTube. World Economic Forum. Retrieved 15 December 2018.
  25. ↑ «نخست‌وزیر ژاپن رای اعتماد گرفت». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۷.
  26. ↑ «شینزو آبه از نخست‌وزیری ژاپن استعفا داد». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۷.
  27. ↑ "Abe elected as new Japan premier", BBC News. Shinto Abe Inaugurated as Japanese Prime Minister July 2006. Archived 3 April 2012 at the Wayback Machine
  28. ↑ "Abe Is Chosen as Japan's Youngest Leader in 65 Years", Bloomberg, 26 September 2006.
  29. ↑ "Abe Is Chosen as Japan's Youngest Leader in 65 Years", Bloomberg, 26 September 2006.
  30. ↑ "Japan's Abe Unexpectedly Names Omi Finance Minister", Bloomberg, 26 September 2006.
  31. ↑ New Japan PM vows strong China ties, CNN, 26 September 2006. بایگانی‌شده در ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine
  32. ↑ Japan's Abe Says Talks Needed to Improve Ties With China, South Korea VOA News بایگانی‌شده در ۱۴ سپتامبر ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine
  33. ↑ "Party Presidential election held - Shinzo Abe becomes a new Party President | Liberal Democratic Party of Japan". www.jimin.jp. Retrieved 10 September 2020.
  34. ↑ Shinoda, Tomohito (2013). Contemporary Japanese Politics. New York: Columbia University Press. p. 230.
  35. ↑ Martin Fackler (26 December 2012). "Ex-Premier Is Chosen to Govern Japan Again". The New York Times. Retrieved 6 April 2017.
  36. ↑ "BBC News – Japan's Shinzo Abe unveils cabinet after voted in as PM". BBC News. Retrieved 14 December 2014.
  37. ↑ "Japanese PM Abe Urges Most Drastic Reforms Since WW2". The Diplomat. 18 February 2015. Retrieved 28 December 2015.
  38. ↑ "Abe stands his ground as Moritomo Gakuen scandal drags on". The Japan Times. 13 March 2017. Archived from the original on 17 March 2017. Retrieved 27 March 2017.
  39. ↑ "Japan's Abe pledges support for Mideast countries battling Islamic State". Reuters. 17 January 2015. Archived from the original on 1 April 2019. Retrieved 29 December 2015.
  40. ↑ "Japan PM Shinzo Abe in Islamic State 'hostages' vow". BBC News. 20 January 2015. Retrieved 29 December 2015.
  41. ↑ "PM Abe's approval ratings rise in Japan after hostage crisis". Reuters. 1 February 2015. Retrieved 29 December 2015.
  42. ↑ "How Abe used the IS hostage crisis to push security reform". East Asia Forum. 7 April 2015. Retrieved 29 December 2015.
  43. ↑ "Obama welcomes Abe to White House with high ceremony". Associated Press. 28 April 2015. Retrieved 29 December 2015.
  44. ↑ "安倍元首相 銃で撃たれ搬送の情報 奈良市で演説中". NHK. 2022-07-08. Archived from the original on 2022-07-08. Retrieved 2022-07-08.
  45. ↑ "Former Prime Minister Shinzo Abe collapsed, bleeding, during a speech in Nara City. A sound like a gunshot was heard". The Japan News. 8 July 2022. Retrieved 8 July 2022.{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  46. ↑ "Japan ex-prime minister Shinzo Abe taken to hospital after apparent shooting - NHK". Reuters (به انگلیسی). 2022-07-08. Retrieved 2022-07-08.
  47. ↑ "Former Prime Minister Shinzo Abe unconscious after being shot in Nara". The Japan Times (به انگلیسی). 2022-07-08. Retrieved 2022-07-08.
  48. ↑ «شینزو آبه، نخست‌وزیر سابق ژاپن، ترور شد». BBC News فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۰۸.
  49. ↑ khabaronline.ir/news/1649021
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=شینزو_آبه&oldid=39068755»