فهرست وزیران اعظم ایران - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

در این صفحه، فهرستی از وزیران دولت‌های حاکم بر تمام یا بخشی از ایران تا پیش از انقلاب مشروطه ارائه شده‌است. این مقام همسنگ بزرگ فَرمَدار (وُزُرگ فرمَذار) در دیوانسالاری ساسانی بوده‌است. اغلب؛ وزیر از سوی فرمانروای وقت (خلیفه، امیر، سلطان، ایلخان یا شاه) برگزیده می‌شده‌است که نام این فرمانروایان نیز در این فهرست گنجانده شده‌است. نام این سمت در دوره‌های گوناگون تاریخ به صورت «بزرگ فَرمَدار»، «وزیر»، «صاحب‌دیوان»، «وزیر دیوان اعلیٰ»، «وزیر اعظم» و «صدر اعظم» آمده‌است. گاهی دو یا چند تن عهده‌دار وزارت یک فرمانروا بوده‌اند که در آن صورت نام آن‌ها در یک سطر آورده شده‌است. همچنین گهگاه، مقامی کشوری، بالاتر از وزیر وجود داشته‌است که در آن صورت کوشیده شده تا نام آن سمت و دارندگانش نیز ارائه شود. در این فهرست کوشیده شده تا جای ممکن، نام‌ها به صورت کامل (شامل لقب، کنیه، نام کوچک، نسب و نسبت) آورده شود.

هخامنشیان[ویرایش]

سلوکیان[ویرایش]

ساسانیان[ویرایش]

بزرگ فَرمَدار (وُزُرگ فرَمَذار)[الف]
دستور[۱]
بزرگ فَرمَدار (وُزُرگ فرَمَذار)
وزیر[پ]
بزرگ فَرمَدار (وُزُرگ فرَمَذار)
نخست‌وزیر[ث][۷]
وزیر[ج]
بزرگ فَرمَدار (وُزُرگ فرَمَذار)
وزیر[ح]

امویان (۴۰–۱۳۲ ه‍.ق)[ویرایش]

در زمان امویان مقام وزیر وجود نداشته‌است؛ ولی افرادی با عنوان کاتب (دبیر) عهده‌دار ادارهٔ امور بودند.[پانویس ۱]

عباسیان (۱۳۲–۶۵۶ ه‍.ق)[ویرایش]

اگر چه از آغاز دورهٔ عباسی عنوان وزیر کاربرد داشته‌است؛ ولی رخدادنگاران نخستین بار رسماً از نامزدی ابوعبدالله یعقوب بن داود به مقام وزارت سخن به میان آورده‌اند.[۱۳]

تسلط بوییان بر بغداد

پایان تسلط بوییان بر بغداد

وقفه

وقفه[پانویس ۲۳]

صفاریان (۲۴۷–۳۹۳ ه‍.ق)[ویرایش]

دبیر

وزیر

سامانیان (۲۶۱–۳۹۵ ه‍.ق)[ویرایش]

دبیر (کاتب)[پانویس ۲۶]

وزیر[پانویس ۲۸]

زیاریان (۳۱۶–۴۸۳ ه‍.ق)[ویرایش]

بوییان (۳۲۰–۴۴۸ ه‍.ق)[ویرایش]

شیراز[ویرایش]

وقفه

وقفه (برای مدتی کوتاه فرزندان عزالدوله در شیراز به قدرت می‌رسند)

در ۴۰۹ ه‍.ق سلطان‌الدوله پناه‌خسرو وزارت را از ابوالقاسم جعفر ابن فسانجس می‌گیرد و به ابوغالب حسن بن منصور سیرافی می‌دهد. در همان سال ۴۰۹ ه‍.ق سلطان‌الدوله پناه‌خسرو شیراز را به مقصد بغداد ترک می‌کند تا نظم و آرامش را در عراق برقرار کند؛ ولی در ۴۱۱ ه‍.ق بغداد را از کف می‌دهد برادرش مشرف‌الدوله حسن فرمانروای بغداد می‌گردد. این دو برادر قرار می‌گذارند که هیچ‌کدام ابن سهلان را به وزیری برنگزینند؛ ولی سلطان‌الدوله پناه‌خسرو در ذیحجهٔ ۴۱۱ ه‍.ق در شوشتر (در راه بازگشت از بغداد) ابن سهلان را به وزارت برمی‌گزیند و مأمور تصرف بغداد می‌کند. ابن سهلان در همان ذیحجه با سپاهیان مشرف‌الدوله حسن درگیر می‌شود؛ ولی شکست می‌خورد.

بغداد[ویرایش]

وقفه (شرف‌الدوله امیر شیراز، بر بغداد نیز مسلط می‌شود)

با کشته شدن صمصام‌الدوله مرزبان برای مدتی کوتاه فرزندان عزالدوله بختیار در شیراز به قدرت می‌رسند؛ ولی به‌زودی بهاءالدوله پیروزخوارشاذ بر شیراز دست می‌یابد و در همان شهر اقامت می‌گزیند.

وقفه (با مرگ بهاءالدوله، سلطان‌الدوله از ۴۰۳ تا ذیحجهٔ ۴۱۱ ه‍.ق امیر شیراز و بغداد می‌شود؛ ولی سرانجام بغداد را از دست می‌دهد و صرفاً امیر شیراز باقی می‌ماند)

وقفه (ابوکالیجار امیر شیراز، بر بغداد نیز مسلط می‌شود)

ری[ویرایش]

همدان[ویرایش]

وقفه

غزنویان (۳۶۶–۵۸۳ ه‍.ق)[ویرایش]

سلجوقیان (۴۲۹–۵۹۰ ه‍.ق)[ویرایش]

با درگذشت محمد تَپَر، میان برادر او «احمد سنجر» و پسر محمد تپر یعنی «محمود دوم سلجوقی» اختلاف و جنگ رخ داد که به پیروزی احمد سنجر انجامید؛ ولی او برادرزاده‌اش را از میان برنداشت بلکه وی را فرمانروای عراق عجم (به پایتختی همدان) نمود. در ۵۴۸ ه‍.ق سلطان سنجر اسیر غزان گشت و بزرگان دولت او سلیمان‌شاه سلجوقی را به سلطنت برداشتند. سلیمان‌شاه نتوانست قدرت را حفظ کند و در ۵۴۹ ه‍.ق از قدرت کنار رفت. در ۵۵۱ ه‍.ق سلطان سنجر آزاد شد؛ ولی سال بعد در گذشت. او پسری نداشت و از همین رو خواهرزاده‌اش «خاقان محمود» را به جانشینی خود نامزد کرده بود؛ ولی پس از درگذشت سلطان سنجر، خاقان محمود نتوانست قدرت را حفظ کند و به دست «مؤیّد آی‌اَبه» کور شد و دوباره فرزندان محمد تپر فرمانروایان اصلی سلجوقی شدند.

خراسان[ویرایش]

سلجوقیان عراق[ویرایش]

خوارزمشاهان (انوشتگینیان) (۴۹۱–۶۲۸ ه‍.ق)[ویرایش]

وقفه (سلطان علاءالدین محمد پس از برکناری محمد بن صالح وزیر دیگری انتخاب نکرد، بلکه برای اولین بار این مسئولیت را به ۶ تن از درباریان محول کرد، که عبارت بودند از: «نظام‌الدین کاتب انشاء»، «مجیرالملک تاج‌الدین ابوالقاسم المعتز خوارزمی» (فرزند «مجیرالدین طاهر بن عمر [یا عمر بن سعد] خوارزمی»)، «امیر ضیاءالدین بیابانکی»، «شمس‌الدین کلابادی»، «تاج‌الدین علی بن ابی‌المعالی کریم‌الشرق نیشابوری»، «مجدالدین شریف محمد نسوی»)

سَلغُریان (اتابکان فارس) (۵۴۳–۶۸۶ ه‍.ق)[ویرایش]

مغولان[ویرایش]

اُلُغ‌بیتِکچی

ایلخانان (۶۵۴–۷۵۹ ه‍.ق)[ویرایش]

اُلُغ‌بیتِکچی

صاحب‌دیوان

وزیر

صاحب‌دیوان

وزیر[د]

ایلخانان مورد حمایت جلایریان[ویرایش]

آل اینجو (۷۲۵–۷۵۸ ه‍.ق)[ویرایش]

مظفریان (۷۱۸–۷۹۵ ه‍.ق)[ویرایش]

تصرف شیراز به دست قطب‌الدین شاه محمود مظفری به کمک جلایریان (۷۶۵–۷۶۷ ه‍.ق)[پانویس ۹۰]

تیموریان (۷۷۱–۹۱۳ ه‍.ق)[ویرایش]

این بخش نیازمند پژوهش و ویرایش بیشتر می‌باشد.

قراقویونلوها (بارانیان) (۷۸۰–۸۷۴ ه‍.ق)[ویرایش]

آق‌قویونلوها (بایندران) (۷۸۰–۹۰۸ ه‍.ق)[ویرایش]

وزیر

وزیر

صفویان (۹۰۷–۱۱۴۸ ه‍.ق)[ویرایش]

وکیل

وکیل نفس نفیس همایون

وزیر

وزیر دیوان اعلیٰ

وکیل و وزیر
وزیر دیوان اعلیٰ

وزیر دیوان اعلیٰ[پانویس ۱۲۱]

وکیل و وزیر دیوان اعلیٰ

وزیر دیوان اعلیٰ

وکیل

وکیل دیوان اعلیٰ

وقفه

وکیل دیوان اعلیٰ

وزیر اعظم (اعتمادالدوله)
وزیر اعظم (اعتمادالدوله)
وکیل

وکیل (عهده‌دار مُهر وکالت)

برافتادن مقام وکیل تا سقوط اصفهان

وزیر اعظم (اعتمادالدوله)
وزیر اعظم (اعتمادالدوله)

وقفه[پانویس ۱۲۹]

وقفه (تا ۲ سال کسی به عنوان وزیر اعظم برگزیده نشد)

وکیل

وکیل دیوان

وکیل‌الدوله

نایب‌السلطنه

وزیر اعظم (اعتمادالدوله)

هوتکیان (افغانان) (۱۱۳۵–۱۱۴۲ ه‍.ق)[ویرایش]

افشاریان (۱۱۴۸–۱۲۱۰ ه‍.ق)[ویرایش]

نایب‌السلطنه[پانویس ۱۴۰]
وزیر
وقفه (برکناری شاهرخ شاه و به قدرت رسیدن شاه سلیمان دوم)
نایب‌السلطنه
وقفه (گریز یوسف‌علی خان جلایر از مشهد و تصرف آن توسط امیر علم خان خزیمه، سپس تصرف مشهد توسط احمد شاه درانی و کشته شدن امیر علم خان خزیمه)
نایب‌السلطنه
وزیر

صفویان (دور دوم) (۱۱۶۳–۱۱۸۷ ه‍.ق)[ویرایش]

وکیل‌الدوله
وکیل‌الدوله
وزیر

زندیان (۱۱۷۲–۱۲۰۹ ه‍.ق)[ویرایش]

وزیر دیوان اعلیٰ
وقفه[پانویس ۱۵۱]

قاجاریان (۱۲۱۰–۱۳۴۴ ه‍.ق)[ویرایش]

شماره نگاره نام عنوان رسمی آغاز وزارت پایان وزارت شاه
۱ حاج ابراهیم کلانتر حاج ابراهیم خان اعتمادالدولهٔ شیرازی وزیر اعظم[۴۴] ۱۲۰۸ ه‍. ق[پانویس ۱۵۳] ۱ ذیحجهٔ ۱۲۱۵ ه‍.ق آقامحمد شاه
فتح‌علی شاه
۲ میرزا محمدشفیع مازندرانی میرزا محمدشفیع مازندرانی (اصفهانی)[پانویس ۱۵۴]
(اعتمادالدوله، صدراعظم)
وزیر اعظم (۱۲۱۵–۱۲۲۲ یا ۱۲۲۴ ه‍.ق)
صدراعظم (۱۲۲۲ یا ۱۲۲۴[پانویس ۱۵۵]–۱۲۳۴ ه‍.ق)
وزیر اول[پانویس ۱۵۶] (۱۲۲۱–۱۲۳۴ ه‍.ق)
۱ ذیحجهٔ ۱۲۱۵ ه‍.ق ۱۹ رمضان ۱۲۳۴ ه‍.ق
۳ محمدحسین صدر اصفهانی حاج محمدحسین خان صدراعظم اصفهانی

(نظام‌الدوله)

صدراعظم ۱۲۳۴ ه‍.ق صفر ۱۲۳۹ ه‍.ق
۴ عبدالله خان امین‌الدوله عبدالله خان امین‌الدوله ؟ صفر ۱۲۳۹ ه‍.ق شوال ۱۲۴۰ ه‍.ق
۵ الله‌یار خان آصف‌الدوله الله‌یار خان آصف‌الدوله (دَوَلّوی قاجار)[پانویس ۱۵۷] صدراعظم شوال ۱۲۴۰ ه‍.ق ۵ رمضان ۱۲۴۳ ه‍.ق
(۴) عبدالله خان امین‌الدوله عبدالله خان امین‌الدوله ؟ ۵ رمضان ۱۲۴۳ ه‍.ق ۱۹ جمادی‌الثانی ۱۲۵۰ ه‍.ق
۶ میرزا ابوالقاسم قائم‌مقام فراهانی میرزا ابوالقاسم قائم‌مقام فراهانی[پانویس ۱۵۸] ؟ رمضان ۱۲۵۰ ه‍.ق ۲۹ صفر ۱۲۵۱ ه‍.ق محمد شاه
۷ حاج میرزا آقاسی حاج میرزا آقاسی

(عباس بیات ایروانی)

شخص اول ایران ربیع‌الاول ۱۲۵۱ ه‍.ق ۲۲ ذیقعدهٔ ۱۲۶۴ ه‍.ق
۸ امیرکبیر میرزا تقی خان فراهانی

(امیرکبیر)

شخص اول ایران ۲۲ ذیقعدهٔ ۱۲۶۴ ه‍.ق ۱۸ محرم ۱۲۶۸ ه‍.ق ناصرالدین شاه
۹ میرزا آقاخان نوری میرزا آقاخان اعتمادالدولهٔ نوری

(میرزا نصرالله خان نوری)

صدراعظم جمعه ۲۲ محرم ۱۲۶۸ ه‍.ق ۲۰ محرم ۱۲۷۵ ه‍.ق
۱۰ میرزا جعفر خان مشیرالدوله میرزا جعفر خان مشیرالدوله

(میرزا سید جعفر حسینی)

رئیس شورای دولت
(مقامی صرفاً تشریفاتی)[پانویس ۱۵۹]
۶ صفر ۱۲۷۵ ه‍.ق جمادی‌الثانی ۱۲۷۹ ه‍.ق
وقفه جمادی‌الثانی ۱۲۷۹ ه‍.ق ۲۵ شوال ۱۲۸۱ ه‍.ق
۱۱ میرزا محمد خان سپهسالار میرزا محمد خان سپهسالار

(دَوَلّوی قاجار)

؟ ۲۵ شوال ۱۲۸۱ ه‍.ق ۲ صفر ۱۲۸۳ ه‍.ق
وقفه ۲ صفر ۱۲۸۳ ه‍.ق ۱۵ جمادی‌الثانی ۱۲۸۴ ه‍.ق
۱۲ میرزا یوسف آشتیانی میرزا یوسف آشتیانی

(مستوفی‌الممالک)

رئیس‌الوزرا[۴۵]
وزیر اول[۴۶]
۱۵ جمادی‌الثانی ۱۲۸۴ ه‍. ق[۴۵] ۲۹ شعبان ۱۲۸۸ ه‍.ق
۱۳ میرزا حسین خان سپهسالار میرزا حسین خان سپهسالار (مشیرالدوله) صدراعظم ۲۹ شعبان ۱۲۸۸ ه‍.ق ۲۱ رجب ۱۲۹۰ ه‍.ق
از ۱۲۹۰ تا ۱۲۹۵ ه‍.ق میرزا حسین خان سپهسالار (وزیر خارجه و وزیر جنگ) و میرزا یوسف آشتیانی (وزیر داخله و وزیر مالیه) به عنوان وزیران مسئول، بخش مهمی از وظایف صدراعظم را عهده‌دار بودند.

از ۱۲۹۵ ه‍. ق کامران میرزا نایب‌السلطنه به این جمع افزوده شد.[۴۷]

با برکناری میرزا حسین خان سپهسالار در ۱۲۹۷ ه‍. ق، میرزا یوسف آشتیانی عهده‌دار امور صدارت عظمی بود؛ هر چند که رسماً لقب صدراعظم نداشت. در ۱۳۰۱ ه‍. ق، میرزا یوسف آشتیانی رسماً لقب صدراعظم گرفت.

۱۲۹۰ ه‍.ق ۱۲۹۷ ه‍.ق
میرزا یوسف آشتیانی میرزا یوسف آشتیانی وزیر اعظم داخله و مالیه[۴۸] ۱۲۹۷ ه‍.ق ۱۳۰۱ ه‍.ق
(۱۲) میرزا یوسف آشتیانی میرزا یوسف آشتیانی صدراعظم سه‌شنبه ۲۹ شعبان ۱۳۰۱ ه‍.ق ۳ رجب ۱۳۰۳ ه‍.ق
میرزا علی‌اصغر خان امین‌السلطان میرزا علی‌اصغر خان امین‌السلطان کفیل (وزیر اعظم داخله و مالیه و دربار اعظم) ۳ رجب ۱۳۰۳ ه‍.ق ۱۳۰۶ ه‍.ق
۱۴ میرزا علی‌اصغر خان امین‌السلطان میرزا علی‌اصغر خان امین‌السلطان وزیر اعظم (۱۳۰۶–۷ رجب ۱۳۱۰ ه‍.ق)
صدراعظم (۷ رجب ۱۳۱۰–۱۶ جمادی‌الثانی ۱۳۱۴ ه‍.ق)
۱۳۰۶ ه‍. ق[۴۹] ۱۶[۵۰] یا ۱۸[۵۱] جمادی‌الثانی ۱۳۱۴ ه‍.ق
مظفرالدین شاه
کابینهٔ بدون صدراعظم (پس از برکناری علی‌اصغر خان امین‌السلطان در جمادی‌الثانی ۱۳۱۴ ه‍.ق کابینه‌ای بدون صدراعظم تشکیل گردید که در آن علی‌قلی خان مخبرالدوله «وزیر داخله» و مسئول «ادارهٔ خزانهٔ مبارکه و ضرابخانه»، عبدالحسین میرزا فرمانفرما «وزیر جنگ»، محسن خان مشیرالدوله [مظاهر] «وزیر خارجه»، عباس میرزا ملک‌آرا «وزیر عدلیه و تجارت»، میرزا عبدالوهاب خان نظام‌الملک «وزیر مالیه»، میرزا محمود خان حکیم‌الملک «وزیر ابنیه»، میرزا نصرالله خان مشیرالملک «وزیر لشکر»، محمدولی خان نصرالسلطنهٔ امیرتومان «وزیر گمرک»، میرزا محمد خان اقبال‌الدوله «وزیر خالصه و فلاحت»، میرزا نصرالله خان زنبورکچی‌باشی «وزیر پلیس» و میرزا ابوالقاسم خان ناصرالملک «وزیر قورخانه» بود. همچنین غلامحسین خان امین خلوت وزیر مخصوص «وزیر دربار اعظم» و میرزا فضل‌الله خان وکیل‌الملک «وزیر خلوت همایون» [رئیس دفتر] شدند. چهار ماه بعد مخبرالدوله به دلیل دخالت‌های فرمانفرما در حوزهٔ اختیاراتش استعفا داد)[۵۱][۵۲] ۱۶[۵۰] یا ۱۸[۵۱] جمادی‌الثانی ۱۳۱۴ ه‍.ق سه‌شنبه ۳ ذیقعدهٔ ۱۳۱۴ ه‍.ق
۱۵ علی امین‌الدوله میرزا علی خان امین‌الدوله رئیس‌الوزرا (۳ ذیقعدهٔ ۱۳۱۴[۵۳]–۸ ربیع‌الاول ۱۳۱۵ ه‍.ق)
وزیر اعظم (۸ ربیع‌الاول ۱۳۱۵–رجب ۱۳۱۵ ه‍.ق)
صدراعظم (رجب ۱۳۱۵–۱۵ محرم ۱۳۱۶ ه‍.ق)
سه‌شنبه ۳ ذیقعدهٔ ۱۳۱۴ ه‍. ق[پانویس ۱۶۰] یکشنبه ۱۵ محرم ۱۳۱۶ ه‍.ق
۱۶ محسن مظاهر میرزا محسن خان مشیرالدوله (مظاهر) رئیس‌الوزرا (رئیس مجلس شورای دولتی)[۵۴] ۱۵ محرم ۱۳۱۶ ه‍.ق پنجشنبه ۲۲ ربیع‌الاول ۱۳۱۶ ه‍.ق
(۱۴) میرزا علی‌اصغر خان امین‌السلطان میرزا علی‌اصغر خان امین‌السلطان (اتابک)[پانویس ۱۶۱] صدراعظم پنجشنبه ۲۲ ربیع‌الاول ۱۳۱۶ ه‍. ق[۵۵] ۲۲ جمادی‌الثانی ۱۳۲۱ ه‍.ق
کابینهٔ بدون صدراعظم (اعضای این کابینه عبارت بودند از: عبدالمجید میرزا عین‌الدوله [وزیر داخله، حاکم تهران و خالصه و رئیس کالسکه‌خانه و طویله]، وجیه‌الله میرزا سپهسالار [وزیر جنگ]، محسن خان مشیرالدوله [وزیر امور خارجه] و احمد خان مشیرالسلطنه [وزیر خزانه و مالیه]، عبدالوهاب خان نظام‌الملک [وزیر عدلیه]، میرزا محمدحسین آشتیانی [وزیر دفتر]، حسینقلی خان مخبرالدوله [وزیر تلگراف]، میرزا محمود خان مدیرالدوله [وزیر لشکر، برادر مشیرالسلطنه]، فضل‌الله خان وکیل‌الملک [وزیر تجارت]، حاجی امین‌السلطان [وزیر محاسبه]، جعفرقلی خان نیرالملک [وزیر علوم] و مسیو ژوزف نوز [وزیر گمرکات]) ۲۲ جمادی‌الثانی ۱۳۲۱ ه‍.ق ۵ ذیقعدهٔ ۱۳۲۱ ه‍.ق
۱۷ عبدالمجید عین‌الدوله عبدالمجید میرزا عین‌الدوله (اتابک)[پانویس ۱۶۲] وزیر اعظم (۵ ذیقعدهٔ ۱۳۲۱–۱۴ جمادی‌الثانی ۱۳۲۲ ه‍.ق)
صدراعظم (۱۴ جمادی‌الثانی ۱۳۲۲–۷ جمادی‌الثانی ۱۳۲۴ ه‍.ق)[پانویس ۱۶۳]
۵ ذیقعدهٔ ۱۳۲۱ ه‍.ق ۷ جمادی‌الثانی ۱۳۲۴ ه‍.ق
۱۸ نصرالله مشیرالدوله میرزا نصرالله خان مشیرالدوله رئیس‌الوزرا (دوشنبه ۸ جمادی‌الثانی ۱۳۲۴[۵۶]–۱۰ جمادی‌الثانی ۱۳۲۴ ه‍.ق)
صدراعظم (۱۰ جمادی‌الثانی ۱۳۲۴[۵۷]–محرم ۱۳۲۵ ه‍.ق)
۸ جمادی‌الثانی ۱۳۲۴ ه‍. ق[پانویس ۱۶۴] محرم ۱۳۲۵ ه‍.ق

جستارهای وابسته[ویرایش]

یادداشت[ویرایش]

  1. بر پایهٔ کتاب دستور الوزراء: بر پایهٔ کتاب تاریخ طبری:
  2. دستور الوزراء از دو وزیر دیگر سفاح به نام‌های ابوالجهم بن عطیه و حمید بن قحطبه یاد کرده‌است.
  3. دستور الوزراء از وزیری دیگر به نام خالد بن سلیمان یاد نموده‌است که به منصور خدمت می‌کرده‌است.
  4. دستور الوزراء از وزیری دیگر به نام ابوخالد احول یاد نموده‌است که به مهدی خدمت می‌کرده‌است.
  5. در برخی منابع به صورت «ابوعبدالله یعقوب بن داود بن طهمان فارسی» و در برخی دیگر «ابوعبدالله یعقوب بن داود بن عمر سلمی» آمده‌است.
  6. فرزندان او نیز در دولت عباسی عهده‌دار مقام‌هایی بودند و از این قرارند: جعفر بن یحیی برمکی، فضل بن یحیی برمکی، محمد بن یحیی برمکی و موسی بن یحیی برمکی
  7. دستور الوزراء از دو تن دیگر به نام‌های ابوالوزیر و موسی بن عبدالملک به عنوان وزیران متوکل یاد نموده‌است.
  8. دستور الوزراء از احمد بن صالح بن شیرزاد به عنوان یکی از وزیران مستعین یاد کرده‌است.
  9. در برخی منابع از محمد بن سوارف بغدادی نیز به عنوان وزیر معتز یاد شده‌است.
  10. در برخی منابع از وزارت ابن مدبر (ابواسحاق [ابویُسر] ابراهیم بن محمد بن عبیدالله بن مدبر) در سال ۲۶۹ ه‍.ق یاد شده‌است.
  11. در این دوره قاهر به مدت کوتاهی به قدرت می‌رسد و به ابن مقله پیشنهاد وزارت می‌کند؛ ولی او نمی‌پذیرد از همین رو هنگامی که مقتدر دوباره به قدرت می‌رسد او را دیگر بار وزیر می‌کند.
  12. تا رسیدن ابن مقله به پایتخت «ابوالقاسم عبیدالله بن محمد کَلْوَذانی» عهده‌دار امور شد.
  13. پسر ابوالحسین قاسم بن عبیدالله و برادر عمیدالدوله حسین بن قاسم
  14. در برخی منابع از ابن رائق به عنوان وزیر خلیفه یاد شده‌است.
  15. در برخی منابع از احمد بن فضل بن عبدالرحمان سامری به عنوان وزیر مستکفی یاد شده‌است.
  16. در برخی منابع از ابوالقاسم حسین بن علی بن حسین مغربی به عنوان وزیر قادر یاد شده‌است.
  17. در برخی منابع از ابوالقاسم هبةالله بن علی بن جعفر بن ماکولا (عجلی) به عنوان وزیر قائم یاد شده‌است.
  18. در ۴۶۹ ه‍.ق برکنار شد؛ ولی دوباره بر سر کار برگشت.
  19. در برخی منابع او را با «ابوالمعالی نَحّاس اصفهانی» اشتباه کرده‌اند.
  20. در برخی منابع به جای او نام پدرش یعنی ربیب‌الدوله ابومنصور به عنوان وزیر مستظهر آمده‌است. باید توجه داشت که این دو، پسر و نوهٔ «ابوشجاع روذراوری» هستند.
  21. دستور الوزراء از وزیری با نام شهاب‌الدین اسفراینی نام می‌برد که به راشد خدمت می‌کرده‌است؛ ولی نام آن در دیگر منابع یافت نشد.
  22. نباید او را با ابوالبرکات هبةالله بن علی ابن ملکا البلدی اشتباه کرد.
  23. در این مدت به ترتیب «ابن صاحب» (۵۷۵–۵۸۲ ه‍.ق) استاذالدار بود و پس از قتل او «ابن الدریج» (۵۸۲–شوال ۵۸۳ ه‍.ق) به نیابت وزارت رسید. البته ابن صاحب از ۵۷۱ تا ۵۷۵ ه‍.ق استاذالدار خلیفه مستضی نیز بود.
  24. در برخی منابع نام کوچک او «عبیدالله» آمده‌است. در جنگ با طغرل سوم شکست خورد و برکنار شد.
  25. در برخی منابع نام او بدین صورت است: «نقیب‌الطالبین ابومحمد نصر بن مهدی بن حسن نیشابوری»
  26. در بسیاری از منابع متأخرتر از ابوعبدالله محمد بن احمد جیهانی به عنوان وزیر سامانیان یاد شده‌است ولی در سفرنامهٔ «ابن فضلان» (آغاز سفر در پنجشنبه ۱۱ صفر ۳۰۹ ه‍.ق) که منبعی دست اول به‌شمار می‌رود و شخصاً این دولتمرد سامانی را دیده‌است از او با لقب «شیخ‌العمید» یاد کرده و او را کاتب (دبیر) دانسته‌است. (تاریخ بخارا [حواشی و تعلیقات]، صفحهٔ ۳۲۰)
  27. در صفحهٔ ۳۲۱ بخش حواشی و تعلیقات «تاریخ بخارا» ویراستهٔ محمدتقی مدرس رضوی به نقل از کتاب «ارشاد الاریب» اثر یاقوت حموی آغاز وزارت ابوعبدالله محمد بن احمد جیهانی را جمادی‌الآخر ۳۰۱ ه‍.ق ذکر شده‌است. در همین صفحه این بار نه به نقل از جایی نوشته شده که ظاهراً پایان وزارت او در ۳۰۹ ه‍.ق بوده و پس از او عتبی به جایش نشسته‌است. این مطلب با دیگر نوشته‌های تاریخی همخوانی ندارد. باید توجه داشت که چند تن از خاندان جیهانی و عتبی به وزارت رسیده‌اند و تنها عتبی‌ای که جانشین کسی از خاندان جیهانی شده‌است، «ابوالحسین عبیدالله بن احمد عتبی» است که در ربیع‌الثانی ۳۶۷ ه‍.ق جانشین «ابوعبدالله احمد بن محمد جیهانی» (نوهٔ ابوعبدالله محمد بن احمد جیهانی) شده‌است.
  28. این که دقیقاً از چه زمانی سمت وزیر در دیوانسالاری سامانیان ایجاد شده‌است به درستی دانسته نیست و نیاز به پژوهش بیشتر دارد ولی با توجه به سفرنامهٔ ابن فضلان، ابوعبدالله محمد بن احمد جیهانی کاتب (دبیر) بوده‌است.
  29. یا ابوذر محمد بن یوسف عامری نیشابوری و او پدر فیلسوف نامدار ابوالحسن محمد عامری است.
  30. گردیزی در زین‌الاخبار (تاریخ گردیزی) تاریخ مرگ ابوعلی محمد بن محمد بلعمی را جمادی‌الثانی ۳۶۳ ه‍.ق آورده‌است. ابونصر محمد عتبی در ذکر رخدادهای ۳۸۲ ه‍.ق از ابوعلی بلعمی یاد کرده‌است. آشکار نیست که این ابوعلی بلعمی همان وزیر عبدالملک یکم و منصور یکم است و گردیزی در ذکر تاریخ مرگ او اشتباه کرده‌است یا این که فردی دیگر از خاندان بلعمی با کنیهٔ ابوعلی است.
  31. به نوشتهٔ «دانشنامهٔ جهان اسلام» درآیند «جیهانی خاندان» برخی نام این فرد را که در «تاریخ گردیزی» آمده‌است به اشتباه جیهانی خوانده‌اند و احتمال داده‌اند فرزند «ابوعبدالله احمد بن محمد جیهانی» باشد.
  32. او پیشینهٔ وزارت اسفار بن شیرویه را نیز داشته‌است.
  33. در «رسائل خوارزمی» نوشتهٔ ابوبکر محمد بن عباس خوارزمی نامه‌ای به وزیر صاحب جرجان (گرگان) به نام «ابی‌عمر المنکدری» درج شده‌است که به نظر می‌رسد این فرد وزیر قابوس بن وشمگیر بوده‌است.
  34. تا رسیدنش به پایتخت ابوالریان احمد بن محمد اصفهانی عهده‌دار امور بود.
  35. برادر سلطان‌الدوله یعنی «قوام‌الدوله ابوالفوارس شیردل دیلمی» از سوی او فرمانروای کرمان گردید و مدتی نیز در برابر سلطان‌الدوله طغیان نمود؛ ولی سرانجام به اطاعتش درآمد. وزیر قوام‌الدوله فردی به نام ابومنصور حسن بن علی فسوی بود.
  36. دست کم از ۴۳۶ ه‍.ق وزیر بوده‌است.
  37. نام این وزیر در اغلب منابع «ابوالقاسم مطهر بن عبدالله» است ولی در مقالهٔ «تاریخ ملوک هرمز از آغاز تا تشکیل دولت صفوی» به صورت «ابوالقاسم مطهر بن محمد بن عبدالله کازرونی» آمده‌است که به نظر می‌رسد کامل‌تر و دقیق‌تر باشد. شایان ذکر است که عضدالدوله دو وزیر برگزید. «ابوالقاسم مطهر بن عبدالله» وزیر بغداد بود و «نصر بن هارون نصرانی» وزیر شیراز
  38. ابن اثیر در شرح رخدادهای ۴۱۲ ه‍.ق به «بیان خطبه به نام شرف‌الدوله در بغداد و قتل وزیر او ابی‌غالب» می‌پردازد و مدت وزارت او را هجده ماه و سه روز می‌آورد. همچنین در بیان رخدادهای ۴۱۳ ه‍.ق از به وزارت رسیدن مؤیدالملک رُخَّجی در رمضان ۴۱۳ ه‍.ق یاد می‌کند. او می‌گوید: «همین که ابوغالب کشته شد، مشرف‌الدوله او (مؤیدالملک رخجی) را ملزم به قبول آن مقام کرد و رخجی نمی‌توانست سرپیچی کند.» پس قتل ابوغالب در رمضان ۴۱۳ ه‍.ق یا کمی پیشتر از آن رخ داده‌است و نه در ۴۱۲.
  39. ابن اثیر دستگیری مؤیدالملک رخجی را در رمضان ۴۱۴ ه‍.ق ذکر می‌کند و می‌گوید که مدت وزارت او ۲ سال و ۳ روز بوده‌است که با نوشته‌های پیشین خود او مبنی بر به وزارت رسیدن مؤیدالملک در رمضان ۴۱۳ ه‍.ق هماهنگی ندارد.
  40. ابن اثیر مدت وزارت او را ده ماه و پنج روز نگاشته‌است.
  41. در زمان حکومت مشرف‌الدوله حسن، برادرش جلال‌الدوله پیروزخسرو در بصره حکومت می‌کرد و در این دوران نیز ابوسعد ابن ماکولا وزارت جلال‌الدوله را برعهده داشت.
  42. به مدت ۵۵ روز
  43. ابن اثیر این وزارت را بار پنجم نگاشته‌است.
  44. وی در نبرد با پولادستون ناپدید می‌شود.
  45. این نام مطابق کتاب الوافی بالوفیات نوشتهٔ «صلاح‌الدین خلیل بن ایبک صفدی» می‌باشد؛ ولی ابن اثیر در جلد ۹ «الکامل فی التاریخ» از برکناری وزیری به نام «ابوعبدالله عبدالرحمن بن حسین بن عبدالرحیم» به دست ملک رحیم یاد می‌کند که ظاهراً همین شخص است.
  46. ابن اثیر در «الکامل فی التاریخ» در ذکر رخدادهای سال ۳۲۸ ه‍.ق از مرگ «ابوعبدالله القمی» وزیر رکن‌الدوله و به وزارت رسیدن «ابوالفضل ابن عمید» یاد کرده‌است و هیچ توضیح دیگری دربارهٔ ابوعبدالله القمی نداده‌است. در «سفرنامهٔ ابودُلَف» از «پل خوراذ» یاد شده‌است و آمده‌است که «ابوعبدالله محمد بن احمد القمی» معروف به «شیخ» وزیر آل بویه این پل را تعمیر کرده‌است. بدین ترتیب نباید این فرد را با «ابوعبدالله حسین بن محمد قمی» ملقب به «العمید» وزیر مرداویج و پدر «ابوالفضل ابن عمید» اشتباه گرفت. در جلد ۵ فرهنگ شش‌جلدی فارسی معین درآیند «ابن عمید» آمده که ابوالفضل ابن عمید در ۳۲۸ ه‍.ق جانشین وزیری به نام «ابوعلی ابن قمی» شده‌است.
  47. پدر او «ابوالحسن عباد بن عباس طالقانی» کاتب رکن‌الدوله حسن دیلمی بود.
  48. برخی منابع او را صرفاً صاحب دیوان رسائل سبکتگین می‌دانند.
  49. تجارب السلف یگانه سرچشمهٔ کهنی است که از «ابوالفتح رازی» به عنوان نخستین وزیر طغرل یاد کرده‌است. در این کتاب آمده که ابوالفتح رازی سپس‌تر به وزارت عمادالدوله ابوکالیجار مرزبان دیلمی می‌رسد و سرانجام در ۴۳۹ ه‍.ق برکنار می‌شود. اما کسی که در ۴۳۹ ه‍.ق از مقام وزارت ابوکالیجار مرزبان برکنار می‌شود، «ذوالسعادات ابوالفرج محمد بن جعفر بن محمد بن عباس ابن فسانجس شیرازی» بوده‌است. از همین رو قاعدتاً «ابوالفتح رازی» اشتباه است و درست آن می‌باید «ابوالفرج شیرازی» باشد.
  50. اتابک برکیارق گمش تگین نام داشت.
  51. او پس از برکناری مدتی وزیر «محمد تَپَر» برادر برکیارق می‌شود؛ ولی در ۴۹۵ ه‍.ق یعنی پیش از فرمانروایی مطلق محمد تپر کشته می‌شود.
  52. در برخی منابع کنیهٔ او را «ابوالمظفر» و نامش را «علی» آورده‌اند؛ ولی امیر محمد معزی در شعری چنین گفته‌است:
    فتح و ظفر ز کنیت و نامش طلب که هستبر نام و کنیتش ظفر و فتح را مدار

    که نشانگر این است که کنیه و نامش «ابوالفتح مظفر» می‌باشد.

  53. سلطان سنجر پیش از رسیدن به سلطنت با نام «ملک سنجر» از ۴۹۰ تا ۵۱۱ ه‍.ق از سوی برادرانش «برکیارق» و «محمد» در خراسان حکومت می‌کرد. وزیران او در این مدت «کیا مجیرالملک مؤیدالدین ابوالفتح علی بن حسین اردستانی» (۴۹۰ ه‍.ق)، «فخرالملک نظام‌الدین ابوالفتح مظفر بن نظام‌الملک» (۴۹۰–عاشورای ۵۰۰ ه‍.ق) و «قوام‌الملک صدرالدین محمد بن فخرالملک» (۵۰۰–۵۱۱ ه‍.ق) بودند.
  54. وظیفهٔ وزارت در دربار سلطان سنجر به نیابت او به عهدهٔ ظهیرالدین عبدالعزیز حامدی نیشابوری بود.
  55. او پسر ابوشجاع روذراوری وزیر عباسیان بود. خود ربیب ابومنصور نیز پیش از این مدتی وزیر عباسیان بود.
  56. به پیشنهاد اتابک آقسنقر
  57. به پیشنهاد اتابک بوزابه
  58. به پیشنهاد اتابک بوزابه و تا مرگ بوزابه
  59. او پیش از این وزارت «صاحب موصل» قطب‌الدین مودود را عهده‌دار بود.
  60. سلیمان‌شاه پیش از آن فرمانروایی محلی بود و وزیرانی همچون فخرالدین کاشی (۵۴۷–۵۴۸ ه‍.ق)، و شرف‌الدین خراسانی داشت. همچنین پس از اسارت سلطان سنجر برای مدتی کوتاه به جانشینی او برگزیده شد که ظاهراً در این دوره (۵۴۸–۵۴۹ ه‍.ق) قوام‌الدین حسن بن ناصرالدین وزارت او را بر عهده داشت.
  61. در آغاز ایلدگز و سپس محمد بن ایلدگز اتابک ارسلان‌شاه بودند.
  62. در این مقطع تاریخ‌ها آشفته‌اند و برخی از وزارت «قاضی صدرالدین ابوبکر محمد بن عبدالله بن عبدالرحیم مراغی» (قاضی صدر) یاد می‌کنند.
  63. در این مقطع تاریخ‌ها آشفته‌اند و برخی از وزارت «ابومنصور موریانی» یاد می‌کنند.
  64. میان سال‌های ۶۱۹ تا ۶۲۱ ه‍.ق به دست ناصرالدین قُباچه کشته شد.
  65. میان سال‌های ۶۱۹ تا ۶۲۱ ه‍.ق شمس‌الملک شهاب‌الدین آلپ هروی به دست ناصرالدین قباچه کشته شد و شرف‌الملک فخرالدین علی جندی ادارهٔ امور را بر عهده گرفت، هر چند که هیچ‌گاه رسماً لقب «خواجهٔ جهان» که لقب رسمی وزیران دورهٔ خوارزمشاهان است را به دست نیاورد.
  66. برکناری او در زمان محاصرهٔ هفت‌ماههٔ اخلاط بوده‌است که در ۲۸ جمادی‌الاول ۶۲۷ ه‍.ق به دست جلال‌الدین منکبرنی می‌افتد.
  67. در اصل او یکی از چهار وزیر قوبلای قاآن بود.
  68. ملک جلال‌الدین بن مخلص‌الملک احمد بیابانکی سمنانی (جلالِ مُخْلِص) زیردست بوقا بود.
  69. ایرانیکا پایان نخستین دورهٔ وزارت دستجردانی را صفر ۶۹۵ ه‍.ق آورده‌است؛ ولی باید توجه داشت که بایدو خان (گمارندهٔ دستجردانی) در ذیقعدهٔ ۶۹۴ ه‍.ق کشته شده‌است. همچنین نام کامل او در بیشتر منابع نیامده است؛ ولی باید توجه نمود که قطب‌الدین محمود شیرازی برای این وزیر شرحی بر «حکمة الاشراق» شهاب‌الدین یحیای سهروردی نوشته‌است و نام کامل او را «جمال‌الدین علی بن محمد دستجردانی» آورده‌است. همچنین ابن طِقطَقی نیز در کتاب «الاصیلی فی انساب الطالبین» کنیهٔ او را ابوالحسن آورده‌است.
  70. در کتاب حبیب‌السیر، جلد ۳، صفحهٔ ۱۴۶ آمده‌است که وزارت به صدرالدین احمد خالدی زنجانی رسید ولی این مطلب با تاریخ جامع ایران، جلد ۹، صفحهٔ ۶۴۴ مغایرت دارد. لازم به توضیح است که حبیب‌السیر منبعی دست اول از دورهٔ ایلخانان به‌شمار نمی‌رود.
  71. مطابق نوشتهٔ لغت‌نامهٔ دهخدا در درآیند «احمد خالدی زنجانی» پس از نخستین برکناری جمال‌الدین دستجردانی، صدرالدین احمد خالدی زنجانی برای بار دوم به وزارت می‌رسد. همچنین مطابق نوشتهٔ دانشنامهٔ ایرانیکا در درآیند «جمال‌الدین دستجردانی» پس از برکناری [مَلِک] شرف‌الدین [محمد] [بیابانکی] سمنانی، برای بار دوم جمال‌الدین دستجردانی به وزارت می‌رسد. شایان ذکر است ملک شرف‌الدین محمد بیابانکی سمنانی برادر مخلص‌الملک جلال‌الدین سمنانی (زیردست بوقا در امر صاحب‌دیوانی) و پدر شیخ ابوالمکارم رکن‌الدین علاءالدوله احمد بن محمد بن احمد بیابانکی سمنانی عارف ایرانی می‌باشد.
  72. غازان خان یکم او را همزمان با رشیدالدین فضل‌الله به وزارت برگماشت؛ ولی الجایتو او را برکنار کرد و کشت و تنها رشیدالدین فضل‌الله را به وزارت برگماشت.
  73. در لغت‌نامهٔ دهخدا درآیند «صائن وزیر» از او به عنوان پسر تاج‌الدین علیشاه یاد شده‌است.
  74. فارسنامهٔ ناصری (جلد ۲، صفحهٔ ۱۳۹۲) از نیای او یعنی «خواجه ضیاءالملک فسوی» به عنوان وزیر جلال‌الدین منکبرنی خوارزمشاه یاد کرده‌است؛ ولی مطابق «سرگذشت خوارزمشاهیان به روایت سیرت جلال‌الدین منکبرتی»، «ضیاءالملک علاءالدین محمد بن مودود نسوی (؟فسوی)» عارض لشکر جلال‌الدین منکبرنی بوده‌است. عارض لشکر منصبی معادل رئیس دارایی ارتش می‌باشد.
  75. پشتیبان او امیر علی پادشاه بود.
  76. پشتیبان او امیر شیخ حسن بزرگ (جلایر) بود.
  77. پشتیبان او امیر شیخ حسن بزرگ (جلایر) بود.
  78. سرانجام جلایریان ادعای استقلال می‌کنند. وزیران جلایریان بدین شرح می‌باشند:
  79. او از اعضای خاندان خواجه رشیدالدین فضل‌الله همدانی بود.
  80. پشتیبان او امیر شیخ حسن کوچک (چوپانی) بود.
  81. پشتیبان او امیر شیخ حسن کوچک (چوپانی) بود.
  82. پشتیبان او ملک اشرف چوپانی بود.
  83. پشتیبان او ملک اشرف چوپانی بود.
  84. پشتیبان او ملک اشرف چوپانی بود. در بیشتر منابع از غازان دوم به عنوان ایلخانی یاد می‌شود که در منابع نوشتاری یادی از او نشده‌است و تنها از روی سکه‌هایش شناخته می‌شود. محسن جعفری‌مذهب در مقالهٔ «واپسین ایلخان» توانسته رد او را در دو منبع نوشتاری نشان دهد.
  85. ملک اشرف چوپانی مغلوب جانی بیک شد و برای مدتی تبریز به دست جانی بیک افتاد. در پی مرگ جانی بیک، پسرش بردی بیک که در تبریز بود به پایتخت پدر بازگشت و اخی جوق را در تبریز نهاد.
  86. او از ممدوحان خواجوی کرمانی و از نوادگان خواجه نظام‌الملک توسی بود. خواجوی کرمانی «گوهرنامه» را در ۷۴۶ ه‍.ق به نام او سروده‌است. به نظر می‌رسد این تاریخ پس از دوران وزارت او بوده‌است چرا که در «تاریخ آل مظفر» آمده که از ۷۴۲ تا ۷۵۲ ه‍.ق «خواجه برهان‌الدین ابونصر فتح‌الله» وزارت مبارزالدین محمد را عهده‌دار بوده‌است.
  87. فرزند او «سید جلال‌الدین حسین» (جلالِ عضد) از شاعران آن روزگار بوده‌است. برخی منابع او را صرفاً «شحنهٔ فارس» دانسته‌اند. او را نباید با «سید عضد صراف» از شاعران سدهٔ هشتم هجری اشتباه گرفت.
  88. او از ممدوحان خواجوی کرمانی بود.
  89. باید توجه داشت که مبارزالدین محمد در ۷۴۰ ه‍.ق کرمان را گشود و پایتخت گردانید و در ۷۵۴ ه‍.ق شیراز را به تصرف درآورد و پایتخت کرد.
  90. در این دوره وزارت شاه محمود را خواجه صدرالدین محمد اناری عهده‌دار بوده‌است. از دیگران وزیران شاه محمود می‌توان به خواجه تاج‌الدین محمد مشیزی اشاره کرد که تا پایان عمر شاه محمود (۷۷۶ ه‍.ق) بر سر کار بود.
  91. پس از برکناری و حبس او و نیز کور شدن فرزندش «امیر غیاث‌الدین محمود»، توانست از محل حبس (در کرمان) بگریزد به نزد شاه محمود برود و وزیر او شود.
  92. دستور الوزراء از فردی به نام شیخ خسروشاهی به عنوان وزیر میرزا عمر فرزند تیمور یاد کرده‌است.
  93. به نوشتهٔ دستور الوزراء پدر این شخص یعنی «سید زین‌العابدین» نیز در دوران تیمور و شاهرخ به امر وزارت اشتغال داشته‌است.
  94. پیش از فرمانروایی و در دوران والی‌گری الغ بیگ در فرارود فردی به نام خواجه نصیرالدین نصرالله خوافی (؟–۸۴۵ ه‍.ق.) وزارت او را عهده‌دار بود.
  95. طبق نوشتهٔ دستور الوزراء در اوایل حکومت ابوسعید تیموری به وزارت رسیده‌است که باید پیرامون ۸۵۴ ه‍.ق باشد.
  96. یک بار برکنار شد؛ ولی دوباره در ۸۹۲ ه‍.ق به وزارت رسید
  97. پسر «سید زین‌الدین محمود»، بار نخست توسط «خواجه نظام‌الملک» (خواجه قوام‌الدین نظام‌الملک خوافی) برکنار شد؛ ولی پس از مرگ او در ۹۰۳ ه‍.ق دوباره به وزارت رسید. سپس بار دیگر توسط «خواجه افضل‌الدین محمد [کرمانی]» برکنار شد؛ ولی با مرگ او برای بار سوم به وزارت رسید. (حبیب السیر، جلد ۴، صفحهٔ ۳۳۱)
  98. فرزند «مولانا نظام‌الدین شیخ محمود» و خواهرزادهٔ «خواجه شمس‌الدین محمد بن خواجه سیدی احمد شیرازی» (حبیب السیر، جلد ۴، صفحهٔ ۳۰۰)
  99. شمس‌الدین حسین تبریزی پس از برکناری از وزارت جهانشاه و در هنگام شورش حسن‌علی میرزا بر ضد جهانشاه (پدرش)، به عنوان وزیر حسن‌علی میرزا برگزیده شد. سرانجام پس از شکست حسن‌علی میرزا به خواست جهانشاه و به دستور حسن‌علی میرزا کشته شد. (کتاب دیار بکریه، ص ۳۶۰)