صوفی مازندرانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

محمد صوفی آملی مازندرانی
زادهٔآمل، مازندران، ایران
درگذشتگجرات، هندوستان
پیشهشاعر، صوفی، جهانگرد

محمد صوفی آملی مازندرانی شاعر و صوفی، جهانگرد، اهل علم متخلص به صوفی مازندرانی،

در آمل تولد یافت و در جوانی بنای جهانگردی گذاشت. چندی در شهرهای ایران به سیاحت گذرانید و در کازرون از محضر شیخ ابوالقاسم کازرونی، از مشایخ صوفیان مرشدیۀ آن روزگار، بهره‌مند شد. بعد از آن قصد حج کرد و گویند پانزده سال در مکه ماند و سپس به هند رفت. تقی‌الدین اوحدی و ملا عبدالنبی فخر الزمانی قزوینی او را در هند ملاقات کرده‌اند و نظیری نیشابوری با وی معاشر بوده است. در هند جلال‌الدین صدر متخلص به رضایی، از میان رجال و مشاهیر هند، بیشتر با وی انس داشت و از وی کسب فیض می‌کرد، ولی با این حال او در هند مسافرتهای بسیار کرده و ظاهر در احمدآباد گجرات از دنیا رفته است.[۱][۲]

آن کله که آرزو در او انبار استروزی بینی که جای مور و مار است

نمونه ای از اشعار طبری وی

دل آراما اِدی ماه ناتوانِمجگر پر خار و پر خس دیدگانم
همان دستان که باتَم بی به گردنکنونش چون زنان بر سر زنانم

(ای دل آرام باز ماه ناتوانم، جگر پر از خار و پر از خس است چشمانم، همان دستان که گُفتم باشد به گردنم، اکنون مانند زنان به سر می زنم)

آثار[ویرایش]

  • بت‌خانه
  • ساقی نامه
  • دیوان غزلیات

همچنین دیوان اشعار او در ایران در سال ۱۳۴۹ به کوشش محمدعلی جمال‌زاده و در سال ۱۳۴۷ به کوشش طاهری شهاب به چاپ رسید.[۳]

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. ↑ «لغت‌نامه دهخدا».
  2. ↑ «شورای گسترش زبان فارسی».[پیوند مرده]
  3. ↑ ديوان مولانا محمد صوفي مازندراني از سرايندگان بزرگ سده يازدهم ايران / كتابخانه مركزی و مركز اطلاع رسانی شهرداری اصفهان

منابع[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=صوفی_مازندرانی&oldid=31439969»