طومار - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

طومار، کاغذ نوشته‌های لوله‌شده را می‌گویند.[۱]

کلمه طومار عربی شده واژه‌ای یونانی و به معنی نامه، کتاب، دفتر، صحیفه، مکتوب، نوشته دراز، نوشته لوله کرده، و لوله کاغذ درنوردیده‌است. طوماری، صفت نسبی به معنی خط و قلم جلی (قلم درشت) و در مقابل قلم غباری (قلم و خط بسیار ریز) است[۲][۳][۴].

پیشینه[ویرایش]

ریشهٔ این واژه یونانی است. آن را در مصر باستان از پاپیروس می‌ساخته‌اند. عرض آن بیش از بدستی و درازا گاه تا سی ذراع بوده‌است. در زبان پارسی میانه، به آن frawardag می‌گفتند.

در مصر باستان، ورق‌های پاپیروس را از جهت عرض به‌هم می‌چسبانیدند و از آن نواری طویل ـ گاهی تا چند متر ـ می‌ساختند و سپس روی آن می‌نوشتند. بعدها، این شکل کتابت مورد تقلید جوامع دیگر نیز قرار گرفت و بعضی فرمان‌ها و مکتوبات را به‌صورت طوماری تحریر می‌کردند.

در دوره‌های اسلامی نیز بسیاری از مکتوبات را بر روی کاغذهایی می‌نوشتند که از جانب طول به‌هم متصل می‌شدند و آنها را مانند کتاب‌های خطی آراسته و تذهیب می‌کردند. در عصر قاجار بیشتر قباله‌های ازدواج و وقفنامهها را در کاغذهای طوماری می‌نوشتند. گاهی هم پشت کاغذهای اتصال یافته را برای استحکام بیشتر با پارچه‌ای ظریف آستر می‌کردند[۵][۶] همچنین برای حفاظت طومارها از محفظه یا غلاف چرمی، چوبی، و فلزی استفاده می‌شد[۷].

مزیّت و علّت استفاده[ویرایش]

یکی از مهم‌ترین علل استفاده از طومار، حفظ مطالب زیاد در فضا و حجمی کم است و علت دیگر آن را می‌توان حفاظت اطلاعات مضبوط در آنها از آسیب‌ها و حوادث طبیعی دانست.

پانویس[ویرایش]

  1. فرهنگ فارسی دهخدا
  2. انوری، حسن.
  3. شاد، محمد پادشاه بن غلام محیی‌الدین
  4. قلیچ‌خانی، حمیدرضا
  5. بیانی، مهدی.
  6. مایل هروی، غلامرضا.
  7. نجیب مایل هروی

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ فارسی دهخدا
  • انوری، حسن. فرهنگ بزرگ سخن. ج ۵، ذیل «طومار»؛
  • بیانی، مهدی. کتابشناسی کتاب‌های خطی. به کوشش حسین محبوبی اردکانی. تهران: دانشگاه تهران، ۱۳۵۳؛
  • شاد، محمد پادشاه بن غلام محیی‌الدین. فرهنگ جامع فارسی (آنندراج). ج ۴، ذیل «طومار»؛
  • قلیچ‌خانی، حمیدرضا. فرهنگ واژگان و اصطلاحات خوشنویسی و هنرهای وابسته. ذیل «طومار»؛
  • مایل هروی، غلامرضا. لغات و اصطلاحات فن کتاب‌سازی. ذیل «طومار»؛
  • نجیب مایل هروی. کتاب‌آرایی در تمدن اسلامی. «واژگان نظام کتاب‌آرایی» مشهد: آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، ۱۳۷۲، ص ۵۷۱-.۸۳۲

پیوند به بیرون[ویرایش]