French
Deutschغزالی مشهدی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
احمد غزالی مشهدی (درگذشته به سال ۹۹۵ق) از شاعران عهد صفوی است که به هند رفت و مقامی بلند یافت.
زندگی[ویرایش]
احمد غزالی طوسی مشهدی از شاعران ایرانی مشهور قرن دهم هجری و معاصر و هم دوره عرفی شیرازی، محتشم کاشانی و وحشی بافقی است. او در سال ۹۹۵ ق از دنیا رفت. وی در جوانی به دربار حکومت صفوی راه یافت. سپس به هندوستان گریخت و مورد توجه جلال الدین اکبر قرار گرفت.
آثار[ویرایش]
دیوان شعر و غزلیات وی بارها در هند و ایران چاپ شده‌است. از مهمترین تالیفات دیگر این شاعر بزرگ باید به مثنوی نقش بدیع و مرآت الکاینات اشاره کرد.
نمونه مثنوی[ویرایش]
| خاک دل آن روز که می‌بیختند | شبنمی از عشق برو ریختند | |
| دل که بدان رشحه غم اندود شد | بود کبابی که نمک سود شد | |
| دیدهٔ عاشق که دهد خون ناب | هست همان خون که چکد زان کباب | |
| بی اثر مهر چه آب و چه گل! | بی نمک عشق چه سنگ و چه دل | |
| دل که ز عشق آتش سودا دروست | قطرهٔ خونیست که دریا دروست | |
| به که نه مشغول به این دل شوی | کش ببری گریه چو غافل شوی | |
| نازکی دل سبب قرب تست | گر شکند کار تو گردد درست! | |
| کار چنان کن که درین تیره خاک | دامن عصمت نکنی چاک چاک! | |
| عشق بلند آمد و دلبر غیور | در ادب آویز و رها کن غرور | |
| روی بتان گرچه سراسر خوش است | کشتهٔ آنیم که عاشق کش است |
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- تاریخ ادبیات. ذبیح‌الله صفا، بخش پنجم. انتشارات فردوسی.