فرضیه تسکین حالت منفی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فرضیه تسکین حالت منفی (انگلیسی: Negative-state relief model) بیان می‌کند که انسان یک انگیزه ذاتی برای کاهش خلق و خوی منفی دارد. آبیان می‌کند که انسان یک انگیزه ذاتی برای کاهش خلق و خوی منفی دارد. با درگیر شدن در هر رفتاری که خلق و خوی مثبت را افزایش می‌دهد، از جمله رفتار کمکی، زیرا با ارزش‌های مثبتی مانند لبخند و تشکر همراه است، می‌توان خلق و خوی منفی را کاهش داد؛ بنابراین خلق و خوی منفی، کمک‌کننده بودن را افزایش می‌دهد، زیرا با کمک به دیگران می‌تواند احساسات بد خود را کاهش دهد.^[۱]

منابع[ویرایش]

↑ Baumann, D. J.; Cialdini, R. B.; Kenrick, D. T. (1981). "Altruism as hedonism: Helping and self-gratification as equivalent responses". Journal of Personality and Social Psychology. 40 (6): 1039–1046. doi:10.1037/0022-3514.40.6.1039.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Negative-state relief model». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ ژانویه ۲۰۲۴.

[1] Baumann, D. J.; Cialdini, R. B.; Kenrick, D. T. (1981). "Altruism as hedonism: Helping and self-gratification as equivalent responses". Journal of Personality and Social Psychology. 40 (6): 1039–1046. doi:10.1037/0022-3514.40.6.1039.

[۱]