فرهنگ ترکی-ایرانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فرارود
فرمان دوزبانه گیخاتو خان در زبان‌های ترکی و فارسی

فرهنگ ترکی-ایرانی یا سنت ترکی-ایرانی[۱] ترکیبی فرهنگی در قرن نهم و دهم میلادی در خراسان بزرگ و فرارود بود که امروزه شامل افغانستان، ایران، ازبکستان، ترکمنستان، تاجیکستان، مناطق جزئی قرقیزستان و قزاقستان می‌باشد. ایرانی بودن این ترکیب فرهنگی از وابستگی زبانی و تمدنی آن به ایران ریشه می‌گرفت و از آن لحاظ ترکی بود که برای نسل‌های متمادی تحت حمایت حاکمان ترک تبار قرار داشت.

ریشه[ویرایش]

فرهنگ ترکی-ایرانی یکی از شاخه‌های فرهنگ اسلامی است. دیدگاه نخبگان و طبقه حاکم مسلمان نسبت به مفاهیمی همچون تقوا، ثبات و برتری بیشترین تأثیر را بر جهت‌گیری فرهنگی و اجتماعی این نوع فرهنگ داشت.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. Robert L. Canfield, Turko-Persia in historical perspective , Cambridge University Press, 1991