فهرست اصطلاحات اسلام - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فهرست رو به رو شامل مفاهیم برجسته ای است که که از هم سنت اسلامی و هم عرب مشتق شده اند، که به شکل واژه ها در زبان عربی بیان می شوند.

الف[ویرایش]

أحد

به صورت تحت‌اللفظی "یک." از لحاظ اسلامی احد به معنی یک خدای تنها، یگانه، و بی مانند است. الاحد یکی از اسامی خدا است.

الله[ویرایش]

نام خدا به زبان عربی که بر ذات خدا با جمیع صفات کمالی اطلاق میشود.

ادب[ویرایش]

حفظ حدّ و اندازه هر چیزی و تجاوز ننمودن از آن را ادب گویند.

اذان[ویرایش]

در دین اسلام، ندایی است برای اعلام وقت نماز با الفاظ مخصوص.

احکام[ویرایش]

قانون‌هایی هستند که به صورت مستقیم یا غیر مستقیم نظر دین را در مورد هر کدام از رفتارهای انسان بیان می‌کنند.

اهل بیت[ویرایش]

اعضای خاندان محمد همچنین در بین شیعیان به معصومون معروف است.

اهل کتاب[ویرایش]

پیروان ادیان توحیدی پیش از اسلام با نوعی کتاب مقدس که معتقدند منشاء الهی دارند.

آخرت[ویرایش]

از اصول دین اسلام بازگرداندن انسان پس از مرگ به زندگی در روز قیامت است. بنابر این اصل، همه انسانها در روز قیامت دوباره زنده می‌شوند اعمال آنها در پیشگاه الهی سنجیده می‌شود.

أمیر المؤمنین[ویرایش]

"فرمان دهنده به مومنان" از لحاظ تاریخی عنوان خلیفه بوده است. در بعضی کشورهای مدرن مانند مراکش، امیرالمؤمنین، خانسالار یا سروری مذهبی است.

اخلاق[ویرایش]

بخشی از آموزه‌های دین اسلام که به فضایل و رذایل اعمال انسان میپردازد.

اخلاص[ویرایش]

«اخلاص» و خلوص نيّت، به اين معنا است كه انگيزه تصميم گيرى فقط خدا باشد.

الحمدلله[ویرایش]

عبارتی عربی به معنای همه ستایش ها و حمد ها مخصوص خداوند است.

اللّهم[ویرایش]

این اصطلاح به معنای "ای خدا" ترجمه شده و معادل "یا الله" در نظر گرفته شده است.

ب[ویرایش]

برزخ

جداساز. در قرآن برای توصیف جداساز میان آب شیرین و شور استفاده شده است. در الهیات، جداسازی یک طرفه بین گستره فانی و دنیای روح است که روح وفات یافته از رد می شود و منتظر قضاوت قیامت می ماند.