قائم‌مقام - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قائم‌مقام امروزه به معنی پست دوم یک نهاد یا سازمان دارای اختیارات جانشینی رئیس سازمان است. بنابراین، این صفت به‌معنی جانشین، نایب وموزمناب، نایب رئیس، معاون، معاون اول و … نزدیک می‌باشد.

قائم‌مقام لقبی قاجاری است. لقب قائم‌مقام در سال ۱۲۱۳ زمانی که عباس میرزا به حکومت آذربایجان منصوب شد به وجود آمد و به میرزا عیسی فراهانی اعطا شد که وزیر و نایب ولیعهد در تبریز بود. در دوران قاجار این لقب به وزرای حکمرانان ایالت آذربایجان داده می‌شد.