قانون اساسی تاجیکستان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قانون اساسی تاجیکستان عالی‌ترین متن قانونی در کشور تاجیکستان است.^[۱] این قانون در ۶ نوامبر ۱۹۹۴ میلادی به تصویب رسید.

تاریخچه[ویرایش]

تاجیکستان تا سال ۱۹۲۹ میلادی بخشی از جمهوری شوروی سوسیالیستی ازبکستان بود. در این سال از ازبکستان جدا گردید و به عنوان یک جمهوری مستقل به عضویت اتحاد جماهیر شوروی درآمد.

ولایت مختار کوهستان بدخشان[ویرایش]

ولایت مختار کوهستان بدخشان بخشی از جمهوری تاجیکستان است،^[۲] نمایندگان این ولایت در مجلس کشور بدون در نظر گرفتن معیار جمعیت انتخاب می‌شوند^[۳] و یکی از هفت عضو دادگاه قانون اساسی از این ولایت برگزیده می‌شود.

اصول[ویرایش]

• مرکز جمهوری تاجیکستان شهر دوشنبه است.^[۴]
• این قانون زبان رسمی کشور را [فارسی] تاجیکی قرار داده و روسی را زبان ارتباط میان ملت‌ها نامیده‌است^[۵] استفاده از زبان‌های دیگر را به رسمیت شناخته و اجازۀ برگزاری جلسات دادرسی به زبان اکثریت مردم محل را داده‌است^[۶]
• غیردینی بودن حکومت^[۷]
• منشأ مردمی قدرت حکومت^[۸]
• به رسمیت شناختن حق مالکیت خصوصی^[۹]
• نمایندگان مجلس و رئیس‌جمهور برای یک دورهٔ پنج‌ساله انتخاب می‌شوند. داوطلب شدن برای شرکت در انتخابات مجلس به ۲۵ سال و ریاست‌جمهوری ۳۵ تا ۶۵ نیاز دارد.^[۱۰]
• داوطلب شدن برای ریاست جمهوری نیاز به ۳۵ تا ۶۵ سال سن، تسلط بر زبان تاجیکی و سکونت در ده سال پیش از انتخابات در خاک تاجیکستان دارد.^[۱۱]

مقدمه[ویرایش]

ساختار[ویرایش]

این قانون در ده بخش و یکصد اصل تنظیم شده‌است.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• قانون اساسی جمهوری شوروی سوسیالیستی تاجیکستان
• فهرست قانون‌های اساسی کشورها
• قانون اساسی
• رئیس‌جمهور تاجیکستان

منابع[ویرایش]

• «قانون اساسی جمهوری تاجیکستان»، قوانین اساسی فدراسیون روسیه و جمهوریهای آسیای مرکزی، ترجمهٔ الهه کولائی، تهران: دادگستر، ۱۳۷۷، شابک ۹۶۴-۶۳۵۲-۲۷-۸

متن مربوطه در ویکی‌نبشته: قانون اساسی جمهوری تاجیکستان