لهجه نجف‌آبادی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

لهجه نجف‌آبادی یکی از لهجه‌های زبان پارسی است. فارسی نجف‌آبادی لهجه‌ای از فارسی معیار است که با آن تفاوت‌های آوایی، واژگانی و گهگاه ساخت‌واژه‌ای دارد. تفاوت لهجه نجف‌آبادی با دیگر لهجه‌های زبان پارسی، هم در زیر و زبر آوایش واژه‌ها می‌باشد، و هم در آهنگ ادای جمله‌ها است. لهجه نجف‌آبادی از نظر واژگان شبیه لهجه اصفهانی و از نظر بیان مانند لهجه شهرضایی است. در این لهجه بسیاری از کلمات کش‌دار ادا می‌شوند که آن را نسبت به لهجه اصفهانی متمایز می‌کند.^[۱] کلمات خاص لهجهٔ نجف‌آبادی اکثراً وام‌گرفته از اصفهانی، زبان‌های ایران مرکزی، لری، عربی و مختصری ترکی است.

نمونه‌هایی از وام‌واژه‌ها:

اصفهانی: یخده، دایزه، خارسو، بوسوره و …

زبان‌های مرکزی ایران: سُبا (فردا)، مُن (من)

لری: هالولت (هالو ولد، برادر زن)، گپ، نحوه ادای مصوت اُ در کلماتی مانند کوچه و خون. این مصوت در حالتی بین مصوت‌های ای و او بیان می‌شود.

عربی: حی باش (عجله کن)، عوج

ترکی: یُغور

برخی از واژه‌ها مختص همین شهر بوده و در جاهای دیگر قابل فهم نیست.

منابع[ویرایش]