French
Deutschماهیار - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ماهیار در شاهنامه پیری یکصد و شصت و چهار ساله بود که هنگام یافتن گنج جمشید توسط بهرام گور و بخش آن بین مردم، برخاست و بهرام را ستود.[۱]
| یکی پیر بُد، نام او ماهیار | شده سال او بر صد و شصت و چار | |
| چو آواز بشنید برپای خاست | چنین گفت کای مهتر داد و راست | |
| خبر یافتیم از فریدون جم | وزان نامداران به هر بیش و کم | |
| چو تو شاه نشنید کس در جهان | امید کهانی و فرّ مهان |
همچنین در شاهنامه از شخص دیگری به نام ماهیار گوهرفروش نام برده شده که پدر آرزو همسر بهرام گور است.[۲]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- جهانگیری، علی (۱۳۶۹)، فرهنگ نام‌های شاهنامه، تهران: انتشارات برگ
شخصیت‌های شاهنامه | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| شاهنشاهان |
| ||||||||||||||||
| پهلوانان |
| ||||||||||||||||
| وزیران | |||||||||||||||||
| زنان | |||||||||||||||||
| دیگران | |||||||||||||||||