مایک تایسون - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مایک تایسون
تایسون در ۲۰۲۳
نام هنگام تولدمایکل جرارد تایسون
زادهٔ۳۰ ژوئن ۱۹۶۶ ‏(۵۷ سال)
نیویورک، ایالات متحده
ملیتآمریکایی
همسر(ها)رابین گیونز (۱۹۸۸–۱۹۸۹)
مونیکا ترنر (۲۰۰۳–۱۹۹۷)
لاکیها اسپایسر (ا. ۲۰۰۹)
فرزندان۷
پیشهٔ بوکس
آمار
لقب(ها)
  • مرد آهنی
  • پسر دینامیت
  • بدترین مرد روی زمین


وزن(ها)سنگین‌وزن
قد۱٫۷۸ متر (۵ فوت ۱۰ اینچ)
بازهٔ دستان۷۱ اینچ (۱۸۰ سانتی‌متر)
طرز ایستادنارتودکس
سوابق بوکس
مجموع مبارزه‌ها۵۸
تعداد برد۵۰
برد با ناک‌اوت۴۴
تعداد باخت۶
بدون نتیجه۲
وبگاهوبگاه رسمی
سابقه مدال
بوکس آماتور مردان
بازی‌های المپیک نوجوانان AAU
مدال طلا – جایگاه اول ۱۹۸۲ کارولینای شمالی سنگین‌وزن
مدال طلا – جایگاه اول ۱۹۸۲ تنسی سنگین‌وزن
دستکش‌های طلایی
مدال طلا – جایگاه اول ۱۹۸۴ نیویورک سنگین‌وزن

مایکل جرارد تایسون (به انگلیسی: Michael Gerard "Mike" Tyson) (زادهٔ ۳۰ ژوئن ۱۹۶۶ در نیویورک) مشت‌زن بازنشستهٔ آمریکایی است که در بین سال‌های ۱۹۸۵ تا ۲۰۰۵ در دستهٔ سنگین‌وزن رقابت می‌کرد. او در دوران حرفه‌ای خود با نام‌های مایک آهنی،[۱] پسر دینامیت و بعدها نیز بدترین مرد روی سیاره مشهور شد.[۲] تایسون به عنوان یکی از برترین بوکسورهای سنگین‌وزن در تمام ادوار شناخته می‌شود. که از ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۰ قهرمان بلامنازع و بدون شکست جهان بود. او ۱۹ مبارزه ابتدایی خود را با ناک‌اوت پیروز شد که ۱۲ مبارزه را در راند اول تمام کرد. او تا اکنون جوان‌ترین قهرمان بوکس حرفه‌ای سنگین‌وزن با ۲۰ سال و۴ماه و۲۲ روز سن است[۳] و همچنین اولین بوکسور سنگین‌وزنی بود که همزمان کمربند قهرمانی شورای جهانی مشت‌زنی، اتحادیه جهانی مشت‌زنی و فدراسیون بین‌المللی مشت‌زنی را تصاحب کرد. تایسون در خارج از رینگ نیز یک شخصیت ورزشی مشهور بوده‌است.

در ۱۹۸۸ در یک مبارزهٔ به‌یادماندنی در ۹۱ ثانیه مایکل اسپینکز را ناک‌اوت کرده و اولین شکست او را رقم زد و ۲۰ میلیون دلار جایزهٔ مسابقه را برد.[۴] تایسون برای مدتی شکست‌ناپذیر به‌نظر می‌رسید تا این که در ۱۹۹۰ در مقابل باستر داگلاس،در یکی از روزهای ناخوشایند تاریخ بوکس شکست خورد.[۵] او در سال ۱۹۹۲ به‌جرم تجاوز جنسی به ۱۹ سال حبس محکوم شد و پس از ۳ سال آزاد شد.[۶][۷][۸]

پس از آزادی در سال۱۹۹۵،در یک سری از مسابقات بازگشتی شرکت کرد و در سال ۱۹۹۶ توانست کمربند قهرمانی شورای جهانی بوکس و اتحادیه جهانی بوکس را پس بگیرد و به این ترتیب در کنار قهرمانانی همچون محمد علی کلی، فلوید پترسون،ایواندر هالیفیلد و تیم ویترسپون قرار بگیرد که توانستند یک بار دیگر دیگر قهرمانی جهانی سنگین‌وزن را به دست بیاورند پس از آن که آن را از دست دادند. در همان سال در یک بازی حساس و باور نکردنی با ایواندر هالیفید،با توقف داور در راند یازدهم،کمربند اتحادیه جهانی بوکس را از دست داد. مسابقه برگشت آنها در سال ۱۹۹۷ در راند چهارم با اخراج شدن تایسون به دلیل گازگرفتن گوش ایواندر هالیفیلد پایان یافت و برای مدتی از مسابقات محروم شد. تایسون به خاطر سبک وحشیانه و ترسناک بوکسش و همچنین رفتارش در خارج و داخل رینگ مشهور بود که به گفته خودش از سانی لیستون الهام گرفته‌است. کسی که به عنوان ترسناک‌ترین مرد تاریخ بوکس شناخته می‌شود.[۹][۱۰][۱۱]

در ۱۹۹۸ در موسیقی هیپ هاپ یا رپ .Second Round K.O حضور یافت. در ۱۹۹۹ دوباره به‌مدت کوتاهی زندانی شد. در سال ۲۰۰۲ دوباره شانس بازپس‌گیری عنوان قهرمانی خود را به‌دست‌آورد. او در نشست خبری پیش از مسابقه با لنوکس لوئیس به رقیب خود حمله‌ور شد و بر روی رینگ در راند هشتم ناک‌اوت شد. تایسون در سال ۲۰۰۶ پس از دو باخت پیاپی به دنی ویلیامز و کوین مک‌براید، با رکورد ۵۸ مسابقه، ۵۰ بُرد (۴۴ ناک‌اوت)، ۶ باخت و ۲ مسابقهٔ ناتمام، از ورزش حرفه‌ای کناره‌گیری کرد.

او با ۸۸ درصد پیروزی با ناک‌اوت، در فهرست ۱۰۰ مشت‌زن برتر تاریخ به انتخاب مجلهٔ رینگ در ردهٔ شانزدهم قرار گرفت.[۱۲][۱۳] وی همچنین در فهرست «سخت‌ترین مشت‌زنان سنگین‌وزن جهان» با انتخاب ای‌اس‌پی‌ان در رتبهٔ نخست قرار دارد.[۱۴] اسکای اسپورت او را با عنوان «وحشی‌ترین مبارز احتمالی تاریخ که وارد یک رینگ حرفه‌ای شده» توصیف کرد.[۱۵] نام او در تالار بین‌المللی مشاهیر بوکس ثبت شده‌است.

وی در طول دوران حرفه‌ای خود تا سال ۲۰۰۶ میلادی درآمدی بالغ بر ۳۰۰ میلیون دلار کسب کرد، که بیشتر این درآمد در اثر مصرف الکل از بین رفت به‌طوری که در سال ۲۰۱۶ مجله فوربس دارایی وی را حدود یک میلیون دلار تخمین زده بود.

از حضور او در نمایش‌های تلویزیونی می‌توان حضور دو دقیقه ای اش را در سریال آشنایی با مادر که از شبکهٔ سی‌بی‌اس پخش می‌شد، و همچنین حضور در پارت اول و دوم فیلم سینمایی خماری و حضور در فیلم سینمایی ایپ من۳ و بازی جدیدش در فیلم سینمایی کیک بوکسر۲ و فروشنده چینی و علاوه بر آن حضور در موزیک ویدیویی از امینم بنام گودزیلا(Godzilla) که در سال ۲۰۲۰ پخش شد، اشاره کرد. وی در نوجوانی به دلیل شرایط سخت زندگیش ترک تحصیل کرد.

اوایل زندگی[ویرایش]

مایکل جرارد تایسون در ۳۰ ژوئن ۱۹۶۶ در براونویل، بروکلین، نیویورک متولد شد.[۱۶] او یک برادر بزرگ‌تر به نام رودنی (متولد ۱۹۶۱) و یک خواهر بزرگ‌تر به‌نام دنیس داشت که در فوریهٔ ۱۹۹۰ در اثر حملهٔ قلبی در ۲۴سالگی درگذشت.[۱۷][۱۸] پدر خونی تایسون در شناسنامه‌اش با عنوان "Purcell Tyson" (که از جامائیکا بود) ذکر شده‌است، اما مردی که تایسون به‌عنوان پدرش شناخته شده بود جیمی کرکپاتریک بود. کرکپاتریک از گایر تاون، کارولینای شمالی و یکی از برترین بازیکنان بیس‌بال آن محله بود. کرکپاتریک ازدواج کرد و یک فرزند پسر متولد شد بنام جیمی لی کرکپاتریک، نیمه برادر تایسون، که به بازی او در تیم فوتبال دبیرستان شارلوت در سال ۱۹۶۵ کمک می‌کند. در سال ۱۹۵۹، جیمی کرکپاتریک خانواده خود را ترک کرد و به بروکلین رفت و در آنجا با مادر تایسون، لورنا مای (اسمیت) تایسون آشنا شد. کرکپاتریک مرتباً در سالن‌های استخر، قمار می‌کرد و در خیابان‌ها ولو می‌شد. تایسون گفت: "پدر من فقط یک مرد معمولی در خیابان بود که در دنیای خیابان‌ها گرفتار شد". کیرکپاتریک در حدود زمان تولد مایک، مادر و خانواده تایسون را رها کرد و مادر تایسون به تنهایی از فرزندان مراقبت کرد. کرکپاتریک در سال ۱۹۹۲ در گذشت.

این خانواده در بدفورد-استویوزانت زندگی می‌کردند تا اینکه هنگامی که تایسون ۱۰ ساله بود فشار مالی آنها ملزم به نقل مکان به براونزویل کرد. مادر تایسون شش سال بعد درگذشت، و سرپرستی تایسون ۱۶ ساله را به مدیر بوکس و مربی Cus D'Amato که سرپرست قانونی وی بود، واگذار کرد. تایسون بعداً گفت، "من هرگز مادرم را از دیدنم خوشحال و مفتخر نکردم: او فقط من را به عنوان یک بچه وحشی که در خیابان‌ها می‌پلکیدم، می‌دانست و با لباس‌های جدیدی به خانه می‌آمد که می‌دانست که من هزینه آن را نمی‌پردازم. هیچ وقت فرصتی برای صحبت با او یا اطلاع از او پیدا نمی‌کردید. از نظر حرفه ای، هیچ تأثیری ندارد، اما از نظر عاطفی و شخصی نیز خرد می‌شود.

در تمام دوران کودکی، تایسون در محله‌های اطراف پر از جرایم بسیار زیاد زندگی می‌کرد. طبق مصاحبه ای، اولین دعوای وی با جوانی بزرگتر انجام شده بود که سر یکی از کبوترهای تایسون را کنده بود. تایسون بارها دستگیر شد و مرتکب جنایات کوچک و نبرد با کسانی شد که صدای بلند او را مسخره می‌کردند. در سن ۱۳ سالگی، ۳۸ بار دستگیر شده بود. او تحصیل را مدرسه پسران در تریون، جانستاون، نیویورک به پایان رسانید. توانایی و استعداد بوکس تایسون در آنجا توسط بابی استوارت، مشاور بازداشتگاه نوجوان و بوکسور سابق کشف شد. استوارت تایسون را به عنوان یک مبارز برجسته در نظر گرفت و چند ماه قبل از معرفی وی به کاس داماتو، او را آموزش داد. تایسون از دبیرستان به عنوان اینکه به سن جوانی رسیده بود اخراج شد. وی در سال ۱۹۸۹ دکترای افتخاری در «نامه‌های انسانی» را از دانشگاه ایالتی مرکزی دریافت کرد. کوین رونی (Kevin Rooney) بوکسور سابق و مربی نامدار تایسون را آموزش داد، و گاهی اوقات توسط تدی اطلس نیز به او کمک می‌کرد، اگرچه اطلس در ۱۵ سالگی توسط D'Amato برکنار شد. کوین رونی سرانجام تمام وظایف آموزشی این جنگنده جوان را بر عهده گرفت.

ورزش غیرحرفه‌ای[ویرایش]

تایسون به‌عنوان یک مشت‌زن مبتدی، در بازی‌های المپیک نوجوانان ۱۹۸۱ و ۱۹۸۲ موفق به کسب مدال‌های طلا شد.[۱۹] وی در سال ۱۹۸۱ «و کورتز» و در ۱۹۸۲ «کلتون براون» را شکست داد. او دو بار به‌عنوان آماتور با هنری تیلمن مبارزه کرد و هر دو مبارزه را با رأی داوران باخت. تیلمن در بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۸۴ لس آنجلس موفق به کسب مدال طلای سنگین‌وزن شده بود.[۲۰]

ورزش حرفه‌ای[ویرایش]

مایکل جرارد «مایک» تایسون

قدم در راه ستاره شدن[ویرایش]

تایسون نخستین مسابقهٔ حرفه‌ای خود را در ۱۸ سالگی در ۶ مارس ۱۹۸۵ در آلبانی، نیویورک انجام داد. او با ناک‌اوت فنی در راند اول، هکتور مرسدس را شکست داد. او در سال اول خود به‌عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای ۱۵ مبارزه داشت.[۲۱] تایسون در مبارزه‌های مکررش، ۲۶ مبارزه از ۲۸ مبارزهٔ اول خود را با ناک‌اوت یا ناک‌اوت فنی پیروز شد. ۱۶ نفر از آن‌ها در راند اول ناک‌اوت شدند.[۲۲] دایرهٔ حریفان وی به‌تدریج به حریفانی بین‌المللی و سرشناس افزایش یافت، حریفانی مانند جیمز تیلیس، دیوید جاکو، جس فرگوسن، میچ گرین و مارویس فرازیر. پیروزی‌های وی توجه رسانه‌ها را به‌خود جلب کرد و تایسون به‌عنوان قهرمان بزرگ بعدی سنگین‌وزن معرفی شد. داماتو (D'Amato) در نوامبر ۱۹۸۵ در اوایل زندگی حرفه‌ای تایسون درگذشت، برخی تصور می‌کنند که مرگ او عامل اصلی بسیاری از مشکلاتی بود که تایسون با پیشرفت زندگی و حرفهٔ خود تجربه کرد.[۲۳]

نخستین مبارزهٔ تایسون با پوشش تلویزیونی سراسری در ایالات متحده در ۱۶ فوریهٔ ۱۹۸۶ در هیوستون فیلدهاوس در تروی، نیویورک در برابر جسی فرگوسن، برگزار شد و توسط ABC Sports پوشش داده شد.[۲۴] تایسون در راند پنجم فرگوسن را با یک ضربه آپرکات و شکستن بینی او ناک‌داون کرد. در راند ششم، فرگوسن در تلاشی آشکار برای جلوگیری از خوردن ضربات بیشتر، شروع به نگه‌داشتن و مهار تایسون کرد. داور بعد از چندین بار توصیه به فرگوسن برای اطاعت از دستورهای خود برای ترغیب او به بوکس، در نهایت مبارزه را نزدیک به میانهٔ راند ششم متوقف کرد. در ابتدا این مبارزه با رد صلاحیت (DQ) حریف برای تایسون حکم داده شد. پس از اعتراض تایسون، این حکم با ناک‌اوت فنی (TKO) به پیروزی «تغییر یافت».

در ماه ژوئیهٔ همان سال، پس از ثبت شش پیروزی دیگر با ناک‌اوت، تایسون با مارویس فرازیر، رقیب سابق عنوان قهرمانی جهان در گلینز فالز، نیویورک در یکی دیگر از پخش‌های مستقیم ABC Sports، مبارزه کرد. تایسون به‌راحتی پیروز شد و در زنگ شروع بازی، فرازیر را با یک ضربهٔ شدید آپرکات در ثانیه ۳۰ام مبارزه، به زمین انداخت.

در ۲۲ نوامبر ۱۹۸۶، تایسون به‌عنوان اولین مبارزهٔ خود، فرصت مبارزه در برابر تروور بربیک برای مسابقات قهرمانی سنگین‌وزن شورای جهانی بوکس (WBC) را به‌دست‌آورد. تایسون در راند دوم با ناک‌اوت فنی (TKO) حریف خود و با سن ۲۰ سال و ۴ ماه، جوان‌ترین قهرمان سنگین‌وزن این مسابقات، در تاریخ شد.[۲۵] عملکرد برتر تایسون تحسین‌های بسیاری را به همراه داشت.[۲۶]

تایسون تمامی بوکسورهای برجسته را با قدرت خود مرعوب کرد و مبارزات او همراه با سرعت فوق‌العادهٔ دست، دارای دقت، هماهنگی و زمان‌بندی بود. تایسون همچنین توانایی‌های قابل توجه دفاعی داشت و با سبک خاصی که مربی‌اش کاس داماتو آموزش داده بود، جلوی ضربات حریف، از خود دفاع می‌کرد.[۲۷][۲۸] تکنیک ضربات انفجاری (پانچ) تایسون در ضربات هوک یا آپرکات، نقش بزرگی در پیروزی در برابر حریفان تایسون داشت.[۲۹]

قهرمان بلامنازع[ویرایش]

انتظارات از تایسون بسیار زیاد بود، و او برای پیروزی در سری مسابقه‌های اتحادیه برای ردهٔ سنگین‌وزن آماده بود. تورنمنتی که بدون شک برای ساختن یک قهرمان سنگین‌وزن طراحی شده بود. تایسون در ۷ مارس ۱۹۸۷ در لاس وگاس، نوادا از عنوان خود در برابر جیمز اسمیت دفاع کرد. وی در این مبارزه، با رأی داوران برنده اعلام شد.[۳۰] وی در در ماه مه ناک‌اوت فنی و در راند ششم پینکلون توماس را شکست داد.[۳۱] در ۱ اوت، او عنوان فدراسیون بین‌المللی بوکس (IBF) را از تونی تاکر در دوازده راند به اتفاق آرا با نتایج ۱۱۹–۱۱۱، ۱۱۸–۱۱۳ و ۱۱۶–۱۱۲ گرفت.[۳۲] تایسون نخستین بوکسور سنگین‌وزنی شد که در یک زمان، صاحب هر سه کمربند اصلی WBA ,WBC و IBF شد. نبرد دیگر، در اکتبر همان سال، با پیروزی تایسون در مقابل تایرل بیگز دارندهٔ مدال طلای فوق‌سنگین المپیک ۱۹۸۴، با ناک اوت در راند هفتم به پایان رسید.[۳۳]

در این دوره، تایسون مورد توجه شرکت بازی‌سازی نینتندو قرار گرفت. پس از مشاهده یکی از دعواهای تایسون، مدیرعامل نینتندو آمریکا، مینورو آراکاوا تحت تأثیر «قدرت و مهارت» این مبارز قرار گرفت و او را بر آن داشت تا به تایسون پیشنهاد دهد تا در تولید بازی‌های سیستم سرگرمی نینتندو با آن‌ها همکاری کند. بازی آرکید نینتندو با نام Mike Tyson's Punch-Out!!، در ۱۹۸۷ منتشر شد که با استقبال خوبی روبرو شد و بیش از یک میلیون نسخه از آن، فروخته شد.[۳۴]

تایسون در سال ۱۹۸۸ سه مبارزه داشت. او در ۲۲ ژانویهٔ ۱۹۸۸ با لری هولمز روبرو شد. این قهرمان افسانه‌ای سابق با ناک‌اوت در راند چهارم از تایسون شکست خورد.[۳۵] این تنها باخت با ناک‌اوتی بود که هولمز در طول ۷۵ دوره مسابقهٔ حرفه‌ای خود متحمل شد. سپس در ماه مارس، تایسون با تونی تابس در توکیوی ژاپن به رقابت پرداخت و در میان کارهای تبلیغاتی و بازاریابی خود، موفق به یک پیروزی آسان در راند دوم با ناک‌اوت شد.[۳۶]

در تاریخ ۲۷ ژوئن ۱۹۸۸، تایسون با مایکل اسپینکز روبرو شد. این مبارزه پس از ۹۱ ثانیه پایان یافت که تایسون اسپینکس را در راند نخست، ناک‌اوت کرد. بسیاری این زمان را اوج شهرت و توانایی بوکس تایسون می‌دانند.[۳۷][۳۸]

جنجال‌ها و افول[ویرایش]

در این دوره، مشکلات تایسون در خارج از رینگ آغاز شد. ازدواج او با رابین گیونز به‌سمت طلاق پیش می‌رفت[۳۹] و قرارداد آیندهٔ او در معرض خطر قرار گرفته بود.[۴۰] در اواخر سال ۱۹۸۸، تایسون از مدیر خود بیل کیتون جدا شد و مربی قدیمی‌اش کوین رونی را اخراج کرد.[۴۱] در سال ۱۹۸۹، تایسون تنها دو مبارزه در میان آشفتگی‌های شخصی خود انجام داد. او در ماه فوریه مقابل فرانک برونو بوکسور بریتانیایی قرار گرفت. برونو موفق شد تایسون را در پایان راند اول بیهوش کند،[۴۲] اما تایسون در راند پنجم برونو را ناک‌اوت کرد. تایسون سپس کارل «حقیقت» ویلیامز را در راند نخست در ماه ژوئیه ناک‌اوت کرد.[۴۳]

تایسون در یک مبارزه در ۱۱ فوریهٔ ۱۹۹۰ قهرمانی بلامنازع خود را با شکست در مقابل باستر داگلاس در توکیو از دست داد.[۴۴] تایسون در راند هشتم داگلاس را با یک آپرکات نقش بر زمین کرد اما داگلاس پیش از پایان شمارش داور، از زمین برخاست و در دو راند بعدی ضربهٔ سنگینی به تایسون زد. پس از مبارزه، همراهان تایسون اعتراض داشتند که شمارش داور کند بوده و بیش از ده ثانیه طول کشیده تا داگلاس دوباره روی پای خود بیاید.[۴۵] ۳۵ ثانیه پس از آغاز راند دهم، داگلاس یک آپرکات وحشیانه را اجرا کرد و به‌دنبال آن با اجرای یک فن ترکیبی از چهار پانچ و هوک، تایسون را برای نخستین بار در دوران حرفه‌ای خود به زمین زد. پس از شمارش توسط داور اوکتاویو میران تایسون، در این مبارزه، شکست خورد.[۴۶] با وجود این باخت تکان‌دهنده، تایسون گفته‌است که باخت به داگلاس بزرگ‌ترین لحظهٔ زندگی حرفه‌ای او بوده‌است. وی می‌گوید: «من به آن مبارزه نیاز داشتم تا از خود یک فرد و مبارز بهتر بسازم. من دیدگاه وسیع‌تری از خودم و بوکس دارم»[۴۷]

محکومیت به تجاوز، زندان و تغییر[ویرایش]

تایسون در ژوئیهٔ سال ۱۹۹۱ به‌جرم تجاوز به دختری ۱۸ساله به‌نام دزیره واشینگتن در میس‌بلک رود آیلند، در اتاق هتلی در ایندیاناپلیس، دستگیر شد. دادگاه تجاوز جنسی تایسون از ۲۶ ژانویه تا ۱۰ فوریهٔ ۱۹۹۲ در دادگاه عالی شهرستان ماریون صورت گرفت.[۴۸]

تأیید نسبی ادعای واشینگتن از طریق شهادت رانندهٔ تایسون انجام شد که وضعیت شوکه‌شدهٔ دزیره واشینگتن را پس از حادثه تأیید کرد. شهادتی دیگر از سوی پزشک بخش اورژانس ارائه شد که بیش از ۲۴ ساعت پس از حادثه، واشینگتن را معاینه کرد و تأیید کرد که وضعیت جسمانی واشینگتن با تجاوز جنسی مطابقت داشته.[۴۹]

تحت بررسی مستقیم وینسنت جی. فولر، وکیل مدافع، تایسون ادعا کرد که همه چیز با رضایت کامل واشینگتن اتفاق افتاده‌است و او ادعا کرد که وی را مجبور نکرده‌است. هنگامی که وی توسط دادستان ارشد گریگوری گاریسون مورد بازپرسی قرار گرفت، تایسون ادعاهای مبنی بر اغفال واشینگتن را رد کرد و اصرار داشت که خود او می‌خواسته با او رابطه جنسی داشته باشد. در تاریخ ۱۰ فوریهٔ ۱۹۹۲ پس از جلسهٔ رأی هیئت منصفه که ۱۰ ساعت به‌طول انجامید، مایک تایسون به اتهام تجاوز به عنف، محکوم شد.[۵۰][۵۱]

تایسون تحت وکالت الن درشویتس، دادخواست تجدیدنظر در مورد محکومیت را به دادگاه ارائه کرد و با استناد به سابقهٔ رفتارهای جنسی گذشتهٔ قربانی، محرومیت از سه شاهد بالقوه درخواستی برای تجدیدنظر صادر کرد. دادگاه تجدیدنظر ایندیانا رأی به محکومیت تایسون داد.[۵۲]

در ۲۶ مارس ۱۹۹۲، تایسون به شش سال زندان به همراه چهار سال حبس تعلیقی محکوم شد.[۵۳] وی علی‌رغم این‌که در زمان وقوع جنایت ۲۵ سال سن داشت، در آوریل ۱۹۹۲ به مرکز بازپروری جوانان ایندیانا (در حال حاضر مرکز اصلاحات Plainfield) فرستاده شد و در مارس ۱۹۹۵ پس از گذراندن کمتر از سه سال از شش سال محکومیتش از زندان آزاد شد.[۵۴][۵۵]

به‌طور گسترده گزارش شده که تایسون در زندان به اسلام گروید و نام عربی مالک عبد العزیز را اختیار کرد.[۵۶] (البته برخی منابع گزارش کرده‌اند او نام مالک شباز را اختیار کرد).[۵۷] به هر روی تایسون اظهار داشته که گرویدنش به اسلام پیش از ورود به زندان رخ داده، ولی تلاشی برای اصلاح اطلاعات غلط در رسانه‌ها انجام نداده.[۵۸] تایسون به‌دلیل محکومیتش، با عنوان مجرم جنسی درجه ۲ ثبت شده‌است.[۵۹][۶۰][۶۱]

بازگشت[ویرایش]

پس از آزادی از زندان، تایسون به راحتی در مبارزات خود مقابل پیتر مکنیلی (Peter McNeeley) و باستر ماتیس جونیور (.Buster Mathis Jr) پیروز شد. نخستین مبارزهٔ تایسون پس از آزادی، برای تلویزیون PPV بیش از ۹۶ میلیون دلار در سراسر جهان درآمد داشت که ۶۳ میلیون دلار آن در ایالات متحده بود. مشاهده این مبارزه توسط ۱٫۵۲ میلیون خانه خریداری شده‌است، و هم سابقه مشاهده PPV و هم سوابق درآمدی را نشان می‌دهد. مبارزه ۸۹ ثانیه ای انتقاداتی را برانگیخت که مدیریت تایسون برای اطمینان از پیروزی‌های آسان برای بازگشت وی، «قوطی‌های گوجه فرنگی» را ترسیم کرد. مبارزه تایسون - مکنیلی در لیست ۵۰ مورد از بزرگ‌ترین لحظات ورزشی تلویزیون در تمام دوران در سال ۱۹۹۸ بود.

تایسون با برتری در قهرمانی WBC مقابل فرانک برونو در مارس ۱۹۹۶، یک کمربند را دوباره بدست آورد. این دومین مبارزه بین این دو بود و تایسون در راند سوم برونو را شکست داد. در سال ۱۹۹۶، لنوکس لوئیس ۱۳٫۵ میلیون دلار ضمانت برای مبارزه با تایسون را رد کرد. این تا به امروز بالاترین کیف پول مبارزه لوئیس بوده‌است. لوئیس سپس ۴ میلیون دلار از دون کینگ پذیرفت تا کنار بگذارد و به تایسون اجازه دهد به جای ۳۰ میلیون دلار با بروس سلدون بجنگد با این هدف که اگر تایسون سلدون را شکست دهد، بعد با لوئیز مبارزه کند. تایسون در سپتامبر همان سال با شکست دادن سلدون قهرمان در راند اول، کمربند WBA را تصاحب کرد. سلدون بخاطر فروپاشی در برابر مشت‌های تایسون به شدت مورد انتقاد قرار گرفت و در مطبوعات مجخنحبوب مورد تمسخر قرار گرفت.

مبارزات تایسون-هالیفیلد[ویرایش]

تایسون در مقابل هالیفیلد (۱)

تایسون تلاش کرد تا از عنوان WBA در برابر ایواندر هالیفیلد که در چهارمین مبارزه برگشت خود بود دفاع کند. هالیفیلد در سال ۱۹۹۴ به دنبال از دست دادن قهرمانی خود به مایکل مورر بازنشسته شد.

در ۹ نوامبر ۱۹۹۶، در لاس وگاس، نوادا، تایسون در مسابقه ای که از آن با عنوان «سرانجام» یاد شد، با هالیفیلد روبرو شد. در یک گردش سریع و حیرت‌انگیز از وقایع، هالیفیلد، که تقریباً هیچ شانس پیروزیی توسط مفسران بی شمار به او داده نشد، تایسون را با ناک اوت فنی شکست داد وقتی داور مسابقه میچ هالپرن در راند یازدهم مسابقه را متوقف کرد، هالیفیلد دومین بوکسوری بود که سه بار کمربند قهرمانی دسته سنگین‌وزن را کسب کرد. پیروزی هالیفیلد با اتهاماتی از سوی تیم تایسون در مورد ضربات مکرر هالیفیلد به سر تایسون در طول راند همراه بود. اگرچه ضربه‌های سر توسط داور تصادفی تلقی شد. مسابقه بعدی آنها تبدیل به یک مشاجره می‌شوند.

تایسون در مقابل هالیفیلد (۲) و پس از آن

تایسون و هالیفیلد دوباره در ۲۸ ژوئن ۱۹۹۷ به مبارزه پرداختند. در ابتدا قرار بود هالپرن داور شود، اما پس از اعتراض اردوی تایسون، هالپرن به نفع میلز لین کنار رفت. بازی برگشت بسیار پیش‌بینی شده با نام صدا و خشم "The Sound and The Fury" لقب گرفت و در ام جی ام گرند گاردن آرنای (MGM Grand Garden Arena) لاس وگاس، محل اولین دوره برگزار شد. این یک رویداد پر سود بود و حتی بیشتر از اولین دوره اول جلب توجه کرد و ۱۰۰ میلیون دلار درآمد داشت. تایسون ۳۰ میلیون دلار و هالیفیلد ۳۵ میلیون دلار، بالاترین کیف پول بوکس حرفه ای تا سال ۲۰۰۷ را دریافت کردند. این مبارزه توسط ۱٫۹۹ میلیون خانوار خریداری شد و یک رکورد نرخ خرید برای هر بازدید را که تا ۵ مه ۲۰۰۷ به خود اختصاص داد، این رکورد در جریان مسابقه اسکار د لا هویا و فلوید می‌ودر شکسته شد.

به زودی برای تبدیل شدن به یکی از بحث برانگیزترین رویدادهای ورزشی مدرن، این مبارزه در پایان دور سوم متوقف شد، با این که تایسون به‌دلیل گاز گرفتن هر دو گوش هالیفیلد رد صلاحیت شد. اولین باری که تایسون او را گاز گرفت، مسابقه موقتاً متوقف شد. داور میلز لین دو امتیاز از تایسون گرفت و مبارزه از سر گرفت. با این حال، پس از از سرگیری مسابقه، تایسون دوباره او را گاز گرفت و در نتیجه رد صلاحیت وی شد و هالیفیلد در این مسابقه پیروز شد. گاز گرفتگی به اندازه کافی شدید بود تا تکه گوش راست هالیفیلد را که پس از مسابقه در طبقه رینگ پیدا شد، جدا کرد. تایسون بعداً اظهار داشت که اقدامات وی تلافی ضرباتی بود که هالیفیلد مرتباً بدون مجازات داور به سر او می‌زد. در سردرگمی که پس از پایان راند و اعلام نتیجه رخ داد، بین تماشاگران نزدیک رینگ شورش رخ داد و چندین نفر زخمی شدند. مسابقه دوم تایسون-هالیفیلد، اولین مبارزه عنوان سنگین‌وزن در طول ۵۰ سال قبل از آن بود که با نتیجه رد صلاحیت به پایان رسید.

متعاقب این حادثه، ۳ میلیون دلار بلافاصله از کیف پول ۳۰ میلیون دلاری تایسون توسط کمیسیون بوکس ایالت نوادا (بیشترین قانونی که در آن زمان می‌توانست کسر شود) کسر شد. دو روز پس از مسابقه، تایسون بیانیه ای صادر کرد، از هالیفیلد بخاطر اقدامات خود عذرخواهی کرد و خواست که برای زندگی بر اثر این حادثه منع نشود. تایسون در رسانه‌های خبری کاملاً محکوم شد اما بدون مدافع هم نبود. کاترین دان رمان‌نویس و مفسر ورزشی ستونی را نوشت که در آن به انتقاد از هالیفیلد پرداخت. در این دوره بحث‌برانگیز رسانه‌های خبری او را به متعصب بودن در برابر تایسون متهم کرد.

در ۹ ژوئیه ۱۹۹۷، مجوز بوکس تایسون توسط یک کمیسیون و به اتفاق آرا توسط کمیته ورزشی ایالت نوادا لغو شد. وی همچنین ۳ میلیون دلار جریمه شد و موظف شد تا هزینه‌های دادرسی را بپردازند. از آنجایی که اکثر کمیسیون‌های ورزشی دولت به تحریم‌های وضع شده توسط سایر کشورها احترام می‌گذارند، این باعث شد تایسون نتواند در ایالات متحده بوکس شود. این ابطال دائمی نبود، زیرا کمیسیون ۴ به ۱ رای داد تا مجوز بوکس تایسون را در ۱۸ اکتبر ۱۹۹۸ بازگرداند.

تایسون در مدت زمان دور از بوکس در سال ۱۹۹۸، در WrestleMania XIV به عنوان مجری مهمان مسابقات اصلی، مسابقه بین شاون مایکلز و استیو آستین، شرکت کرد. تایسون ۳ میلیون دلار به عنوان مجری مهمان این مسابقه در WrestleMania XIV دریافت کرد.

تایسون در رینگ، لاس وگاس، ۲۰۰۶

از ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۵

در ژانویه ۱۹۹۹، تایسون برای بازی مقابل فرانسیس بوتا (Francois Botha) در آفریقای جنوبی به رینگ بازگشت. این مسابقه همچنین با جنجال به پایان رسید. در حالی که هر دو در ابتدا این مبارزه را کنترل می‌کردند، تایسون گفته می‌شود که تلاش کرده‌است تا در هنگام تساوی، بازوهای بوتا را بشکند. بوتا در تمام رده‌بندی‌های گل‌ها امتیاز داشت و به اندازه کافی اعتماد به نفس داشت تا با ادامه این مبارزه تایسون را به سخره بگیرد. با این وجود، تایسون در راند پنجم که بوتا را با یک راست مستقیم ناک اوت کرد.

مشکلات حقوقی بار دیگر گریبان تایسون را گرفت. در ۵ فوریه ۱۹۹۹، تایسون به یک سال حبس تعزیری محکوم شد، ۵۰۰۰ دلار جریمه شد و به او دستور داده شد که دو سال عفو مشروط را به همراه ۲۰۰ ساعت سرویس اجتماعی پس از تصادفی در ۳۱ اوت ۱۹۹۸ و حمله به دو راننده، تحمل کند. او نه ماه از این حبس را گذراند. پس از آزادی، در ۲۳ اکتبر ۱۹۹۹ با اورلین نوریس (Orlin Norris) جنگید. تایسون پس از صدای زنگ پایان راند اول با ضربه هوک چپ نوریس را به زمین زد. نوریس هنگام افتادن از ناحیه زانوی خود زخمی شد و گفت که قادر به ادامه کار نیست. و مسابقه بدون نتیجه پایان یافت.

در سال ۲۰۰۰، تایسون سه مبارزه داشت. اولین مسابقه در ماه ژانویه در منچستر انگلیس مقابل جولیوس فرانسیس برگزار شد. پس از جنجال در مورد اینکه آیا تایسون اجازه شرکت در کشور داده شد، وی چهار دقیقه طول کشید تا فرانسیس را ناک اوت کند و مبارزه در راند دوم به پایان رسید. او همچنین در ژوئن سال ۲۰۰۰ در گلاسکو با لو ساوورس (Lou Savarese) جنگید و در راند اول پیروز شد. این مبارزه تنها ۳۸ ثانیه طول کشید. تایسون بعد از اینکه داور مسابقه را متوقف کرد، ادامه داد و به محض تلاش برای جدا کردن بوکسور، داور را به زمین زد. در ماه اکتبر، تایسون در راند سه بعد از اینکه گوتوتا به دلیل شکستگی گونه، شکایت و آسیب دیدگی در گردن، قادر به ادامه کار نبود، با همان نتیجه بحث‌برانگیز بر اندرو گولوتا، پیروز شد. این نتیجه بعداً تغییر یافت زیرا تایسون از انجام آزمایش دارویی قبل از مبارزه امتناع ورزید و پس از آزمایش ادرار بعد از مبارزه، نتیجه تست ماری جوانا را مثبت ارزیابی کرد. تایسون تنها یک بار در سال ۲۰۰۱ مبارزه کرد که طی آن برایان نیلسن را در کپنهاگ با ناک اوت فنی در راند هفتم شکست داد.

Tyson with Ahmed Salim in April 2012

لوئیس در برابر تایسون

تایسون بار دیگر فرصتی برای جنگیدن در مسابقات قهرمانی سنگین‌وزن در سال ۲۰۰۲ داشت. لنوکس لوئیس عناوین WBC ,IBF ,IBO و Lineal را در آن زمان به دست آورد. به عنوان مبارزان امیدوار، تایسون و لوئیس در جلسه‌ای که توسط کاس داماتو در سال ۱۹۸۴ ترتیب داده شده بود، در یک اردوگاه آموزشی حضور داشتند. تایسون برای مبارزه با لوئیس دنبال یک محل برگزاری پرفروش بوکس در نوادا بود، اما کمیسیون بوکس نوادا مجوز بوکس او را رد کرد زیرا در آن زمان با اتهامات احتمالی تجاوز جنسی مواجه بود.

دو سال قبل از این مسابقه، تایسون در مصاحبه ای پیرامون جنگ ساوارس چندین اظهارات التهابی به لوئیس کرده بود. این اظهارات شامل جمله «من دل تو را می‌خواهم، می‌خواهم فرزندان شما را بخورم.». چند هفته بعد، کمیته ورزشی ایالت نوادا از اعطای مجوز تایسون برای این مبارزه امتناع ورزید، و مروج کنندگان مجبور بودند ترتیبات جایگزینی را انجام دهند. پس از اینکه چندین کشور از صدور مجوز تایسون خودداری کردند، این نبرد سرانجام در تاریخ ۸ ژوئن در Pyramid Arena در ممفیس، تنسی رخ داد. لوئیس بر این نبرد مسلط شد و در راند هشتم تایسون را با ضربه راست زد. تایسون پس از مبارزه احترام به جای آورد و پیروزی لوئیس را ستایش کرد. این مبارزه بزرگ‌ترین واقعه در تاریخ فروش برای هر رویدادی در آن زمان بود و ۱۰۶/۹ میلیون دلار درآمد از ۱٫۹۵ میلیون فروش در ایالات متحده ایجاد کرد.

شغل بعدی، ورشکستگی و بازنشستگی

تایسون در می ۲۰۱۳

در یکی دیگر از نبردهای ممفیس در ۲۲ فوریه ۲۰۰۳، تایسون حریف خود کلیفورد ایتین را در همان راند اول مسابقه به مدت ۴۹ ثانیه به شدت مورد ضرب و شتم قرار داد. پیش از مبارزه با شایعاتی همراه بود در نهایت ثابت شد پیروزی نهایی حرفه ای تایسون در رینگ است.

در اوت ۲۰۰۳، پس از سال‌ها مبارزات مالی، تایسون سرانجام به ورشکستگی رسید.

در تاریخ ۱۳ اوت سال ۲۰۰۳، تایسون بلافاصله پس از پیروزی ساپ در برابر کیمو لئوپولدو در لاس وگاس، برای رویارویی رو در رو با پدیده جنگنده K-1، باب ساپ، وارد رینگ شد. K-1 با امید به درگیری بین این دو، قرارداد تایسون را به امضا رساند، اما تاریخ جنایت تایسون، ویزا را برای ورود به ژاپن غیرممکن ساخت، جایی که این جنگ بیشترین سود را داشت. مکان‌های جایگزین مورد بحث قرار گرفت، اما مبارزه در نهایت اتفاق نیفتاد.

در تاریخ ۳۰ ژوئیه ۲۰۰۴، تایسون در یکی دیگر از نبردهای برگشتی، مقابل بوکسور انگلیس، دنی ویلیامز بازی کرد و این بار در لوئیزویل، کنتاکی به روی رینگ رفت. تایسون در دو راند افتتاحیه مسلط شد. راند سوم هم مساوی بود و ویلیامز چند ضربه تمیز و همچنین چند ضربه غیرقانونی داشت که برای او پنالتی شد. در راند چهارم، تایسون به‌طور غیرمنتظره ناک اوت شد. پس از این درگیری، مشخص شد که تایسون در راند اول سعی داشت بر روی یک پا بجنگد و یک رباط در زانو چپ خود را پاره کرد. این پنجمین شکست شغلی تایسون بود. وی چهار روز پس از درگیری تحت عمل جراحی برای رباط قرار گرفت. مدیر او، شلی فینکل، ادعا کرد که تایسون از زمانی که مصدومیت زانو داشت، نمی‌تواند مشت‌های راست مستقیم پرتاب کند.

در ۱۱ ژوئن ۲۰۰۵، تایسون با پیروزی بر کوین مک براید قبل از شروع دور هفتم طی یک مسابقه نزدیک، دنیای بوکس را متحیر کرد. وی در مستند تایسون در سال ۲۰۰۸ اظهار داشت که مبارزه با مک براید هر روز او را تحت فشار قرار می‌داد، او پیروزی را پیش‌بینی نمی‌کرد، و در وضعیت بدنی نامناسبی قرار داشت. تایسون پس از از دست دادن سه چهار مسابقه اخیر خود، گفت که بوکس را ترک می‌کند زیرا احساس می‌کند اشتیاق خود را برای ورزش از دست داده‌است.

در سال ۲۰۰۰، تایسون کسانی که برای او کار می‌کردند را اخراج کرد و حسابداران جدیدی را استخدام کرد، که بیانیه ای را تهیه کردند که نشان می‌داد سال را با ۳٫۳ میلیون دلار بدهی را شروع کرده اما ۶۵٫۷ میلیون دلار درآمد داشته‌است. در اوت سال ۲۰۰۷، تایسون به جرم داشتن مواد مخدر و رانندگی تحت تأثیر آن در دادگاه آریزونا، مقصر و گناهکار بود. مقامات گفتند تایسون، که سابقه طولانی در مشکلات حقوقی دارد، در آن روز به استفاده از کوکائین و اعتیاد به مواد مخدر اعتراف کرد.

تور نمایشی[ویرایش]

تایسون برای کمک به پرداخت بدهی‌های خود، در سال ۲۰۰۶ برای مجموعه ای از نمایش‌های چهار راندی در برابر مسافر سنگین وزنه‌بردار کوری سندرز (Corey Sanders) در یانگزتاون، اوهایو به رینگ بازگشت. تایسون، بدون محافظ سر با ۵ فوت و ۱۰٫۵ اینچ قد و ۲۱۶ پوند وزن، از نظر کیفیتی بسیار خوب بود اما از صدرنشینی مقابل سندرز فاصله داشت. به نظر می‌رسد که تایسون در این نمایش‌ها «در حال عقب ماندن» است تا از پایان زودهنگام «نمایش» جلوگیری کند. تایسون دلایل بازگشت خود را این‌گونه شرح می‌دهد: «اگر من از این کویر مالی خلاص نشوم، ممکنه حتی مجبور شم که کیسه بوکس کسی بشوم. پولی که می‌گیرم کمک فوق‌العاده ای به من نمی‌کند، اما من احساس خوبی نسبت به خودم دارم. من افسرده نخواهم شد»

میراث[ویرایش]

رتبه‌بندی "بزرگترین قهرمانان سنگین وزن همه دوران" توسط مجله "رینگ" تایسون را در شماره ۱۴ در این لیست قرار داد. علی‌رغم انتقاد از مواجهه با رقابت تحت‌الشعاع در دوران قهرمانی، قدرت ناک اوت تایسون و عامل ارعاب، او را به پویاترین قرعه کشی بوکس آفیس این ورزش تبدیل کرد. به گفته داگلاس کوونکا از نیویورک تایمز، "[دهه ۱۹۹۰] با مایک تایسون آغاز شد، که از نظر بسیاری به عنوان آخرین قهرمان سنگین وزن در نظر گرفته می‌شود و عنوان خود را به بوستر داگلاس جونیور نامدار واگذار کرد. هفت سال بعد، آقای تایسون تکه گوش اینواندر هالیفیلد در یک رقابت قهرمانی سنگین وزن کند که لحظه ای افتخارآمیز برای ورزش نیست. "

مایک تایسون، در لیست '''۱۰۰ مشت زن بزرگ سنگین‌وزن همه دوران''' مجلهٔ رینگ در رتبه نهم، و در جدول رتبه‌بندی قهرمانان سنگین‌وزن جهان سایت معتبر بوکس رک (به انگلیسی: BoxRec) در رتبه نهم، بعد از جیمی بیوینس و قبل از ردیک بو قرار دارد.

در لیست مجله رینگ از ۸۰ بهترین مبارز ۸۰ سال گذشته، منتشر شده در سال ۲۰۰۲، تایسون در شماره ۷۲ قرار گرفت. وی در فهرست بزرگ‌ترین پانچ‌های تمام دوران مجله رینگ در سال ۲۰۰۳ در ردیف ۱۶ قرار دارد. تایسون برای کسب عنوان هفتمین سنگین‌وزن جهان، ۱۱ بوکسور نامدار سنگین‌وزن را شکست داده‌است.

در ۱۲ ژوئن ۲۰۱۱، تایسون به همراه قهرمان افسانه ای مکزیک خولیو سزار چاوس، قهرمان فوق سبک‌وزن کوستیا زو بازیگر/فیلم نامه نویس سیلوستر استالونه به تالار بین‌المللی مشاهیر بوکس منتقل شدند.

در فرهنگ عامه[ویرایش]

مایک تایسون در 53 سالگی

در اوج شهرت و شغل خود در اواخر دهه ۱۹۸۰ و در طول دهه ۱۹۹۰، تایسون یکی از شناخته شده‌ترین شخصیت‌های ورزشی جهان بود. علاوه بر موفقیت‌های ورزشی بسیار، رفتارهای ظالمانه و بحث‌برانگیز وی در رینگ و در زندگی خصوصی، او را در چشم مردم و در صحنه نگه داشته‌است. به همین ترتیب، تایسون سوژه رسانه‌های پرشمار و مردمی از جمله فیلم، تلویزیون، کتاب و موسیقی شده‌است. او همچنین در بازی‌های ویدئویی و به عنوان سوژه تقلید یا طنز به نمایش درآمده است. تایسون درگیر کشتی‌گیری حرفه ای شد و حضور پر رنگی در فیلم و تلویزیون به نمایش گذاشت.

فیلم تایسون در سال ۱۹۹۵ به کارگردانی اولی ادل اکران شد. این فیلم زندگی مایک تایسون، از مرگ سرپرست و مربی او کاس داماتو تا محکومیت تجاوز او را بررسی می‌کند. نقش تایسون توسط مایکل جای وایت بازی می‌شود.

کتاب آخرین مبارزه بزرگ (The Last Great Fight): داستان فوق‌العاده دو مرد و اینکه چگونه یک مبارزه زندگی آنها را برای همیشه تغییر داد، در سال ۲۰۰۷ منتشر شد که تاریخچه زندگی تایسون و داگلاس را قبل و بعد از قهرمانی در وزن سنگین قهرمانان بازگو می‌کند.

در سال ۲۰۰۸، مستند تایسون در جشنواره سالانه فیلم کن در فرانسه برتر شد.

او شخصیت تیتراژ در Mike Tyson Mysteries است که از تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۱۴ در برنامه شنای بزرگسالان شروع به پخش کرد. در نمایش، تایسون نسخه تخیلی خود را بازگو می‌کند.

کارنامه بوکس حرفه ای[ویرایش]

خلاصه بوکس حرفه ای
۵۸ مبارزه ۵۰ بُرد ۶ شکست
با ناک‌اوت ۴۴ ۵
با تصمیم داور ۵ ۰
با رد صلاحیت ۱ ۱
بی‌نتیجه ۲
ردیف نتیجه رکورد حریف ثبت راند، زمان تاریخ سن محل توضیح
۵۸ بازنده 50–6 (۲) کوین مک براید RTD 6 (10), ۳:۰۰ Jun 11, 2005 ۳۸ سال، ۳۴۶ روز MCI Center, Washington, D.C., U.S.
۵۷ بازنده 50–5 (۲) دنی ویلیامز KO 4 (10), ۲:۵۱ Jul 30, 2004 ۳۸ سال، ۳۰ روز Freedom Hall, Louisville, Kentucky, U.S.
۵۶ برنده 50–4 (۲) کلیفورد اتی ینه KO 1 (10), ۰:۴۹ Feb 22, 2003 ۳۶ سال، ۲۳۷ روز The Pyramid, Memphis, Tennessee, U.S.
۵۵ بازنده 49–4 (۲) لنوکس لوئیس KO 8 (12), ۲:۲۵ Jun 8, 2002 ۳۵ سال، ۳۴۳ روز The Pyramid, Memphis, Tennessee, U.S. For WBC, IBF, IBO, and The Ring heavyweight titles
۵۴ برنده 49–3 (۲) برایان نیلسون RTD 6 (10), ۳:۰۰ Oct 13, 2001 ۳۵ سال، ۱۱۵ روز Parken Stadium, Copenhagen, Denmark
۵۳ NC 48–3 (۲) اندرو گولوتا RTD 3 (10), ۳:۰۰ Oct 20, 2000 ۳۴ سال، ۱۱۲ روز The Palace, Auburn Hills, Michigan, U.S. Originally an RTD win for Tyson, later ruled an NC after he tested positive for cannabis
۵۲ برنده 48–3 (۱) لوو ساوارس TKO 1 (10), ۰:۳۸ Jun 24, 2000 ۳۳ سال، ۳۶۰ روز Hampden Park, Glasgow, Scotland
۵۱ برنده 47–3 (۱) جولیوس فرانسیس TKO 2 (10), ۱:۰۳ Jan 29, 2000 ۳۳ سال، ۲۱۳ روز MEN Arena, Manchester, England
۵۰ NC 46–3 (۱) اورلان نوریس NC 1 (10), ۳:۰۰ Oct 23, 1999 ۳۳ سال، ۱۱۵ روز MGM Grand Garden Arena, Paradise, Nevada, U.S. NC after Norris was unable to continue from a Tyson foul
۴۹ برنده ۴۶–۳ فرانسیس بوتا KO 5 (10), ۲:۵۹ Jan 16, 1999 ۳۲ سال، ۲۰۰ روز MGM Grand Garden Arena, Paradise, Nevada, U.S.
۴۸ بازنده ۴۵–۳ ایواندر هالیفیلد DQ 3 (12), ۳:۰۰ Jun 28, 1997 ۳۰ سال، ۳۶۳ روز MGM Grand Garden Arena, Paradise, Nevada, U.S. For WBA heavyweight title;
Tyson disqualified for biting
۴۷ بازنده ۴۵–۲ ایواندر هالیفیلد TKO 11 (12), ۰:۳۷ Nov 9, 1996 ۳۰ سال، ۱۳۲ روز MGM Grand Garden Arena, Paradise, Nevada, U.S. Lost WBA heavyweight title
۴۶ برنده ۴۵–۱ بروس سلدون TKO 1 (12), ۱:۴۹ Sep 7, 1996 ۳۰ سال، ۶۹ روز MGM Grand Garden Arena, Paradise, Nevada, U.S. Won WBA heavyweight title
۴۵ برنده ۴۴–۱ فرانک برونو TKO 3 (12), ۰:۵۰ Mar 16, 1996 ۲۹ سال، ۲۶۰ روز MGM Grand Garden Arena, Paradise, Nevada, U.S. Won WBC heavyweight title
۴۴ برنده ۴۳–۱ باستر ماتیس جونیور KO 3 (12), ۲:۳۲ Dec 16, 1995 ۲۹ سال، ۱۶۹ روز CoreStates Spectrum, Philadelphia, Pennsylvania, U.S.
۴۳ برنده ۴۲–۱ پیتر مکنیلی DQ 1 (10), ۱:۲۹ Aug 19, 1995 ۲۹ سال، ۵۰ روز MGM Grand Garden Arena, Paradise, Nevada, U.S. McNeeley disqualified after his manager entered the ring
۴۲ برنده ۴۱–۱ دونووان رادوک UD ۱۲ Jun 28, 1991 ۲۴ سال، ۳۶۳ روز The Mirage, Paradise, Nevada, U.S.
۴۱ برنده ۴۰–۱ دونووان رادوک TKO 7 (12), ۲:۲۲ Mar 18, 1991 ۲۴ سال، ۲۳۳ روز The Mirage, Paradise, Nevada, U.S.
۴۰ برنده ۳۹–۱ الکس استوارت TKO 1 (10), ۲:۲۷ Dec 8, 1990 ۲۴ سال، ۱۶۱ روز Convention Hall, Atlantic City, New Jersey, U.S.
۳۹ برنده ۳۸–۱ هنری تیلمن KO 1 (10), ۲:۴۷ Jun 16, 1990 ۲۳ سال، ۳۵۱ روز Caesars Palace, Paradise, Nevada, U.S.
۳۸ بازنده ۳۷–۱ باستر داگلاس KO 10 (12), ۱:۲۲ Feb 11, 1990 ۲۳ سال، ۲۲۶ روز Tokyo Dome, Tokyo, Japan Lost WBA, WBC, and IBF heavyweight titles
۳۷ برنده ۳۷–۰ کارل ویلیامز TKO 1 (12), ۱:۳۳ Jul 21, 1989 ۲۳ سال، ۲۱ روز Convention Hall, Atlantic City, New Jersey, U.S. Retained WBA, WBC, IBF, and The Ring heavyweight titles
۳۶ برنده ۳۶–۰ فرانک برونو TKO 5 (12), ۲:۵۵ Feb 25, 1989 ۲۲ سال، ۲۴۰ روز Las Vegas Hilton, Winchester, Nevada, U.S. Retained WBA, WBC, IBF, and The Ring heavyweight titles
۳۵ برنده ۳۵–۰ مایکل اسپینکز KO 1 (12), ۱:۳۱ Jun 27, 1988 ۲۱ سال، ۳۶۳ روز Convention Hall, Atlantic City, New Jersey, U.S. Retained WBA, WBC, and IBF heavyweight titles;
Won The Ring heavyweight title
۳۴ برنده ۳۴–۰ تونی تابس TKO 2 (12), ۲:۵۴ Mar 21, 1988 ۲۱ سال، ۲۶۵ روز Tokyo Dome, Tokyo, Japan Retained WBA, WBC, and IBF heavyweight titles
۳۳ برنده ۳۳–۰ لری هولمز KO 4 (12), ۲:۵۵ Jan 22, 1988 ۲۱ سال، ۱۸۶ روز Convention Hall, Atlantic City, New Jersey, U.S. Retained WBA, WBC, and IBF heavyweight titles
۳۲ برنده ۳۲–۰ تایرل بیگز TKO 7 (15), ۲:۵۹ Oct 16, 1987 ۲۱ سال، ۱۰۸ روز Convention Hall, Atlantic City, New Jersey, U.S. Retained WBA, WBC, and IBF heavyweight titles
۳۱ برنده ۳۱–۰ تونی تاکر UD ۱۲ Aug 1, 1987 ۲۱ سال، ۳۲ روز Las Vegas Hilton, Winchester, Nevada, U.S. Retained WBA and WBC heavyweight titles;
Won IBF heavyweight title
۳۰ برنده ۳۰–۰ پینکلون توماس TKO 6 (12), ۲:۰۰ May 30, 1987 ۲۰ سال، ۳۳۴ روز Las Vegas Hilton, Winchester Nevada, U.S. Retained WBA and WBC heavyweight titles
۲۹ برنده ۲۹–۰ جیمز اسمیت (بوکسور) UD ۱۲ Mar 7, 1987 ۲۰ سال، ۲۵۰ روز Las Vegas Hilton, Winchester, Nevada, U.S. Retained WBC heavyweight title;
Won WBA heavyweight title
۲۸ برنده ۲۸–۰ تروور بربیک TKO 2 (12), ۲:۳۵ Nov 22, 1986 ۲۰ سال، ۱۴۵ روز Las Vegas Hilton, Winchester, Nevada, U.S. Won WBC heavyweight title
۲۷ برنده ۲۷–۰ آلفونسو راتلیف TKO 2 (10), ۱:۴۱ ۶ سپتامبر ۱۹۸۶ ۲۰ سال، ۶۸ روز Las Vegas Hilton, Winchester, Nevada, U.S.
۲۶ برنده ۲۶–۰ خوزه ریبالتا TKO 10 (10), ۱:۳۷ ۱۷ اوت ۱۹۸۶ ۲۰ سال، ۴۸ روز Trump Plaza Hotel and Casino, Atlantic City, New Jersey, U.S.
۲۵ برنده ۲۵–۰ مارویس فریزیر KO 1 (10), ۰:۳۰ Jul 26, 1986 ۲۰ سال، ۲۶ روز Civic Center, Glens Falls, New York, U.S.
۲۴ برنده ۲۴–۰ Lorenzo Boyd KO 2 (10), ۱:۴۳ Jul 11, 1986 ۲۰ سال، ۱۱ روز Stevensville Hotel, Swan Lake, New York, U.S.
۲۳ برنده ۲۳–۰ William Hosea KO 1 (10), ۲:۰۳ ۲۸ ژوئن ۱۹۸۶ ۱۹ سال، ۳۶۳ روز Houston Field House, Troy, New York, U.S.
۲۲ برنده ۲۲–۰ رگی گروس TKO 1 (10), ۲:۳۶ ۱۳ ژوئن ۱۹۸۶ ۱۹ سال، ۳۴۸ روز Madison Square Garden, New York City, New York, U.S.
۲۱ برنده ۲۱–۰ میچ گرین UD ۱۰ May 20, 1986 ۱۹ سال، ۳۲۴ روز Madison Square Garden, New York City, New York, U.S.
۲۰ برنده ۲۰–۰ جیمز تیلیس UD ۱۰ ۳ مه ۱۹۸۶ ۱۹ سال، ۳۰۷ روز Civic Center, Glens Falls, New York, U.S.
۱۹ برنده ۱۹–۰ Steve Zouski KO 3 (10), ۲:۳۹ ۱۰ مارس ۱۹۸۶ ۱۹ سال، ۲۵۳ روز Nassau Veterans Memorial Coliseum, Uniondale, New York, U.S.
۱۸ برنده ۱۸–۰ جسی فرگوسون TKO 6 (10), ۱:۱۹ ۱۶ فوریه ۱۹۸۶ ۱۹ سال، ۲۳۱ روز Houston Field House, Troy, New York, U.S. Originally a DQ win for Tyson, later ruled a TKO
۱۷ برنده ۱۷–۰ Mike Jameson TKO 5 (8), ۰:۴۶ ۲۴ ژانویه ۱۹۸۶ ۱۹ سال، ۲۰۸ روز Trump Plaza Hotel and Casino, Atlantic City, New Jersey, U.S.
۱۶ برنده ۱۶–۰ دیوید ژاکو TKO 1 (10), ۲:۱۶ ۱۱ ژانویه ۱۹۸۶ ۱۹ سال، ۱۹۵ روز Plaza Convention Center, Albany, New York, U.S.
۱۵ برنده ۱۵–۰ Mark Young TKO 1 (10), ۰:۵۰ ۲۷ دسامبر ۱۹۸۵ ۱۹ سال، ۱۸۰ روز Latham Coliseum, Latham, New York, U.S.
۱۴ برنده ۱۴–۰ Sammy Scaff TKO 1 (10), ۱:۱۹ ۶ دسامبر ۱۹۸۵ ۱۹ سال، ۱۵۹ روز Felt Forum, New York City, New York, U.S.
۱۳ برنده ۱۳–۰ Conroy Nelson TKO 2 (8), ۰:۳۰ ۲۲ نوامبر ۱۹۸۵ ۱۹ سال، ۱۴۵ روز Latham Coliseum, Latham, New York, U.S.
۱۲ برنده ۱۲–۰ Eddie Richardson KO 1 (8), ۱:۱۷ ۱۳ نوامبر ۱۹۸۵ ۱۹ سال، ۱۳۶ روز Ramada Hotel, Houston, Texas, U.S.
۱۱ برنده ۱۱–۰ Sterling Benjamin TKO 1 (8), ۰:۵۴ ۱ نوامبر ۱۹۸۵ ۱۹ سال، ۱۲۴ روز Latham Coliseum, Latham, New York, U.S.
۱۰ برنده ۱۰–۰ Robert Colay KO 1 (8), ۰:۳۷ ۲۵ اکتبر ۱۹۸۵ ۱۹ سال، ۱۱۷ روز Atlantis Hotel and Casino, Atlantic City, New Jersey, U.S.
۹ برنده ۹–۰ Donnie Long TKO 1 (6), ۱:۲۸ ۹ اکتبر ۱۹۸۵ ۱۹ سال، ۱۰۱ روز Trump Plaza Hotel and Casino, Atlantic City, New Jersey, U.S.
۸ برنده ۸–۰ Michael Johnson KO 1 (6), ۰:۳۹ ۵ سپتامبر ۱۹۸۵ ۱۹ سال، ۶۷ روز Atlantis Hotel and Casino , Atlantic City, New Jersey, U.S.
۷ برنده ۷–۰ Lorenzo Canady KO 1 (6), ۱:۰۵ ۱۵ اوت ۱۹۸۵ ۱۹ سال، ۴۶ روز Steel Pier, Atlantic City, New Jersey, U.S.
۶ برنده ۶–۰ Larry Sims KO 3 (6), ۲:۰۴ Jul 19, 1985 ۱۹ سال، ۱۹ روز Mid-Hudson Civic Center, Poughkeepsie, New York, U.S.
۵ برنده ۵–۰ John Alderson TKO 2 (6), ۳:۰۰ Jul 11, 1985 ۱۹ سال، ۱۱ روز Trump Plaza Hotel and Casino, Atlantic City, New Jersey, U.S.
۴ برنده ۴–۰ Ricardo Spain TKO 1 (6), ۰:۳۹ ۲۰ ژوئن ۱۹۸۵ ۱۸ سال، ۳۵۵ روز Steel Pier, Atlantic City, New Jersey, U.S.
۳ برنده ۳–۰ Don Halpin KO 4 (4), ۱:۰۴ ۲۳ مه ۱۹۸۵ ۱۸ سال، ۳۲۷ روز Albany, New York, U.S.
۲ برنده ۲–۰ Trent Singleton TKO 1 (4), ۰:۵۲ ۱۰ آوریل ۱۹۸۵ ۱۸ سال، ۲۸۴ روز Albany, New York, U.S.
۱ برنده ۱–۰ Hector Mercedes TKO 1 (4), ۱:۴۷ ۶ مارس ۱۹۸۵ ۱۸ سال، ۲۴۹ روز Plaza Convention Center, Albany, New York, U.S.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ McIntyre, Jay (September 1, 2014). ""Iron," Mike Tyson – At His Sharpest". Boxingnews24.com. Archived from the original on October 6, 2014. Retrieved September 26, 2014.
  2. ↑ Boyd, Todd (2008). African Americans and Popular Culture. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. p. 235. ISBN 978-0-313-06408-1. Archived from the original on June 18, 2013. Retrieved September 12, 2012.
  3. ↑ "(به انگلیسی)At only 20 years of age, Mike Tyson became the youngest heavyweight boxing champion of the world". Archived from the original on February 17, 2015. Retrieved March 18, 2016.
  4. ↑ ""Iron" Mike Tyson". Cyber Boxing Zone. Archived from the original on February 19, 2010. Retrieved November 20, 2016.
  5. ↑ Mike Tyson vs Buster Douglas, 1990 (به انگلیسی), archived from the original on May 25, 2021, retrieved 2021-05-25
  6. ↑ Holley, David (September 16, 2005). "Tyson a Heavyweight in Chechnya". Los Angeles Times. Archived from the original on September 2, 2017. Retrieved July 21, 2017.
  7. ↑ "Майк Тайсон в гостях у Рамзана Кадырова (видео)" بایگانی‌شده در اوت ۲۸, ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine (in Russian). NTV. Gazprom-Media. Retrieved July 21, 2017
  8. ↑ "Mike Tyson". biography.com. Archived from the original on August 10, 2016. Retrieved August 8, 2016.
  9. ↑ Sonny Liston, The Champion That Nobody Wanted. A&E Biography. July 25, 2001. Event occurs at 12:38. Retrieved November 1, 2023 – via Boxing Royalty (YouTube). (former boxer Chuck Wepner speaking) Nobody ever hit me like that guy. Every time he hit you, he broke something. I went through ten rounds with him, and broke my nose, my left cheekbone, and gave me 72 stitches. I was an intimidator until I fought Sonny Liston.
  10. ↑ "The Top 12 All-Time Most Intimidating Fighters In Boxing History". The Fight City (به انگلیسی). 2018-03-29. Archived from the original on 18 July 2023. Retrieved 2023-07-18.
  11. ↑ "BoxRec: Mike Tyson". boxrec.com. Archived from the original on May 21, 2021. Retrieved 2021-06-12.
  12. ↑ "BoxRec: Mike Tyson". boxrec.com. Archived from the original on May 21, 2021. Retrieved 2021-06-12.
  13. ↑ Eisele, Andrew (2003). "Ring Magazine's 100 Greatest Punchers". About.com. Archived from the original on July 7, 2011. Retrieved March 10, 2010.
  14. ↑ Houston, Graham (2007). "The hardest hitters in heavyweight history". espn.com. Bristol, Connecticut: ESPN Internet Ventures. Archived from the original on May 1, 2009. Retrieved March 10, 2010.
  15. ↑ "Mike Tyson? Sonny Liston? Who is the scariest boxer ever?". Sky Sports. Archived from the original on October 31, 2015. Retrieved October 31, 2015.
  16. ↑ "Local Black History Spotlight: Cumberland Hosptial [sic]". myrtleavenue.org. February 20, 2014. Archived from the original on July 17, 2021. Retrieved July 17, 2021.
  17. ↑ Berkow, Ira (May 21, 2002). "Boxing: Tyson Remains an Object of Fascination". The New York Times. Archived from the original on December 3, 2010. Retrieved January 18, 2009.
  18. ↑ "Tyson's Sister Is Dead at 24". The New York Times. February 22, 1990. Archived from the original on August 28, 2013. Retrieved August 1, 2013.
  19. ↑ "Mike Tyson". www.ibhof.com. Retrieved 2022-01-25.
  20. ↑ Foreman and Tyson Book a Doubleheader بایگانی‌شده در مارس ۶, ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, N.Y. Times article, 1990-05-01, Retrieved on August 10, 2013
  21. ↑ Puma, Mike. , Sportscenter Biography: 'Iron Mike' explosive in and out of ring بایگانی‌شده در آوریل ۷, ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine, ESPN.com, October 10, 2005. Retrieved March 27, 2007
  22. ↑ "Iron" Mike Tyson بایگانی‌شده در فوریه ۱۹, ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine, Cyberboxingzone.com Boxing record. Retrieved April 27, 2007.
  23. ↑ Hornfinger, Cus D'Amato بایگانی‌شده در سپتامبر ۱۴, ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine, SaddoBoxing.com. Retrieved March 27, 2007.
  24. ↑ Oates, Joyce C. , Mike Tyson بایگانی‌شده در ژوئن ۲۱, ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine, Life Magazine via author's website, November 22, 1986. Retrieved March 11, 2007.
  25. ↑ Pinnington, Samuel. , Trevor Berbick – The Soldier of the Cross بایگانی‌شده در فوریه ۴, ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine, Britishboxing.net, January 31, 2007. Retrieved March 11, 2007.
  26. ↑ Houston, Graham. "Which fights will Tyson be remembered for?". ESPN. Archived from the original on October 23, 2008. Retrieved May 17, 2010.
  27. ↑ "The Science of Mike Tyson and Elements of Peek-A-Boo: part II". SugarBoxing.com. فوریه 1, 2014. Archived from the original on September 25, 2015. Retrieved August 14, 2014.
  28. ↑ Richmann What If Mike Tyson And Kevin Rooney Reunited? بایگانی‌شده در مارس ۲۱, ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine, Saddoboxing.com, February 24, 2006. Retrieved April 17, 2007.
  29. ↑ Richmann What If Mike Tyson And Kevin Rooney Reunited? بایگانی‌شده در مارس ۲۱, ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine, Saddoboxing.com, February 24, 2006. Retrieved April 17, 2007.
  30. ↑ Bamonte, Bryan (June 10, 2005). "Bad man rising" (PDF). The Daily Iowan. pp. 12, 9. Archived (PDF) from the original on October 24, 2015. Retrieved July 30, 2017.
  31. ↑ Berger, Phil (1987), "Tyson Retains Title On Knockout In Sixth", The New York Times, Sports Desk, Late City Final Edition, Section 5, Page 1, Column 2, May 31, 1987.
  32. ↑ Berger, Phil (1987), "Boxing — Tyson Undisputed And Unanimous Titlist", The New York Times, Sports Desk, Late City Final Edition, Section 1, Page 51, Column 1, August 2, 1987.
  33. ↑ Berger, Phil (1987), "Tyson Retains Title In 7 Rounds", The New York Times, Sports Desk, Late City Final Edition, Section 1, Page 51, Column 1, October 17, 1987.
  34. ↑ "Profile: Minoru Arakawa". N-Sider. Archived from the original on June 11, 2011. Retrieved October 11, 2011.
  35. ↑ Berger, Phil (1988), "Tyson Keeps Title With 3 Knockdowns in Fourth", The New York Times, Sports Desk, Late City Final Edition, Section 1, Page 47, Column 5, January 23, 1988.
  36. ↑ Shapiro, Michael. (1988), "Tubbs's Challenge Was Brief and Sad", The New York Times, Sports Desk, Late City Final Edition, Section A, Page 29, Column 1, March 22, 1988.
  37. ↑ Simmons, Bill (June 11, 2002). "Say 'goodbye' to our little friend". ESPN. Archived from the original on July 19, 2016. Retrieved May 21, 2012.
  38. ↑ Berger, Phil. (1988), "Tyson Knocks Out Spinks at 1:31 of Round 1", The New York Times, Sports Desk, Late City Final Edition, Section B, Page 7, Column 5, June 28, 1988.
  39. ↑ SPORTS PEOPLE: BOXING; Tyson and Givens: Divorce Is Official بایگانی‌شده در آوریل ۱۱, ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine, AP via New York Times, June 2, 1989.
  40. ↑ SPORTS PEOPLE: BOXING; King Accuses Cayton بایگانی‌شده در آوریل ۱۱, ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine, New York Times, January 20, 1989.
  41. ↑ Richmann What If Mike Tyson And Kevin Rooney Reunited?
  42. ↑ Bruno vs Tyson بایگانی‌شده در اوت ۱۶, ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine, BBC TV.
  43. ↑ Berger, Phil (1989), "Tyson Stuns Williams With Knockout in 1:33", The New York Times, Sports Desk, Late Edition-Final, Section 1, Page 45, Column 2, July 22, 1989.
  44. ↑ Kincade, Kevin. , "The Moments": Mike Tyson vs Buster Douglas بایگانی‌شده در نوامبر ۳۰, ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine, Eastsideboxing.com, July 12, 2005.
  45. ↑ Bellfield, Lee. , Buster Douglas – Mike Tyson 1990 بایگانی‌شده در مه ۲۲, ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine, Saddoboxing.com, February 16, 2006.
  46. ↑ Kincade, Kevin. , "The Moments": Mike Tyson vs Buster Douglas بایگانی‌شده در نوامبر ۳۰, ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine, Eastsideboxing.com, July 12, 2005.
  47. ↑ "Tyson's thoughts on loss to Douglas". Thefightcity. February 10, 2020. Archived from the original on September 23, 2020. Retrieved September 15, 2020.
  48. ↑ Shipp, E. R. (March 27, 1992). "Tyson Gets 6-Year Prison Term For Rape Conviction in Indiana". The New York Times. Archived from the original on January 29, 2017. Retrieved January 26, 2017.
  49. ↑ Heller, Peter (August 21, 1995). Bad Intentions: The Mike Tyson Story. Da Capo Press. pp. 414–. ISBN 978-0-306-80669-8. Archived from the original on December 8, 2020. Retrieved January 29, 2013.
  50. ↑ Knappman, Edward W. (1992). Great American Trials: The Mike Tyson Trial. Higganum, Connecticut: New England Publishing Associates Inc. ISBN 1-57859-199-6.
  51. ↑ Muscatine, Alison (February 11, 1992). "Tyson Found Guilty of Rape, Two Other Charges". The Washington Post. Archived from the original on May 5, 2010. Retrieved March 11, 2007 – via MIT-The Tech.
  52. ↑ "TYSON v. STATE — Leagle.com". leagle.com. Archived from the original on April 2, 2015. Retrieved January 27, 2015.
  53. ↑ Shipp, E. R. (March 27, 1992). "Tyson Gets 6-Year Prison Term For Rape Conviction in Indiana". The New York Times. Archived from the original on April 20, 2010. Retrieved May 12, 2010.
  54. ↑ "Mike Tyson Assigned To Indiana Youth Center". Orlando Sentinel. April 16, 1992. Archived from the original on October 20, 2011. Retrieved August 27, 2010.
  55. ↑ Berkow, Ira, Ira (March 26, 1995). "After Three Years in Prison, Tyson Gains His Freedom". The New York Times. Archived from the original on August 28, 2017. Retrieved February 11, 2017.
  56. ↑ Anderson, Dave (November 13, 1994). "The Tyson, Olajuwon Connection". نیویورک تایمز. Archived from the original on January 27, 2011. Retrieved March 14, 2008.
  57. ↑ Usborne, David (March 27, 1995). "Tyson gets a hero's welcome" بایگانی‌شده در اوت ۲۵, ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine. ایندیپندنت. Independent Print Ltd. Retrieved August 25, 2018.
  58. ↑ "Archived copy". Archived from the original on December 8, 2020. Retrieved November 26, 2020.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  59. ↑ "Tyson to register as sex offender". دیلی تلگراف. London, England. April 3, 2002. Archived from the original on August 17, 2018. Retrieved April 4, 2018.
  60. ↑ "Mike Tyson receives 1 day in jail, 3 years probation". The Arizona Republic. November 19, 2007. Archived from the original on December 8, 2020. Retrieved October 6, 2015.
  61. ↑ Friess, Steve (April 17, 2015). "One Survivor's Crusade Reveals a Plague of Errors in Nation's Sex Offender Registries". TakePart. Archived from the original on October 7, 2015. Retrieved October 6, 2015.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=مایک_تایسون&oldid=39300285»