مبین (فلسفه) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مبین ((مُ) [ع .] (اِفا) واضح کننده، آشکار کننده.[۱]) (به انگلیسی: Apophantic) (به فرانسوی: Apophantique)، این اصطلاح ارسطوئی به قضیه‌ای گفته می‌شود که قابل صدق و کذب باشد. چنین قضیه‌ای را از این جهت خبری گویند که محمول آن توضیح دهنده موضوع است. الفاظِ لاتین دال بر این معنی (یعنی لفظ فرانسوی و انگلیسی آن) علاوه بر معنی خبر، دال بر بخشی از منطق است که کار آن بحث در مبحث حکم است.[۲]

از حیث لغوی مبین نور و روشنی بخش مطالب است و دارای مراتب و ذاتاً ظاهر و آشکار است و روشنی بخش غیر خود.[۳]

مبین نام عربی، به معنی آشکار، خورشید، روشنایی است.

منابع[ویرایش]

  1. محمد معین، فرهنگ فارسی معین، مدخل
  2. جمیل صلیبا - منوچهر صانعی دره‌بیدی، فرهنگ فلسفی، انتشارات حکمت - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۶ ص ۵۶۹
  3. سید محمدحسین طباطبایی، بدایةالحکمة، دارالمعرفة، قم، ۱۴۰۶، ص ۱۱