محرک بی‌حرکت - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

محرک بی‌حرکت (به یونانی: ὃ οὐ κινούμενον κινεῖ،^[۱] هُو او کینومِنٌن کینِی، «آنچه حرکت می‌دهد بی‌آنکه حرکت داده‌شود») یا محرک نخستین، یک مفهوم فلسفی است که توسط ارسطو به عنوان علت اصلی همه حرکت‌ها در جهان توصیف شد.^[۲] آنطور که از نام آن برمی‌آید، محرک بی‌حرکت چیزهای دیگر را حرکت می‌دهد اما هیچ عملی که باعث حرکت آن بشود رخ نمی‌دهد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• برهان علیت
• لوگوس

منابع[ویرایش]