معماری کلاسیک - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

معماری کلاسیک گونه‌ای از معماری است که از عناصر برگرفته از معماری دوران کلاسیک روم و یونان تشکیل شده‌است. سبک‌های معماری زیادی از معماری کلاسیک الهام گرفته‌اند و این مسئله باعث شکل‌گیری باززنده سازی‌هایی مثل معماری نئوکلاسیک از میانه قرن ۱۹ و باززنده‌سازی یونانی قرن ۲۰ شد.

اکثر سبک‌های معماری که پس از رنسانس در اروپا زاده شده‌اند می‌توانند معماری کلاسیک محسوب شوند. این تعبیر گسترده از این اصطلاح توسط جان سامرسون در کتاب زبان کلاسیک معماری به کار گرفته شده‌است.

عناصر معماری کلاسیک در زمینه‌های معمارانه متفاوتی نسبت به زادگاه اصلیشان به کار گرفته شده‌اند. شیوه‌های کلاسیک – دوریک، یونیک و کرنتین - که در معماری سبک گرای قرن ۵ پیش از میلاد یونان معنی دارند در معماری قرن اول گال‌ها دوباره به کار گرفته می‌شوند و از آن زمان بارها و بارها تجدید شده‌اند.

• 
  قانون نظام‌های کلاسیکِ سباستیانو سرلیو
• 
  مدل سرلیو برای نمای کلیسا
• 
  ستون زن پیکر یا Caryatid، یکی از عناصر معماری یونان باستان که بعدها در معماری کلاسیک به کار گرفته شد.
• 
  نمای کلیسای سانتا ماریا نووا که توسط معمار رنسانسی آندرآ پالادیو در خلال سال‌های ۹۰-۱۵۷۸ طراحی شده‌است.

منابع[ویرایش]

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Classical architecture». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۰۱۱.