معماری گورکانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نمایی از بلند دروازه، ورودی اصلی کاخ فاتح پور سیکری در منطقهٔ اگرا در اوتار پرادش.

معماری گورکانی[۱] یا معماری مغولی به معماری دوره سال‌های ۱۵۳۰ تا ۱۸۵۰ در هند گفته می‌شود که دوره حاکمیت پادشاهان گورکانی در هند بود.

شاخصه‌های این سبک معماری، کاخ‌ها و مسجدها و کارهای تزئینی پُرجزئیات است. معماری گورکانی آخرین مرحلهٔ معماری اسلامی هندی است و عمارت تاج‌محل مشهورترین نمونهٔ آن می‌باشد.[۱]

علت نام‌گذاری این سبک در زبان‌های غربی به نام مغولی این بود که بابر و جانشینانش اگرچه فارسی‌زبان بودند اما از نوادگان و اعقاب تیمور لنگ و چنگیز خان مغول بودند.

یادبودها[ویرایش]

همایون تمب، لال قلعه یا رد فورت، تاج محل، قلعه اگرا، بلند دروازه در فتح پوری، مسجد جامع دهلی نمونه اینگونه معماری است.

بناهای معماری گورکانی همگی دارای گنبدهای مدور بیضی است که تقلیدی از معماری ایرانی است.

قلعه آگره[ویرایش]

نگارخانه[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ «Mogul architecture معماری گورکانی». فرهنگ تشریحی معماری و ساختمان (بازنشر در آفتاب). دریافت‌شده در ۲ نوامبر ۲۰۱۳.