منطقه‌بندی استان‌های ایران - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مناطق ۵گانه استان‌های ایران
منطقه محل دبیرخانه استان‌ها
۱ تهران استان تهران
استان قزوین
استان مازندران
استان سمنان
استان گلستان
استان البرز
استان قم
۲ اصفهان استان اصفهان
استان فارس
استان بوشهر
استان چهارمحال و بختیاری
استان هرمزگان
استان کهگیلویه و بویراحمد
۳ تبریز استان آذربایجان شرقی
استان کردستان
استان آذربایجان غربی
استان زنجان
استان گیلان
استان اردبیل
۴ کرمانشاه استان لرستان
استان ایلام
استان کرمانشاه
استان همدان
استان مرکزی
استان خوزستان
۵ مشهد استان خراسان رضوی
استان خراسان جنوبی
استان خراسان شمالی
استان کرمان
استان یزد
استان سیستان و بلوچستان

استان‌های ایران در سال ۱۳۹۳ در طبقه‌بندی جدید توسط وزارت کشور جمهوری اسلامی ایران در قالب ۵ منطقه بر حسب عوامل همجواری، محل جغرافیایی و اشتراکات قرار گرفتند. هر منطقه یک دبیرخانه دائمی دارد که شهرهای تهران، اصفهان، تبریز، کرمانشاه و مشهد به ترتیب محل دبیرخانه مناطق ۱ تا ۵ هستند. این طبقه‌بندی، یک طبقه‌بندی داخلی مربوط به وزارت کشور است و نباید با تقسیمات کشوری در ایران که مصوب مجلس شورای اسلامی هستند اشتباه گرفته شود.[۱]

یکی از اهداف اصلی این تقسیم‌بندی، این است که دولت به جای توسعه استان‌ها، منطقه‌ها را توسعه دهد. استان‌های یک منطقه، هر ۲ ماه یک بار و به صورت چرخشی در استان‌های منطقه با هم جلسه‌ای برای حل مسائل و مشکلات منطقه دارند.[۲]

ردیف منطقه جمعیت سال ۱۳۹۵ جمعیت سال ۱۳۹۰ درصد تغییر
۱ تهران ۲۴٬۴۰۰٬۶۴۲ ۲۲٬۴۳۱٬۳۱۶ +۸٫۷۸٪
۲ اصفهان ۱۴٬۵۷۲٬۷۵۴ ۱۳٬۶۴۰٬۱۲۷ +۶٫۸۴٪
۳ تبریز ۱۳٬۶۳۶٬۴۵۹ ۱۳٬۰۴۳٬۹۳۷ +۴٫۵۴٪
۴ کرمانشاه ۱۲٬۱۹۱٬۴۹۳ ۱۱٬۹۴۰٬۹۶۲ +۲٫۱۰٪
۵ مشهد ۱۵٬۱۴۴٬۷۵۶ ۱۴٬۰۷۲٬۴۰۶ +۷٫۶۲٪

منابع[ویرایش]

  1. «در گفتگو با فارس، ناصریان: تقسیم‌بندی ۵ گانه کشوری مربوط به سیاست‌های داخلی وزارت کشور است / امیری: تقسیمات کشوری حساسیت بالایی دارد». خبرگزاری فارس. ۴ تیر ۱۳۹۳. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۸ اوت ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۶ شهریور ۱۳۹۳.
  2. «معاون وزیر کشور: استان‌های کشور به ۵ منطقه تقسیم شدند». همشهری‌آنلاین. ۱ تیر ۱۳۹۳. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۶ شهریور ۱۳۹۳.